Με τον πιο ταιριαστό τρόπο – με την εκκωφαντική συναίνεσή του στην εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που βαθαίνει – «γιορτάζει» τις μέρες αυτές ο ΣΥΡΙΖΑ τα 5 χρόνια από όταν αναλάμβανε το χρίσμα της αστικής τάξης για να την υπηρετήσει και από κυβερνητικές θέσεις.
Χρίσμα που όχι μόνο «τίμησε» και με το παραπάνω ως κυβέρνηση – προσθέτοντας ένα ακόμα μνημόνιο στις πλάτες του λαού, πηγαίνοντας την εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια σε άλλο επίπεδο και δίνοντας τα «ρέστα» του για να τσακίσει αγωνιστικές διαθέσεις, παρουσιάζοντας ως μονόδρομο τη βάρβαρη πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου – αλλά συνεχίζει να το «τιμά» και σήμερα, από τη θέση της αντιπολίτευσης.
Βροντερό ΝΑΙ στην εμπλοκή…
Το «καλωσόρισμα» της επιστολής Πομπέο από τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα στη βδομάδα, επιστολής που επιβεβαιώνει το πόσο βαθιά μπλεγμένη είναι η χώρα στους επικίνδυνους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, είναι ενδεικτικό. Ερχεται να προστεθεί στο χαρακτηρισμό ως «θετικής εξέλιξης» της επίσκεψης Χάφταρ στην Αθήνα, που συνοδεύτηκε από τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης για αποστολή δυνάμεων στη χώρα, στα καλέσματά τους στην κυβέρνηση να αξιοποιήσει τη δική τους «κληρονομιά» στην εξωτερική πολιτική, που μετέτρεψε τη χώρα σε «μεντεσέ» του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού στην περιοχή, στις τοποθετήσεις υπέρ των επικίνδυνων «διευθετήσεων» στα Ελληνοτουρκικά, με ορίζοντα τη Χάγη και βασικό επίδικο να μη διαταραχθεί η ΝΑΤΟική συνοχή.
Μέρος της συναίνεσης αυτής είναι και η κριτική που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση:
- Για τις «εγγυήσεις» που απέσπασε κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στις ΗΠΑ ο πρωθυπουργός, ξεπλένοντας δηλαδή με τη λογική των «ωφελημάτων» τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και συνεχίζοντας να καλλιεργεί τον επικίνδυνο και χρεοκοπημένο ευρωατλαντικό μύθο ότι τάχα τα σχέδια των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ στην περιοχή μπορούν να διασφαλίσουν «ασφάλεια και σταθερότητα».
- Για τη «χρονική συγκυρία» και τις «ρητές διαβεβαιώσεις» που εξασφάλισε από τις ΗΠΑ για την άθλια Συμφωνία για τις βάσεις, ξεπλένοντας δηλαδή το περιεχόμενό της, που ο ίδιος επεξεργάστηκε, και κρύβοντας ότι από τις δικές του μέρες βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη οι νέες «διευκολύνσεις» προς ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, η βαθύτερη εμπλοκή, που ούτε είναι «α λα καρτ» ούτε βέβαια για το λαό μπορεί να μπει στο ζύγι με τα όποια ανταλλάγματα προσδοκά η αστική τάξη για τα συμφέροντά της.
- Παροτρύνοντας την κυβέρνηση για τα Ελληνοτουρκικά να «οχυρωθεί πίσω από τις κοινοτικές αποφάσεις» και να «δημιουργήσει συμμαχίες με τους εταίρους σε επίπεδο ΕΕ», την ίδια στιγμή που καθημερινά αναδεικνύεται ότι είναι η στάση των «εταίρων», δηλαδή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που δίνει αέρα στα πανιά της τουρκικής αστικής τάξης.
- Κατηγορώντας την ως «απούσα» από τη διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη, ζητώντας της δηλαδή να χωθεί ακόμα πιο αποφασιστικά στο βούρκο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για να διασφαλίσει τα συμφέροντα της αστικής τάξης και κομμάτι από τη μοιρασιά της λείας στην περιοχή.
- «Παραπονούμενος» γιατί, όπως έλεγε ο πρώην πρωθυπουργός στην ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα, η κυβέρνηση «δεν αισθάνεται την ανάγκη να χτίσει ένα αρραγές μέτωπο συνεννόησης στα κρίσιμα ζητήματα αυτά», δεν αξιοποιεί δηλαδή τη δεδομένη συναίνεση όλων των αστικών κομμάτων και δεν κάνει αρκετά για να στρατεύσει το λαό στα επικίνδυνα προτάγματα της αστικής τάξης.
…την άλλη όψη της αντιλαϊκής πολιτικής
Η συναίνεση αυτή δεν μπορεί να κρυφτεί από την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ρίξει την μπάλα αλλού, να αντιπολιτευτεί την κυβέρνηση – στους γνωστούς εναλλασσόμενους ρόλους του «πανηγυρίζοντος» και του «καταγγέλλοντος» των αστικών κομμάτων – σε άλλα ζητήματα, όπως τα Εργασιακά, το Ασφαλιστικό, η καταστολή κ.ο.κ.
Αλλωστε, η εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια είναι η άλλη όψη της ίδιας πολιτικής που τσακίζει τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα, η «προέκτασή» της εκτός συνόρων.
«Ραχοκοκαλιά» και στη μία και την άλλη περίπτωση αποτελούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που υπηρετούν από κοινού η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα.
Τους στόχους του κεφαλαίου για το δικό του μερτικό στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, μέσα και από τη μετατροπή της χώρας σε περιφερειακό κόμβο εμπορίου και Ενέργειας, υπηρετούν οι φρεγάτες στα Στενά του Ορμούζ, οι «Πάτριοτ» στη Σαουδική Αραβία, οι δυνάμεις στη Λιβύη, οι κολιγιές με κράτη – δολοφόνους όπως το Ισραήλ, η «αναβάθμιση» των αμερικανικών βάσεων και των δολοφονικών δυνατοτήτων τους.
Κι αν αυτά είναι η «σκεπή» του αντιλαϊκού οικοδομήματος, το «αγκωνάρι» του μπαίνει στους χώρους δουλειάς, με την ένταση της εκμετάλλευσης, τους καθηλωμένους μισθούς, τη δουλειά – λάστιχο και τις αντιασφαλιστικές ανατροπές, μέσα από τη φοροληστεία στα λαϊκά στρώματα, τις περικοπές σε όλα τα πεδία που αφορούν τις εργατικές – λαϊκές ανάγκες σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, υποδομές.
Γι’ αυτό η κυβέρνηση από τη μια διαφημίζει τη «βελτίωση του επενδυτικού κλίματος», διευρύνοντας την επίθεση σε μισθούς και δικαιώματα, και από την άλλη παρουσιάζει ως «κράχτη» για μεγάλες επενδύσεις και επιχειρηματικές συμπράξεις σε κλάδους όπως η Ενέργεια και οι Μεταφορές τη συμβολή της χώρας στην ευρωατλαντική «σταθερότητα».
«Κοινός τόπος» η ένταση της εκμετάλλευσης
Η συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτήν την «εθνική» στρατηγική δεν κρύβεται, όσες προκλητικές προσπάθειες κι αν κάνει να εμφανιστεί ως όψιμος «υπερασπιστής» των εργαζομένων, τη στιγμή που αγωνιστικές εστίες και διεργασίες σε μια σειρά από εργασιακούς χώρους πολλαπλασιάζονται.
Δεν κρύβεται:
- Οτι το «μοντέλο της φτηνής εργασίας» με την καθήλωση του κατώτατου μισθού για τα επόμενα τρία χρόνια, που αποφάσισε η κυβέρνηση, φέρει και τη δική του «φαρδιά – πλατιά» υπογραφή στον κατάπτυστο νόμο Βρούτση – Αχτσιόγλου.
- Οτι την «εργασιακή ζούγκλα» τη φούντωσε με τους δεκάδες αντεργατικούς νόμους, τις αποφάσεις ενταφιασμού των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, εκτίναξαν την «ευελιξία», σάρωσαν δικαιώματα, έβαλαν παραπέρα εμπόδια στο δικαίωμα στην απεργία. Ενώ είναι και οι δικές του δυνάμεις σε μια σειρά χώρους, π.χ. τελευταία στον ΟΤΕ, που υπονομεύουν σταθερά τις διεκδικήσεις για υπογραφή ΣΣΕ με αυξήσεις σε μισθούς και δικαιώματα.
- Οτι είναι το δικό του αντιασφαλιστικό έκτρωμα, ο νόμος Κατρούγκαλου, που έρχεται τώρα να θωρακίσει νομοθετικά η κυβέρνηση και να πάει παραπέρα για να «ολοκληρώσει την ασφαλιστική μεταρρύθμιση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ», όπως έλεγε πρόσφατα ο υπουργός Εργασίας, για να απαλλαγούν κράτος και εργοδοσία από το «κόστος» της Κοινωνικής Ασφάλισης, για την πλήρη ιδιωτικοποίηση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, ώστε να ανοίξουν ορμητικά νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Για την τύχη αυτών των «πυλώνων» ανησυχεί ο ΣΥΡΙΖΑ όταν λέει ότι «το Ασφαλιστικό μπαίνει σε νέες περιπέτειες».
«Θεματοφύλακας» της «κοινωνικής ειρήνης» με το μαστίγιο και το καρότο…
Αλλωστε, μία από τις βασικές συνεισφορές του ΣΥΡΙΖΑ χτες και σήμερα είναι ότι σπέρνει μαζικά σε λαϊκά στρώματα τις αυταπάτες περί «δίκαιης» καπιταλιστικής ανάπτυξης, ότι η κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων μπορούν τάχα να συμβαδίσουν με τις λαϊκές ανάγκες, τις οποίες φυσικά θέλει στριμωγμένες στα στενά όρια της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Εκεί εντάσσεται και η προσπάθεια που κάνει ξανά σήμερα, ως «μεταφραστής» της «αγωνίας» μεγαλοκαπιταλιστών και ιμπεριαλιστικών κέντρων που ανησυχούν – όπως έλεγε σε πρόσφατο άρθρο του ο Αλ. Τσίπρας – ότι οι ανισότητες «απειλούν την κοινωνική συνοχή», προτείνοντας μέτρα με στόχο την «άμβλυνση των συνεπειών» από την «υπερσυγκέντρωση πλούτου και ισχύος», την οποία κατά τ’ άλλα θεωρεί αδιαπραγμάτευτη, ζητώντας δηλαδή να «ανέβει» ξανά το χρεοκοπημένο έργο του «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο».
Γι’ αυτό και ως αντιπολίτευση «κονταροχτυπιέται» με τη ΝΔ στα «μαρμαρένια αλώνια» των επιδομάτων φτώχειας που έρχονται να μπαλώσουν τα σαρωμένα δικαιώματα σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία κ.ο.κ., και για το ποιος εφαρμόζει αποτελεσματικότερα την ευρωενωσιακή πολιτική πτωχοκομείου, τους μηχανισμούς «διαχείρισης» της «ακραίας» φτώχειας, με ζητούμενο τη διασφάλιση της «κοινωνικής συνοχής», την υποταγή δηλαδή των εργαζομένων στην πολιτική του κεφαλαίου.
Από αυτή τη σκοπιά άλλωστε κατακρίνει ο ΣΥΡΙΖΑ τη ΝΔ για την ένταση της καταστολής, που «υπονομεύει την κοινωνική ειρήνη». Με τις αναφορές στα «ψυχογραφήματα» της «δεξιάς» προσπαθεί να κρύψει ότι η καταστολή πάει χέρι χέρι με την ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής, με τη βαθύτερη εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και με όλα τα υπόλοιπα που επιβάλλουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, τα οποία και ο ίδιος υπηρετεί.
Γι’ αυτό πάνω στις δικές του αποφάσεις για τα εμπόδια στην απεργία «χτίζει» τώρα η κυβέρνηση της ΝΔ, με τους νόμους της που επιχειρούν να βάλουν στο «γύψο» τη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση, συνολικά τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, αφού η «κανονικότητα» της καπιταλιστικής ανάπτυξης που υπηρετούν απαιτεί να πέφτει μαστίγιο όπου δεν δουλεύει το καρότο στα γκέτο της εργοδοσίας.
Γι’ αυτό η καταστολή ενάντια στις κινητοποιήσεις για τους πλειστηριασμούς, που γενικεύονται, φέρει τη δική του υπογραφή ως κυβέρνησης, με τη μετατροπή του «αδικήματος» σε «ιδιώνυμο», αφού κοινός με τη ΝΔ και τους υπόλοιπους είναι ο στόχος της μείωσης των «κόκκινων» δανείων ώστε οι τράπεζες να τροφοδοτήσουν με φτηνό δανεισμό έναν ακόμα γύρο καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Και, βέβαια, παρά τις «κορόνες», οι παραινέσεις στην κυβέρνηση της ΝΔ να «τρέξει» πιο γρήγορα, πιο αποφασιστικά την πολιτική της ΕΕ για το Μεταναστευτικό τη διευκολύνουν να επιταχύνει την πολιτική καταστολής και διπλού εγκλωβισμού προσφύγων και μεταναστών.
…και της αστικής πολιτικής σταθερότητας
«Κερασάκι» σε αυτήν την τούρτα είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στην πρόσφατη εκλογή της νέας Προέδρου της Δημοκρατίας, με τα όσα φυσικά ο θεσμός συμβολίζει ως θεματοφύλακας του αστικού πολιτικού συστήματος. «Θα κρατήσουμε και τώρα στάση ευθύνης, όπως έχουμε αποδείξει ότι κρατήσαμε πάντα σε κρίσιμες επιλογές», δήλωσε ο Αλ. Τσίπρας, με τον πρωθυπουργό να βλέπει στη στάση αυτή την επιβεβαίωση πως «στα μεγάλα μπορούμε τελικά να συμφωνήσουμε».
Αλλά και ο διαγωνισμός, μια μέρα μετά, στη Βουλή, σχετικά με το ποιο καλπονοθευτικό σύστημα – αυτό που έφερε η ΝΔ ή η «απλή αναλογική» με πλαφόν 3% και «δώρο» εδρών στο πρώτο κόμμα που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ – μπορεί να διασφαλίσει την «κυβερνησιμότητα» και τη σταθερότητα στο αστικό πολιτικό σύστημα, αυτά τα «μεγάλα» του κεφαλαίου υπηρετεί.
Γι’ αυτό και με χαρακτηριστική ευκολία ο ΣΥΡΙΖΑ πιάνει από την κυβέρνηση της ΝΔ την «πάσα» του εκβιασμού των «πολλαπλών εκλογών» και της «ακυβερνησίας» που εκείνη επιστρατεύει, για να διαβεβαιώσει το κεφάλαιο πως «η σύγκλιση μέσω του σχηματισμού κυβερνήσεων συνασπισμού θα ανανεώσει και θα αναζωογονήσει το πολιτικό σύστημα», για να «φρεσκάρει» τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές με τη ΝΔ και να υπερασπιστεί τις «προοδευτικές συγκλίσεις» με την υπόλοιπη σοσιαλδημοκρατία, για τον εγκλωβισμό του λαού στα προτάγματα του κεφαλαίου.
Να νεκραναστήσει δηλαδή, ακριβώς πάνω στην «επέτειο» των 5 χρόνων από όταν αναλάμβανε το χρίσμα της αστικής τάξης, το πικρό για το λαό παραμύθι των «προοδευτικών κυβερνήσεων» στο έδαφος του καπιταλισμού, με τον ίδιο πάντα στόχο: Να «ξεδοντιάσει» αγωνιστικές διαθέσεις, ρίχνοντάς τες στο «μύλο» της εναλλαγής των αστικών κυβερνήσεων, τον οποίο δουλεύει σταθερά σε βάρος του λαού.
Από το Ριζοσπάστη του Σ/Κ 25-26 Ιαν 2019
