Οι μεγάλοι γεννηθήκανε μεγάλοι;
Ποτέ δεν ήτανε μικροί;
Πάθανε όλοι αμνησία
σκοτώσανε την φαντασία
κι απόμειναν τα πρέπει και τα μη!
Ο Μορμόλης βλέπει ποιό γιατί (;) …
πάει με πιο πρέπει!
ℹ️ Για λίγες Κυριακές συνεχίζει να παρουσιάζεται στις 2.30 το μεσημέρι, στο «Σύγχρονο Θέατρο» (Ευμολπιδών 45, Γκάζι) ο «Μορμόλης» του Ράινερ Χάχφελντ από τη «Συντεχνία του Γέλιου».
Ο Μορμόλης δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις, είναι ο φανταστικός φίλος των παιδιών που ξεφωνίζει ελεύθερα αυτά που δεν τολμούν να πουν οι μικροί στους μεγάλους.
Οι μεγάλοι δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι αυτό το μυστηριώδες και ανατρεπτικό «ξύλινο κουτί». Τον Μορμόλη δεν μπορείς να τον συλλάβεις, να τον τιμωρήσεις, να τον καταστρέψεις, είναι άτρωτος …γιατί είναι η φαντασία των παιδιών και μπορεί να γίνεται ό,τι θέλουν τα παιδιά: Παπούτσι, καπέλο, ποτήρι ή μπουρί της σόμπας. Αν κόψεις έναν Μορμόλη στα δύο έχεις δύο Μορμόληδες, κι αν τον κόψεις στα τρία, τρεις!
Συντελεστές: Μετάφραση – διασκευή: Παναγιώτης Σκούφης. Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης, Βασίλης Κουκαλάνι. Σκηνικά – κοστούμια: Αριστοτέλης Καρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου. Φωτισμοί: Γιώργος Αγιανίτης. Κίνηση:Μαργαρίτα Τρίκκα.
Παίζουν: Βασιλική Διαλυνά, Βάσια Λακουμέντα, Φώτης Λαζάρου, Δήμος Μαμαλούδης,Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Αντώνης Χρήστου.
- Ακούγονται τα θρυλικά τραγούδια του Γιάννη Σπανού.
- Γενική είσοδος 10 ευρώ.
- Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr
Το ρηξικέλευθο θεατρικό έργο του Rainer Hachfeld, (σε συνεργασία με τον αδελφός του Ludwig) ο «Μορμόλης», από το 1973 που πρωτοπαρουσιάστηκε στην ελληνική σκηνή από την Ξένια Καλογεροπούλου, δεν έπαψε να γοητεύει τα παιδιά (και όσους αισθάνονται παιδιά). Εκδόθηκε για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, στην ίδια μετάφραση με την οποία έγινε γνωστό και αγαπήθηκε στη θεατρική σκηνή.
Μουσική Γιάννης Σπανού τραγούδι Τάνια Τσανακλίδου & Χρήστος Βαλαβανίδης
Η Παιδική Σκηνή της Ξένιας το ανέβασε πάνω από μια φορά, το 1973–1974 (θέατρο Αθηνά), μετά 1985-1986 και 1994–1995 (θέατρο Πόρτα).
Ο Μορμόλης ειν’ Μορμόλης και μεις είμαστε εμείς!
Ο κύριος Αγησίλαος και η κυρία Πολυξένη Χαζοπέτρου είχαν ένα εξοχικό όπου μαζί με τα δυο ανίψια τους, Μάντα και Ρίκη περνούσαν τις διακοπές τους ανέμελα μέχρι που μια μέρα εκεί που έπαιζαν, ο Ρίκης βρήκε στην αποθήκη ένα παλιό ξύλινο κουτί, το οποίο βάφτισαν Μορμόλη.
Και τότε ξεκίνησαν όλα: ο Μορμόλης ζωντάνεψε και ξεκίνησαν φιλοσοφικές κουβέντες μαζί του, προκαλώντας την μήνη των μεγάλων, που βλέπανε τον τρισκατάρατο και ήθελαν να τον πάρουν και να τον καταστρέψουν, ενώ Μάντα και Ρίκης κάθε φορά που τους ρωτούσαν τι ήταν τέλος πάντων απαντούσαν εν χορώ : «Ο Μορμόλης είναι ο Μορμόλης».
Ένα πρωί ο κύριος Χαζοπέτρος (όνομα και πράγμα) είπε στη γυναίκα του πως έπρεπε επιτέλους να λύσουν αυτή τους την απορία κι άρχισαν να ρωτούν όλους τους γείτονές τους, όμως απ’ όλους όσους ρώτησαν πήραν την απάντηση πως δεν ήξεραν καν τι ήταν ο Μορμόλης.
Τελευταίοn άφησαν τον κύριο Μπουρίνια του οποίου το σπίτι ήταν ακριβώς απέναντι απ’ το δικό τους και συνέχεια παραπονιόταν πως τα παιδιά έκαναν φασαρία και τον ενοχλούσαν.
Αυτός τους είπε πως το Μορμόλη τον γνώριζε και μάλιστα πολύ καλά: πως δεν ήταν άνθρωπος ή ον αλλά ένα κουτί, πράγμα το οποίο έκανε και τους δυο ν’ απορήσουν περισσότερο. Λοιπόν ρώτησαν: «Ένα κουτί;» Κι ο Μπουρίνιας απάντησε πως ήταν ένα κουτό κουτί και τίποτα παραπάνω.
Στη συνέχεια, ως γεννημένος κακός με τα παιδιά και τα παιχνίδια τους, κατέστρεψε το κουτί και η θεία φώναξε τα παιδιά και τους είπε ότι το παιχνίδι τους χάλασε.
Όμως, τότε τα παιδιά ονόμασαν Μορμόλη ένα μπουρί σόμπας… ο Μπουρίνιας το έκοψε στα δύο και τα παιδιά φωνάξανε: «Τώρα έχουμε 2 Μορμόληδες». Μετά το έκοψε στα 3 στα 4, στα 5 και τα παιδιά 3,4, 5 …100 Μορμόληδες.
Το έργο κλείνει όταν οι καλοκάγαθοι θείος και θεία έχοντας πειστεί ότι όλα αυτά τα αντικείμενα έγιναν Μορμόληδες φωνάζουν στον Μπουρίνια: «Πάψε πια να γκρινιάζεις λέει ο Μορμόλης»! και το έργο ολοκληρώνεται με μουσική πανδαισία: όλα μπoρούν να γίνουν «Μορμόλης» στα χέρια των παιδιών παραπέμποντας στο αέναο παιδικό παιχνίδι και στην αστείρευτη παιδική φαντασία που ζωντανεύει τα πάντα γύρω μας.
Ο Rainer Hachfeld (γεννήθηκε το 1939 στο Ludwigshafen am Rhein) είναι Γερμανός γελοιογράφος και θεατρικός συγγραφέας, που ζει στο Βερολίνο.
Ο Χάχφελντ σπούδασε κινούμενα σχέδια και σκηνογραφία στη σχολή -ακαδημία τεχνών και χειροτεχνίας του Βερολίνου από το 1956 έως το 1960 (σσ. Meisterschule für das Kunsthandwerk -ιδρύθηκε το 1861, έγινε όργανο του ναζισμού, βομβαρδίστηκε στον Β’ Παγκόσμιο το 1943 και κάηκε ολοσχερώς, αποκαταστάθηκε σε «βιομηχανική» μορφή και το 1971 η ενσωματώθηκε στο Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών).
Το 1959 ολοκλήρωσε τη σχολή βοηθού σκηνοθέτη σκηνογραφίας στο Kom(m)ödchen στο Ντίσελντορφ. Δούλεψε στο στο Παρίσι (1961-1963) ως σκηνογράφος για ένα από τα πολλά πολιτικό καμπαρέ και στο Reichskabarett του Ράιχ στο Βερολίνο. το σχετικό παιδικό θέατρο έγινε αργότερα το θέατρο GRIPS. Στη συνέχεια εργάστηκε για την Ufa-Werbefilm στο Ντίσελντορφ – αρχικά ως σχεδιαστής ταινιών, αργότερα ως δραματουργός και σεναριογράφος, έως ότου γύρισε στο Βερολίνο το 1966 ως καρικατουρίστας για την Spandauer Volksblatt (σσ. διαφημιστική εφημερίδα του Βερολίνου που προέκυψε από την πρώην καθημερινή Spandauer Volksblatt και την Spandauer Anzeiger ως περιφερειακή έκδοση της Berliner Woche για την περιοχή Spandau… με εβδομαδιαία κυκλοφορία ~1.300.000 αντιτύπων). Από το 1968 έως το 1982 ο Hachfeld ήταν εξωτερικός συνεργάτης στο Berliner Extra-Dienst (σσ. «σοσιαλιστική» -σοσιαλδημοκρατική έκδοση που εμφανίστηκε στο Δυτικό Βερολίνο μεταξύ 1967 και 1979 –δις_εβδομαδιαία).
Εργάστηκε επίσης ως σκιτσογράφος για την ταμπλόιντ του Βερολίνου Der Abend το 1981 και επίσης στην κομματική εφημερίδα της τότε Ανατολικής Γερμανίας – DDR Neues Deutschland.
Ο Χάχφελντ είχε επανειλημμένα δημοσιεύσει σε περιοδικά καρικατούρες που απεικόνιζαν τον τότε πρωθυπουργό της Βαυαρίας Φραντς Γιόζεφ Στράους ως ζευγαρωμένο γουρούνι.
Ανάμεσα στα βιβλία του ξεχωρίζουν το Marx και Maoritz (1970) Yankee Go Home (για τη Βενεζουέλα, 1971), το Rat Book (με κείμενα του Martin Buchholz, 1975), Bananen & Kanonen (μπανάνες και κανόνια -1979), IG Metall, μια σύντομη ιστορία ενός μεγάλου συνδικάτου (1991), το GRIPS songbook (1999)Ratte, Bär & Co (100 καρικατούρες, Βερολίνο 2009 κά).
Παίζει τον εαυτό του στο Fini de rire –τέλος τ’ αστεία
Πολλά και τα έργα για παιδιά, μεταξύ αυτών το ταξίδι στο Pitschepatsch (1968) Stokkerlok και Millipilli (1969) το “Παιδιά ο Mugnog!” (Μορμόλης 1970 –έγινε και ταινία), το τείχος ταλαντεύεται (1972), Κάνεις μαγικά παππού; (1976) η Μπανάνα (1976), Σπαγγέτι με κέτσαπ (1979) κά
- Έχει βραβευτεί αρκετές φορές σε διεθνείς διαγωνισμούς κινουμένων σχεδίων στη Μόσχα (1973), στη Γκουανταλαχάρα, (1982), στη Μανάγκουα, (1984) και στην Αβάνα (1993)
- Βραβείο του BDZV για την καλύτερη καρικατούρα της προηγούμενης χρονιάς (1995) και το Βραβείο Πολιτικής Καρικατούρας 2001 και 2002
Ο Μορμόλης υπήρξε έργο που αποκήρυττε τα χαρακτηριστικά του μυθοποιητικού ρεύματος στο παιδικό θέατρο μακριά από ρομαντισμούς ή διδαχές.Το κουτί- σύμβολο πήρε μεγάλες προεκτάσεις μέσα στον κόσμο των ενηλίκων και άρχισε να τρομάζει ολόκληρη την πολιτεία εκείνων των καιρών, που επιστρατεύτηκε εναντίον ενός φοβερού εχθρού. Ο αστυνόμος ήρθε να το συλλάβει, ο στρατηγός προσπάθησε να το καταστρέψει με ένα κανόνι, ακόμα και ο υπουργός επενέβη -τελικά, ο γκρινιάρης (κύριος) Μπουρίνιας έκανε το σύμβολο ελευθερίας πανίσχυρο με τα παιδιά της ιστορίας πρωταγωνιστές.
(σσ. Η πρώτη παράσταση του έργου είχε προγραμματιστεί για τις 23 Νοεμβρίου, μεσολάβησαν όμως τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και η πρεμιέρα πραγματοποιήθηκε στις 30 Νοεμβρίου του 1973).
Ο καλύτερος και ασφαλέστερος κριτικός θεάτρου ειν’ο χρόνος. Ένα θεατρικό έργο για παιδιά που –με 100άδες παραστάσεις (αν και όχι όλες το ίδιο φρέσκιες) ανθοβολεί και είναι νέο επί μισόν αιώνα δεν χρειάζεται σύσταση και έπαινο –οψόμεθα
