Εγώ στου καραβιού την πλώρη
ή στις σκαριές της μηχανής
με βια δουλεύω και με ζόρι
μια της ζωής, μια της θανής.
Εγώ δε ζω νωχελικά
πάνω σε γιωτ και σε μαρίνες
εγώ παλεύω ολημερίς
μες τη βρωμιά και στις σεντίνες.
Εμέ δε με σερβίρουνε
χαβιάρι και λαζάνια
εγώ έχω φύση δεύτερη
του χάρου τα καζάνια.
Εγώ δεν αναπαύομαι
σε πουπουλένια στρώματα
με βρίσκει ο ήλιος κι η βροχή
πάνω στα καταστρώματα.
Γιος της οργής και της ανάγκης
παιδί του μόχθου, του καμάτου
κοιτάω μπροστά για ν’ ανασάνω
στην κόψη πάνω του κυμάτου.
Χιλιάδες σύντροφοι μαζί μου
στη θάλασσα και στη στεριά
στόματ’ αμέτρητα βρυχώνται,
μύριες κραυγές για λευτεριά.
Δεν καρτερώ απ’ αλλού βοήθεια,
μόνο στις πύλες της οργής
θα μπω κρατώντας την αλήθεια,
με τους τυράννους καταγής.
