(της Madeleine Sautié | [email protected])
Οι «Επιτροπές Υπεράσπισης της Επανάστασης», (Comités de Defensa de la Revolución CDR) που ιδρύθηκαν από τον Φιντέλ, έτσι ώστε η Κούβα να προστατεύσει τις κατακτήσεις που πέτυχε ο επαναστατικός «θρίαμβος του Γενάρη», παραμένουν ακόμη σήμερα η μεγαλύτερη από τις μαζικές οργανώσεις της χώρας
ΣΣ |>
Θυμίζουμε ότι οι κινήσεις της επαναστατικής κυβέρνησης των barbudos του Φιντέλ ήταν από την αρχή αποφασιστικές και συντριπτικές: καταρχήν χτυπώντας καίρια (αγροτική μεταρρύθμιση 17-Μαΐ-1959) τα συμφέροντα αμερικανικών εταιριών που λυμαίνονταν την Κούβα κατέχοντας το 90% των κτημάτων της, ειδικά στον τομέα της ζάχαρης (που απέφερε πάνω το 80% του κουβανικού ΑΕΠ) και στη συνέχεια στις 6-Ιουλ-1959, όταν τα διυλιστήρια της Τέξακο, της Στάνταρντ Όιλ και της Σελ αρνήθηκαν να διυλίσουν σοβιετικό πετρέλαιο, που έφτανε κατά εκατοντάδες χιλιάδες τόννους τα εθνικοποίησε αμέσως και μετά από ένα μήνα -με καθολικό και χωρίς εξαιρέσεις διάταγμα, προχώρησε στην εθνικοποίηση όλων των μεγάλων αμερικανικών επιχειρήσεων (192 τον πρώτο μήνα), κάνοντας απανωτές εμπορικές συμφωνίες –τη μια μετά την άλλη με την ΕΣΣΔ. Αυτά έχουν να κάνουν με αυτά που το ΚΚΕ ονομάζει «κλειδιά της οικονομίας» και που κάποιοι όψιμοι επαναστάτες κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
Σε επίπεδο οργάνωσης του σοσιαλιστικού κράτους, το ίδιο βράδυ της επιστροφής του από τις ΗΠΑ, στις 28-Σεπ- 1960, ο Φιντέλ Κάστρο ανακοίνωσε την ίδρυση της Λαϊκής Πολιτοφυλακής των Επιτροπών Υπεράσπισης της Επανάστασης (CDR), όπου αμέσως κατατάχθηκε το σύνολο σχεδόν του κουβανικού λαού που μπορούσε να φέρει όπλα και τις ανέδειξε σε «συλλογικό σύστημα επαναστατικής επαγρύπνησης»
Οι «Comités de Defensa de la Revolución», είναι ακόμη σήμερα το δυναμικό δίκτυο επιτροπών γειτονιάς που αγκαλιάζει όλη την Κούβα, «τα μάτια και τα αυτιά της Επανάστασης» και από τότε, επί 58 χρόνια, αγρυπνούν ενάντια σε κάθε αντεπαναστατική δραστηριότητα, με σύνθημα “¡En cada barrio , Revolución!” («Σε κάθε γειτονιά, Επανάσταση!»)
Και αυτό αφού πρώτα κατά τις εργασίες της ΓΣ του ΟΗΕ, στην ιστορική ομιλία του (βλ και Cubadebate) είχε καταγγείλει ανοιχτά τις ΗΠΑ πως «όπως έκαναν με τις εθνικοποιήσεις σε Σαουδική Αραβία, Ιράν, Ιράκ, Κογκό, με τη διώρυγα του Σουέζ, με τις μακρινές Ινδονησία και Ωκεανία έτσι και τώρα ετοιμάζουν εισβολή στην Κούβα» κλείνοντας μέσα σε μια θύελλα από χειροκροτήματα με εκείνο το «Κάποιοι ήθελαν να μάθουν ποια ήταν η γραμμή της επαναστατικής κυβέρνησης της Κούβας. Λοιπόν, αυτή είναι η γραμμή μας!»
Μεταξύ των Κουβανών του 21ου αιώνα, υπάρχει μια ολόκληρη γενιά που χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα από το ότι μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον ανοιχτό για συλλογική αντίληψη. Σε αυτό, η οικογένεια ξεκινούσε την ανατροφή των παιδιών τους στο ύψος των περιστάσεων που καθημερινά αναδιαμορφώνονται, για να αναδείξουν τον καλύτερο εαυτό τους.
Μεταξύ αυτών μετράω τον εαυτό μου: δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ αυτό που εισέπραξα κάτω από τον ουρανό της πατρίδας μου, ζώντας έξω από τη ζεστασιά που οι γονείς, μας προσφέρουν μέσα στο σπίτι.
Ο αριθμός CDR 11 – Fe del Valle ήταν ο χώρος όπου σαν παιδιά ξεκινήσαμε τη ζωή μας στην κοινότητα, ακόμη και πριν από το σχολείο και μας περίμεναν όλες-ους με τις πόρτες ανοιχτές.
Η αίσθηση μιας χαλαρωτικής κοινής αποδοχής ήταν διάχυτη σε κάθε μονοπάτι, μαζί με το ζεστό χαιρετισμό, την ευπρέπεια και την εγγύτητα της γειτονιάς.
Ήταν καθημερινότητα οι συνεδριάσεις της επιτροπής, που κανείς δεν απουσίαζε, γιατί όποιος θα το έκανε δε θα ήταν κοινωνός θεμάτων που είχαν να κάνουν με τον ίδιο, έστω και έξω από τα τείχη που ήταν στην ευθύνη όλων μας.
Οι επαναστατικοί σχεδιασμοί συμπληρώνονταν από εκδηλώσεις, το γιορτασμό πχ. σημαντικών ή ηρωικών πράξεων και προσώπων – την οργάνωση της εθελοντικής εργασίας, που ήταν κάτι πολύ παραπάνω από ένας χώρος δουλειάς, ή το σχεδιασμό μιας φιέστας με «θέση» για όλους.
Εάν ζιζάνια είχαν μεγαλώσει στα παρτέρια, χαλώντας την ομορφιά αυτού του ταπεινού αλλά αγαπημένου δρόμου, έπρεπε βγούμε έξω και να τα κόψουμε. Όπως και εάν ένας κυκλώνας άφηνε κάποια αναποδιά στο πέρασμά του, το μπλοκ δεν χρειαζόταν καν ειδοποίηση. Την επόμενη περισσότερες σκούπες από τα πεσμένα κλαδιά ξεκινούσαν την αυγή, να κάνουν τη δουλειά τους.
Η εθελοντική εργασία γινόταν τις Κυριακές και δεν υπήρχε κανένα παιδί που να έμενε σπίτι. Υπήρχε πάντα ένας τρόπος συνεργασίας οργανώνοντας πολλές εκπλήξεις στο τέλος της ημέρας.
Μετά τις σακοδρομίες –προσέχοντας να μην πεταχτούν τα σακιά, τις σταδιοδρομίες, τα επιτραπέζια παιχνίδια, υπήρχε πάντα ένα κεκάκι …κάτι που να μας γλυκαίνει το πρωί. Κλείνοντας, κληρώναμε ή χαρίζαμε βιβλία με αφιερώσεις υπογεγραμμένες από το CDR. Σε αρκετά σπίτια διατηρούνται πολλά από αυτά.
Στο CDR έμαθα να αγαπώ τη φύση και να εξοικονομώ ρεύμα. Ήμουν μέλος της Patrulla Jardín (ΣΣ |> «πράσινη αστυνομία»)… παραδίδαμε σπόρους στα σπίτια και μερικές φορές τους φυτεύαμε εμείς οι ίδιοι. Έτσι, σύντομα γεμίσαμε τις όψεις των σπιτιών με lluvias de oro (ΣΣ |> «χρυσή βροχή») – έτσι ονομάστηκαν μερικά από τα λουλούδια που φυτεύαμε. Τα παιδιά της Patrulla Jardín είχαμε και μια άλλη αποστολή που εκπληρώναμε σχολαστικά …κατά γράμμα, να γυρνάμε τα σπίτια στις οκτώ το βράδυ και να ρωτάμε αν είχαν ήδη ελέγξει τα φώτα, εάν τα είχαν ανάψει χωρίς λόγο, ώστε να σβήσουν αμέσως.
Το κάθε σπίτι είχε απαραίτητα, γύρω-γύρω ένα χώρο για τα παιδιά, ώστε να εκτελούν πολιτιστικές δραστηριότητες κατασκευασμένο από τους ίδιους τους γείτονες.
Εκεί, τα κορίτσια με δυσχέρεια στην ομιλία ή δυσλεξία ήταν σε θέση, μετά από πολλές ώρες προσπάθειας, να μιλήσουν με τους γύρω και να αισθανθούν ότι «μπορούν».
Εκεί μάθαμε να είμαστε αλληλέγγυες-οι, ενεργώντας ως Pilar ή Bebé, ήταν εκεί που μερικοί από τους πιο δοξασμένους ύμνους πύρωσαν το αίμα μας για πάντα.
Με υπερηφάνεια, αισθάνομαι τις τόσο όμορφες αναμνήσεις να ζουν μέσα μου, αναμφίβολα και σε πολλούς από τους συνομηλίκους μου, που συνέβησαν σε χρόνο μακρινό και έχει να κάνει με μια ειδική στιγμή της κουβανικής επανάστασης, εκείνη των πρώτων χρόνων της.
Οι επιτροπές υπεράσπισης της επανάστασης, που ιδρύθηκαν από τον Φιντέλ παραμένοντας ακόμη σήμερα η μεγαλύτερη από τις μαζικές οργανώσεις της Κούβας, παρόλο που γενικά διατηρούν τα δυνατά τους σημεία, πρέπει να πούμε πως σαν οργάνωση δεν είναι παντού ο φωτοδότης.
Πολλά από αυτά που χρειάζεται η Επανάσταση από τα παιδιά της σήμερα μπορούν και πρέπει να γίνουν από τη γειτονιά.
Αν σε άλλες εποχές οι CDRίστες ήταν πρωταγωνιστές στις εκστρατείες εμβολιασμού, στη συλλογή πρώτων υλών, στον αγώνα κατά των παθογόνων, στην προώθηση της αιμοδοσίας, μεταξύ πολλών άλλων εξαιρετικά ανθρωπιστικών ενεργειών, σήμερα αυτό που γίνεται – ή δεν γίνεται, απαιτεί νέες δημιουργικές ενέργειες.
Ενάντια στους παλιούς εχθρούς ναι!, αλλά χρειάζονται και νέες μάχες, μπαίνουν καινούργια καθήκοντα. Δεν είναι λίγα αυτά που μπορεί και πρέπει να κάνει η κοινότητα προκειμένου να ενισχύσει την ενότητα των Κουβανών, κάτι που εξακολουθεί να αποτελεί κεντρική επιλογή και στόχο όσων έντεχνα στοχεύουν στην αποδιοργάνωση και απορρύθμιση του κοινωνικού ιστού.
Τα CDR μας μπορούν να συμβάλουν σε πολλές πλευρές … «το τερπνόν μετά του ωφελίμου» διασκέδαση, πολιτισμός, από την εγκάρδια συνύπαρξη – με σεβασμό στην ιδιαιτερότητα των ανθρώπων, την έγκαιρη –ανιδιοτελή προσφορά, την αυτοσυγκράτηση με τη μουσική – μέχρι τη μόνιμη εκπαίδευση στις αξίες της ζωής, που σε καιρούς πανδημίας, εκτιμιέται για παράδειγμα, με το συλλογικό χειροκρότημα που ανταμείβει τους γιατρούς και το προσωπικό της Υγείας μας, την ευγνωμοσύνη, που χωρίς αυτήν μειώνεται –βάλλεται, το απαιτούμενο ψυχικό σθένος.
Είναι γνωστό ότι υπάρχουν κάποιοι ριψάσπιδες που αποσύρονται και επιλέγουν την αποθάρρυνση, όταν άλλοι, που είναι και οι περισσότεροι, προσπαθούν να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους.
Εάν η σκέψη μας ως χώρα δεν επικεντρωθεί στο συλλογικό, όλα εκείνοι οι υψηλοί στόχοι που επιδιώκουμε και είμαστε ικανοί να πετύχουμε για την Κούβα, δεν θα είναι εφικτοί, χωρίς την σταθερή υποστήριξη καθενός από εμάς, εκείνων αυτής της γενιάς μας και αυτής των παιδιών μας, που στο τέλος της μέρας, ή της πορείας μας, επιστρέφουμε στα σπίτια μας, εκεί …στις CDR.
Πηγή |> granma.cu – και εδώ
Φωτογραφία κεφαλίδας (φόντο) «Isla 70 – Raúl Martínez»
