Γράφει ο Σφυροδρέπανος //
Η σημερινή απεργιακή κινητοποίηση ήταν πιθανότατα η πιο μαζική της τελευταίας τετραετίας, μετά τις 12 Φλεβάρη του 2012. Η ελπίδα, που στο ενδιάμεσο μπήκε στην εκλογική κατάψυξη και βαυκαλίστηκε με τις αυταπάτες της για μια εύκολη δικαίωση, βγήκε ξανά σήμερα μαζικά και θαρρετά στο δρόμο, για να δώσει το δικό της μήνυμα σε όσους την καπηλεύτηκαν. Η απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο κέντρο της Αθήνας ήταν τόσο μεγάλη, που όταν η κεφαλή της πορείας έφτασε στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, τα τελευταία μπλοκ δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα από την Ομόνοια.
Ακόμα και οι μετριοπαθείς εκτιμήσεις (διάβαζε υποτιμήσεις) των αστυνομικών αρχών έδιναν 25.000 διαδηλωτές με τα μπλοκ του ΠΑΜΕ και 15.000 περίπου για όλες τις άλλες συγκεντρώσεις (Κλαυθμώνος, Μουσείο) αθροιστικά. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι ταξικές δυνάμεις του Πειραιά και των γύρω συνοικιών είχαν δική τους ξεχωριστή πορεία και πως ο ηλεκτρικός δε λειτουργούσε, αποτρέποντας έναν κόσμο να κατέβει για να πάρει μέρος στη συγκέντρωση.
Τα ίδια ακριβώς μηνύματα έρχονται από άλλα μεγάλα αστικά κέντρα (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λάρισα) και από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Πολλά μαγαζιά έκλεισαν, οι κεντρικές αγορές πολλών πόλεων νέκρωσαν, τα μπλοκ της ΠΑΣΕΒΕ ήταν πιο μαζικά από ποτέ, ενώ σε αρκετές συγκεντρώσεις ήταν έντονη και η παρουσία των αγροτών, δείχνοντας το συντονισμό των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από τη βάρβαρη, αντιλαϊκή πολιτική.
Οι μεγαλειώδεις σημερινές συγκεντρώσεις έδωσαν ένα εντυπωσιακό μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες.
Μήνυμα προς την κυβέρνηση, που ενώ προσπάθησε να φανεί πως είναι στην ίδια πλευρά με τους διαδηλωτές, που έχουν τα ίδια αιτήματα και κοινούς στόχους με τη δική της προσπάθεια, τους υποδέχτηκε με κλούβες των ΜΑΤ, χημικά και το γνωστό έργο με τις δυνάμεις της κρατικής καταστολής.
Ισχυρό μήνυμα πίεσης προς τη διοίκηση της ΓΣΕΕ να κηρύξει άμεσα νέα απεργιακή κινητοποίηση και να υπάρξει κλιμάκωση του αγώνα, ακόμα και με 48ωρη απεργία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Το διαρκές έγκλημα εναντίον της κοινωνικής ασφάλισης δεν μπορεί να περάσει έτσι, με μερικές εθιμοτυπικές αντιδράσεις, για να κρατήσουν τα προσχήματα οι εργατοπατέρες.
Μα πάνω απ’ όλα μήνυμα αισιοδοξίας προς τους ίδιους τους εργάτες και την ταξική τους αυτοπεποίθηση, ότι έχουν τη δύναμη στα χέρια τους και με τον οργανωμένο αγώνα τους μπορούν να βάλουν φρένο στο αντιλαϊκό σφαγείο, να ανατρέψουν παλιά και νέα μνημόνια και την κυβέρνηση που μπροστά στις κάμερες παριστάνει τον υπέρμαχο των αιτημάτων τους, αλλά υπογείως μιλάει για “κίνημα της γραβάτας” και επιχειρεί να χρεώσει το κλίμα ξεσηκωμού στα κανάλια και την αντιπολιτευτική προπαγάνδα τους.
