Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //
Τα χειμερινά ανάκτορα βρίσκονται επιτέλους στα χέρια των Μπολσεβίκων.
Το ερμιτάζ αστράφτει και λαμποκοπά, αλλάζει φυσιογνωμία και ιδιοκτησία. Είναι πλέον κτήμα του βασανισμένου και σκλαβωμένου Ρωσικού λαού, απαλλαγμένο μια για πάντα από την τσαρική τυραννία. Από το χαροκόπι της μεγάλης αριστοκρατικής τάξης που κατέχει αιώνες την εξουσία και καταδυναστεύει τους λαούς.
Η κυβέρνηση Κερένσκι, αμπαρωμένη και μαντρωμένη σε μία άκρη του ανακτόρου, αναμένει την καταδίκη της.
Έξω, στη μεγάλη κι αρχοντική πλατεία, ο λαός, χιλιάδες λαού, θριαμβολογούν, ζητωκραυγάζουν, χειροκροτούν. Χαρές και αλαλαγμοί. Ζητούν τον μεγάλο ηγέτη τους να τον σηκώσουν ψηλά στα χέρια τους.
Νύχτωσε στην παγωμένη Πετρούπολη. Αργά το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου 1917 ο Λένιν ετοιμάζεται να μιλήσει στο 2ο συνέδριο των Σοβιέτ. Έχει αφήσει το ακροατήριο του που αδημονεί να περιμένει. Η ώρα είναι λίγο περασμένη από τις 9. Περιμένει και ο ίδιος σιωπηλός καθώς τον τυλίγουν τα χειροκροτήματα. Επιτέλους: Γέρνει μπροστά και με βραχνή και κουρασμένη φωνή γεμάτη ένταση και πάθος ξεστομίζει τις πρώτες ξακουστές φράσεις: «Και τώρα θα οικοδομήσουμε την σοσιαλιστική τάξη πραγμάτων».
Και αυτό και μόνο προκαλεί μεγάλο ενθουσιασμό και ευφορία. Χειροκροτήματα.
Ο Λένιν ακολουθεί τους αριστερούς Εσέρους και προτείνει μαζί τους την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στη Γη.
Ως προς τον πόλεμο το συνέδριο εκδίδει μία διακήρυξη προς τον λαό. Αλλά και τους ηγέτες όλων των εμπόλεμων κρατών. Άμεσες και επείγουσες διαπραγματεύσεις με σκοπό την ειρήνη και την δημοκρατία.
Η επιδοκιμασία και η συμφωνία είναι ομόφωνη.
«Ο πόλεμος για μας τελείωσε» ακούγεται να λέει μία βραχνή φωνή!»
«Ο πόλεμος τελείωσε. Αρχίζει η ανοικοδόμηση!»
Οι αντιπρόσωποι από την συγκίνηση τους κλαίνε με λυγμούς. Πιάνουν να σιγοτραγουδήσουν ένα τραγούδι, όχι εορταστικό αλλά πένθιμο. Ανάλογο με το πέσατε θύματα, αδέρφια. Τιμάνε εκείνους που έδωσαν την ζωή τους στον αγώνα για να έρθει ετούτη η στιγμή.
Ήταν ακόμα η αρχή!!!!
