Παρουσιάζει ο Ειρηναίος Μαράκης //
Στη σημερινή παρουσίαση το Ατέχνως έχει τη χαρά να δημοσιεύσει πέντε ποιήματα του Σπύρου Ζαχαράτου και από την ποιητική συλλογή “Ερήμην, Ερημία”, που αναμένεται από τις “Οδός Πανός” του Γιώργου Χρονά.
Ο Σπύρος Ζαχαράτος γεννήθηκε το 1951 στην Κεφαλληνία. Αποφοίτησε από το λύκειο Κοργιαλένειο, Αργοστολίου. Από το 1973 ζει στην Αθήνα. Παρασκευαστής φαρμάκων στον «Ηράκλειτο» του Κώστα Μανωλκίδη. Για βιοπορισμό σταδιοδρόμησε στα πετρελαιοειδή. Έχει βραβευθεί σε ποιητικούς διαγωνισμούς και ιδιαίτερα σε διαγωνισμούς στίχου για τραγούδι. Έχει επαινεθεί από διαλεκτούς κριτικούς και άλλους λογοτέχνες. Θήτευσε δίπλα σε λόγιους. Έχει συνεργασθεί με σημαντικούς συνθέτες και τραγουδιστές. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Ένωσης Μουσικών Στιχουργών Ελλάδος (ΕΕΑ, ΕΜΣΕ).
Τα ποιήματα αυτά ιστορούν πάθη ανθρώπων και πάθη ψυχών, ιστορίες της καθημερινότητας, των ανέργων, των φτωχών αλλά και του παραμυθιού. Φέρνουν δίπλα μας, στην αγκαλιά μας, την αγάπη του ποιητή για τη ζωή, για να μεθύσουμε κι εμείς με αποστάγματα ψυχής αληθινής. Δεν υποκρίνονται τίποτα άλλο από αυτό που είναι. Αποκρυπτογραφούν τα σημάδια μέσα στη μελαγχολία των γκρίζων τοίχων, συνομιλούν με μισά συνθήματα και επί των ερειπίων. Αναζητούν την αιτία πίσω από κάθε ενέργεια, πίσω από κάθε πράξη και φιλική ή εχθρική προσέγγιση και σαν φίλος καρδιακός δίνουν συμβουλές, καθημερινά αποστάγματα εμπειρίας, για να προχωρήσουμε λίγο πιο μπροστά, λίγο πιο ελεύθερα. Ξέρουν, πως ο δρόμος είναι ο πόνος των ανθρώπων, όχι αναίμακτος, με δημαγωγούς πίσω απ’ τον καθένα μας και με προκλήσεις που χρειάζεται να είσαι, να είμαστε τολμηροί για να τις αντιμετωπίσουμε. Ανηφορικός δρόμος το δίχως άλλο, με σκοπό να αιχμαλωτίσουν το φόβο των ματιών και της ύπαρξης μας και για να είναι όλα τα άσχημα μια παλιά, μακρινή θλιβερή ανάμνηση.
Οι αναμνήσεις, δεν ξεχνά τους παλιούς ποιητές, αλλά και οι εμπειρίες του σήμερα καθορίζουν τον ποιητή και το έργο του, οι πράξεις του δίνουν ταυτότητα και ζωή. Φωνάζει μόνος μέσα στην ερημιά κι όμως δίπλα του χιλιάδες τραγουδούν για να φυτρώσει στην καρδιά όλων μας το τελευταίο λουλούδι. Η ελπίδα, ο αγώνας, η ελευθερία.
Ποιήματα του Σπύρου Ζαχαράτου είχαμε παρουσιάσει στο ΑΤΕΧΝΩΣ και τον Απρίλιο.
Φωτογραφία: Κώστας Μπαλάφας
Ποιήματα
ΠΑΡΑΜΥΘΊΑ ΖΩΗΣ
Ιστορούμε πάθια Ελλήνων.
Τραγουδάμε χορικά τραγωδιών
στεναγμούς ανθρώπων και πόλεων.
Των δρόμων
των κτιρίων, των ερειπίων
της προκυμαίας
των σταθμών, των ρυθμών ̇
Των εφήβων
των ψαγμένων, των λυπημένων
των πουλιών
των χρωμάτων, των ασμάτων ̇
Των ανέμων
της βροχής, της προσευχής
της καμπύλης
της πλατείας, της αιτίας ̇
Των αστέγων
των ανέργων, των έργων.
Παραμύθια ζωής.
Εκεί που ανθίζει ένα δάκρυ
δε φυτρώνουν όλα;
ΠΙΝΟΝΤΑΣ ΦΩΣ ΓΙΝΟΜΑΙ ΑΣΤΡΟ
Μεθύστε με αποστάγματα της ψυχής
Και της αμπέλου ˙
Που φύτρωσε στις παρυφές του χρόνου.
Στα ορεινά ανάγλυφα με το ελάχιστο χώμα
συνομιλώντας με το ανίκητο φως.
Να φοβάστε στη ζωή σας τις κατηφόρες
και στις αποφάσεις σας τα εύκολα ναι.
Προχωρήστε αγνοί και ταπεινοί
προς τον κήπο του εμείς
αφήνοντας πίσω την έρημο του εγώ.
Να προσπερνάτε όσους αλυχτούν τις νύχτες
τις σκέψεις των μετρίων
και των δειλών τις υπεκφυγές.
Στου πόνου το σχολείο πάντα φοιτούν οι δυνατοί.
Οι αιχμάλωτοι στα πάθη είναι νικημένοι.
Να ασπάζεσθε τα δάκρυα των υπερηλίκων.
Να μεταλάβετε τη γνώση των προγόνων
με φυλαχτό σας του Λόγου το αντίδωρο.
Φυτρώνοντας στο παρελθόν κερδίζουμε το μέλλον.
Πίνοντας φως γίνομαι άστρο ˙ πάντα να μ’ έχετε οδηγό.
ΕΙΧΑΜΕ ΧΡΩΜΑΤΑ
Ανιαρά που κυλούσαν τα χρόνια…
Ανιαρά ̇ που πέρασε η ζωή.
Λευκή ισοπαλία
υπνωτισμένα σώματα
και πετρωμένα λόγια.
Επί των ερειπίων
κάτι συνθήματα μισά.
Στέρεψε η βρύση της πλατείας.
Ο Ποιητής χωρίς κεφάλι
όπως και ο αρχαίος ήρωας.
Αποκρυπτογραφώ τα σημάδια
μέσα στη μελαγχολία των γκρίζων τοίχων.
Ποτέ τα πράγματα δεν ήταν μαγικά.
Απλώς είχαμε χρώματα στα μάτια
στον ορίζοντα
και κυρίως στην ψυχή.
Κι αισθήσεις έξι.
Ήταν τα νιάτα μας
κι ο δρόμος ανοιχτός.
Τώρα αμφιβάλλω για τα πάντα
για τους πάντες
και για πάντα.
Θα κλείσω χωρίς επίθετα
με ρήματα της συμφοράς.
Πνίγομαι, σκύβω, χάνω.
ΑΝΑΠΝΕΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ
Μνήμη Θωμά Γκόρπα
Πάναγνος σα μάρμαρο αρχαίο
ή χιόνι απ’ τον Όλυμπο.
Λησμονημένε Ποιητή
ο αυλός σου ακούγεται ̇
απ’ τον ουρανό της λύπης
στάζουν οι ήχοι ̇ βάλσαμο
στα αυτιά των λυπημένων
και των ποιητών του μέλλοντος.
Νυχθημερόν
είσαι παρών ̇ λάμπεις.
Ποιητή μου κράτησα
τα λόγια σου φυλαχτά.
Αναπνέω Μεσολόγγι
αλάτι και ιώδιο.
Το φως κιτρίνισε
σαν τα φύλλα των βιβλίων
στο παλαιοπωλείο του καιρού
Τοσίτσα ̇ Άνοιξη καμένη.
ΠΑΛΙΑΣ ΚΟΠΗΣ ΟΝΕΙΡΑ
Την ουσία της ζωής ψάχνεις
στα μάτια και στα φτερά των διαβατάρικων
στους γερμένους ώμους των μαραθωνοδρόμων.
Ηδονές στους ίσκιους σκοτεινών σωμάτων
σε ήρωες και σε προδότες μαζί.
Παλαιάς κοπής όνειρα στο κομπολόι.
Στην είσοδο της καρδιάς σου
στέκια ανέργων ̇
ψευδαίσθηση στέγης
η εσοχή των πολυκατοικιών.
Ψευδαίσθηση αγάπης
το χτύπημα στον ώμο των περαστικών.
Περαστικά μου είπες.
Μα τα μεγάλα ποτέ δεν είναι εύκολα.
Ιανός πολλών προσώπων ο παλιός
σε φόντο μαύρο.
Το μαύρο είναι χρώμα
ή απουσία χρώματος;
