Φιλοξενούμενος ο Δημήτρης Παπαθανασίου //
Δίνουν και παίρνουν τα συνθήματα, τα ρητά περί εθνικής ενότητας και ομοψυχίας στις εθνικές επετείους, πολλώ δε μάλλον όταν αυτές λαμβάνουν χώρα σε περιόδους αντιξοοτήτων.
Η εκάστοτε χρονική ή πολιτική συγκυρία προσφέρεται για την επαναλαμβανόμενη αναπαραγωγή των…εθνικά ομόψυχων λόγων ανήμερα των επετειών.
Τόσο στα χρόνια της δεκαετούς οικονομικής κρίσεως, όσες και στις μέρες που ακολούθησαν, όπως αυτές της απειλής του Κορωνοιού, που βιώνουμε, το χιλιοπαιγμένο μότο της αναγκαιότητας ενός ενωμένου και αδιαίρετου ελληνισμού,
έκανε και κάνει πολλές και πολλούς να αισθάνονται όμορφα.
Μάλιστα η επισήμανση πως η απουσία αυτής της ενότητας, αποτελεί την αρχή όλων των δεινών, που βρήκαν, που βρίσκουν ή που θα βρουν αυτό τον τόπο, έρχεται να συμπληρώσει το Όνειρο Θερινής Νυκτός.
Όχι κυρίες και κύριοι, κρατήστε τους ευσεβείς πόθους για λογαριασμό σας. Ποτέ δεν ήμασταν αδιαίρετη υπόσταση.
Δεν είμαστε μία αδιαίρετη υπόσταση. Δεν θα γίνουμε μία αδιαίρετη υπόσταση.
Και δεν αποτελεί απόρροια κομπλεξισμού ή τάσεως εθνομηδενισμού η παραπάνω άποψη, παρά μονάχα συμπέρασμα, που εξάγεται από το περιεχόμενο των ιστορικών γεγονότων.
Ένας υπόδουλος Λαός τόσο στην ντόπια, επωφελημένη από μία τεσσάρων αιώνων Σκλαβιά ως προς τα συμφέροντά της, αστική τάξη όσο και στον ίδιο τον Κατακτητή δεν μπορεί να θεωρείται, πως πάλεψε ενωμένος με τους γηγενείς εκμεταλλευτές του, ενάντια στον Τύραννο.
Οι κλεφταρματωλοί των Βουνών της Ελληνικής Επικράτειας, που πρώτοι σήκωσαν τα όπλα ενάντια στον Οθωμανικό Ζυγό πολύ πριν ξεσπάσουν οι φωτιές του Ξεσηκωμού, δεν μπορεί να λογίζονται ως ενιαία, αδιάσπαστη, ομοούσια οντότητα για χάρη της Ελευθερίας με τους πρόκριτους, τους Κοτζαμπάσηδες κι όλους εκείνους τους Δεσπότες,
που απάρτιζαν την αστική τάξη του Τουρκοκρατούμενου Ελληνικού Έθνους, τη στιγμή που οι πρώτοι ζητούσαν έναν τόπο του οποίου νοικοκύρηδες θα καθίσταντο οι ίδιοι κι όχι οι δεύτεροι.
Δεν είναι δυνατό, να θεωρούνται οι Μάχες του Ελληνοαλβανικού Μετώπου ενάντια στο Φασισμό, απόφαση κι έργο ενός Δυνάστη, που υπήρξε ομοιδεάτης με τους αντιπάλους του, τη στιγμή που έριχνε στο σκοτάδι και στα βασανιστήρια της Ακροναυπλίας, τους Έλληνες Κομμουνιστές, που ζητούσαν να πολεμήσουν στην πρώτη γραμμή.
Δεν είναι δυνατόν να θεωρούνται κομμάτι του Ελληνισμού, όσοι στάθηκαν εχθροί της Αντίστασης ενάντια στο Ναζισμό, είτε από το πόστο του μαυραγορίτη κατά την περίοδο της Κατοχής (1941-1944), είτε από το ρόλο του συνεργάτη του Κατακτητή, είτε από τη θέση του διώκτη σε βάρος των Αντιστασιακών, είτε από την ιδιότητα της Μοναρχικής Κυβέρνησης του Καίρου.
Δεν μπορούν να λογαριάζονται ως ένα με τους Αγωνιστές της Επανάστασης (1821-1827), εκείνοι οι προεστοί, πάντα διψασμένοι για εξουσία, μηχανορράφοι, που διασπείροντας τη διχόνοια προς πάσα κατεύθυνση, έκλεψαν τον άθλο ενός Λαού και τον παρέδωσαν προς εκμετάλλευση, λίγο αργότερα, στα χέρια μιας Βαυαρικής Αντιβασιλείας.
Δεν μπορεί ποτέ να μετρηθεί ως μία ψυχή, ο καταπιεσμένος κολλίγος του Κάμπου στα 1910, που πληρώνει με αίμα την προσπάθεια να πάρει στα χέρια του ένα κομμάτι γης, με τον τσιφλικά που κληρονόμησε κτήματα, αγρούς και δουλοπάροικους αντίστοιχα, αφού έλαβε τα σκήπτρα της εκμετάλλευσης από την φευγάτη Οθωμανική επικυριαρχία.
Δεν μπορεί να λογαριάζεται ως ενιαία μονάδα ο φοιτητής, που συμμετείχε στην Εξέγερση του Πολυτεχνείου, με τον μεγαλοεπιχειρηματία που αύξησε τα κέρδη του, στηρίζοντας την Επταετή Δικτατορία των Συνταγματαρχών.
Οι διαφορές ανάμεσα στους Ήρωες και στους Εξουσιαστές που παρά την κοινή τους εθνικότητα, τα πεπραγμένα τους έγραψαν αλλιώς τις σελίδες των τόμων της Ιστορίας, υπήρξαν οι κοινωνικές τάξεις, όπου ανήκαν και ο σκοπός, που αυτοί υπηρετούσαν…
Ο σκοπός των ανθρώπων, που μάχονται για μία ζωή δίχως Δυνάστες από τη μία πλευρά κι ο σκοπός των Τυράννων να αφαιμάξουν τις μάζες όσο περισσότερο γίνεται προς όφελός τους, από την άλλη.
Ας μη γελιόμαστε..Δεν υπάρχει Εθνική Ενότητα, γιατί απλούστατα δεν υπήρχε ποτέ μία Ελλάδα..
Πάντα υπήρχαν δύο Ελλάδες…
Η πρώτη ανήκε, ανήκει και θα ανήκει σε αυτούς, που μάχονταν, μάχονται και θα μάχονται κόντρα σε κάθε αδικία, σε όλα τα δεσμά της Υποδούλωσης, στοχεύοντας στην οργάνωση μίας κοινωνίας, που θα χτιστεί πάνω στα θεμέλια της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης, της Αλληλεγγύης, για όλα τα μέλη της.
η δεύτερη ανήκε, ανήκει και θα ανήσει σε αυτούς, που αντιμετώπιζαν τον τόπο αυτόν, ως μετοχή Χρηματιστηρίου, αναλόγως τα κέρδη ή τις ζημίες, που αυτή θα επέφερε στην τσέπη τους.
Όλα τα παραπάνω γεγονότα, αποτελούν φυσική συνέχεια εκείνου του κοινωνικού φαινομένου, που ονομάζουμε ταξική πάλη, από την οποία δεν απείχε ποτέ σε καμία ιστορική της φάση, η Ελληνική Κοινωνία.
Και δεν μπορεί να οριστεί διαφορετικά η ταξική πάλη, πέρα από την έννοια της σύγκρουσης του Λαού
με μία μονίμως αδηφάγα για εξουσία τυραννική Ολιγαρχία – Αριστοκρατία.
Και το συμφέρον του Λαού, που καθορίζεται γύρω από τα δικαιώματα της Αξιοπρέπειας, της Ισότητας και της Ελευθερίας δεν μπορεί να συμβαδίσει ποτέ με το συμφέρον του μεγαλοαστού, που θα επιδιώκει πάντα να οικειοποιείται και να εμπορευματοποιεί τα έργα της ανθρώπινης ύπαρξης όπως και την ίδια με στόχο το προσωπικό όφελος του ίδιου και της τάξεώς του.
Στις παρούσες συνθήκες αντιξοότητας, ας αντιστοιχίσουμε αυτά τα γεγονότα με την ήδη υπάρχουσα πραγματικότητα και θα καταλήξουμε πάλι στο ίδιο επαναλαμβανόμενο συμπέρασμα, πως όσο υπάρχουν, δεσμώτες και δέσμιοι, εκμεταλλευτές και θύματα εκμεταλλεύσεων, αφέντες και δούλοι, προνομιούχοι στην Υγεία, στην Εκπαίδευση, στην Ευημερία και απόκληροι από όλα αυτά τα δικαιώματα, είναι αδύνατο να υπάρξει Εθνική Ενότητα
τόσο στην Ελληνική όσο και στις υπόλοιπες Κοινωνίες του Κόσμου.
Αυτά τα λίγα σχετικά με τα Παραμύθια της Ομοψυχίας.
