Είδαμε στα προηγούμενα πως –σχεδόν εν τη γενέσει της η διαδικασία της μετάβασης από το φασισμό στη δημοκρατία ήδη από το 1974 οδηγήθηκε στην εναλλαγή, χωρίς ριζικές ανατροπές παρά τις μεγάλες προσδοκίες (ή αυταπάτες).

Απελευθέρωση, δημοκρατία, σοσιαλισμός –
Δικαιώματα, βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης – κοινωνική πρόοδος
Κατά της εκμετάλλευσης και της φτωχοποίησης.
6 Μάρτη 2021
Με τη συμμετοχή του Jerónimo de Sousa, ΓΓ PCP

Στη διαδικασία αυτή έπαιξε βασικό ρόλο -στο μέτρο που του αναλογούσε και ο υποκειμενικός παράγοντας, δηλ το PCP – ΚΚ Πορτογαλίας (γιορτάζει φέτος τα 100χρονα), που -από μια στιγμή και μετά διολίσθησε στο δίλημμα «δεξιά-αντιδεξιά» μέχρι που -γύρω στο 1986-87 γίνεται επίσημη πολιτική του.
Το 1987, μπροστά στις εκλογικές λεγκαλιστικές αυταπάτες το PCP, δημιουργεί ένα ακόμη συνασπισμό την Coligação Democrática Unitária ή CDU, μαζί με οικολόγους -Partido Ecologista «Os Verdes» PEV και με τη Intervenção Democrática – ID (Δημοκρατική παρέμβαση), όπου χάνει τους μισούς του ψήφους (παίρνουν όλοι μαζί 12,18%)

Οι Ανατροπές στην ΕΣΣΔ

Το 1988, το PCP πραγματοποίησε άλλο ένα συνέδριο, το ΧΙΙ, στο οποίο συμμετείχαν περισσότεροι από 2.000 αντιπρόσωποι και το οποίο παρουσίασε το νέο -σοσιαλδημοκρατικό πλέον πρόγραμμα με τίτλο «Πορτογαλία, μια προηγμένη δημοκρατία για τον 21ο αιώνα» και αμέσως μετά με τις ανατροπές, ανέτοιμο πολιτικά και ιδεολογικά αντιμετώπισε μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία του.
Με την αποχώρηση πολλών μελών, το κόμμα κάλεσε το 13ο συνέδριο τον Μάιο του 1990, όπου δόθηκε μια τεράστια ιδεολογική μάχη με την πλειοψηφία των περισσότερων από τους συνέδρους να προτείνει συνέχιση του «επαναστατικού σοσιαλισμού», ζητώντας να διατηρήσει τη λενινιστική του ιδεολογία (όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνονταν), σε αντίθεση σε κάθε περίπτωση με αυτό που έκαναν τα περισσότερα κομμουνιστικά κόμματα -την άνευ όρων παράδοση και υποστολή της κόκκινης σημαίας.
Το συνέδριο πάντως αποφάσισε πως ο σοσιαλισμός στη Σοβιετική Ένωση είχε αποτύχει, αλλά αποτέλεσε μια μοναδική ιστορική εμπειρία, που βοήθησε το εργατικό κίνημα και τις κοινωνικές αλλαγές. Ο Álvaro Cunhal Cunhal επανεκλέχθηκε ΓΓ με αναπληρωτή τον Carlos Carvalhas
Στο μεταξύ, ένα χρόνο αργότερα παρά τα ανοίγματα προς το κέντρο στις εκλογές του 1991, το κόμμα πήρε μόνο 8,84% και 17 έδρες, συνεχίζοντας την εκλογική του πτώση.

100χρονα ΚΚ Πορτογαλίας
(ανάρτηση στο twitter)
Ελευθερία-Δημοκρατία-Σοσιαλισμός
Το μέλλον του Κόμματος

Το 1992 πραγματοποιήθηκε το 14ο συνέδριο όπου ο Carlos Carvalhas εξελέγη ο νέος ΓΓ, αντικαθιστώντας τον Cunhal και ανέλυσε τη νέα διεθνή κατάσταση που δημιουργήθηκε από τις ανατροπές στη Σοβιετικής Ένωσης αλλά επικεντρώθηκε στις κατευθυντήριες γραμμές της «διεξόδου από τη δεξιά προοπτική» (Cavaco Silva).
Το 1995, είχαμε ακόμη μια εναλλαγή (το δεξιό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα παρέδωσε την κυβερνητική σκυτάλη στο Σοσιαλιστικό Κόμμα), με τα επόμενα συνέδρια (XV το 1996, XVI το 2000 κλπ) να στέκονται σχεδόν αποκλειστικά στα εκλογικά προβλήματα (το 2002, το PCP πήρε το χαμηλότερο μέχρι τότε ποσοστό –μόνο το 7,0%) και το νέο πρόγραμμα είναι εκείνο της Democracia Progressiva para o século XXI |> «Προηγμένης Δημοκρατίας για τον 21ο Αιώνα», για να φτάσει σταδιακά το 2015, να στηρίξει κυβέρνηση με επικεφαλής το σοσιαλιστή – σοσιαλδημοκράτη António [Luís Santos] da Costa (Αντόνιο Κόστα), μαζί με το Αριστερό Μπλοκ και τους Πράσινους.

1

Το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, είναι πολιτικό κόμμα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζόμενων, στρατευμένο στην υπηρεσία του πορτογαλικού λαού και της Πορτογαλίας, με απώτερο στόχο την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού – μιας νέας κοινωνίας χωρίς την εκμετάλλευση του ανθρώπου, απαλλαγμένη από την καταπίεση, τις ανισότητες, την αδικία και τις κοινωνικές πληγές, μιας κοινωνίας όπου η ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων, η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος και η εμβάθυνση της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής δημοκρατίας θα διασφαλίζει την ελευθερία, την ισότητα, άριστες συνθήκες ζωής, πολιτισμού, οικολογικά ισορροπημένου περιβάλλοντος και σεβασμού για τους εργαζόμενους και για όλη τη χώρα.

2

Εμπνευσμένο από τους υπέρτατους στόχους του, η ιστορία του PCP από την ίδρυσή του, στις 6 Μαρτίου 1921, χαρακτηρίστηκε με την πάροδο των ετών από απαράμιλλη δοκιμασία αφοσίωσης, θάρρους και ηρωισμού γενεών […] Με άξονες και συγκεκριμένους στόχους που ιεραρχούνται, σύμφωνα με τα υπάρχοντα προβλήματα και συνθήκες, με τις εξελίξεις από τις εξελίξεις […] κατά τη διάρκεια των 48 χρόνων της φασιστικής δικτατορίας, στη διαδικασία της επανάστασης του Απρίλη και στη συνέχεια της αντεπαναστατικής διαδικασίας […]

3

Οι στόχοι της πάλης του PCP αντιστοιχούν σε θεμελιώδη συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του πορτογαλικού πληθυσμού. Η εργατική τάξη, της οποίας η σύνθεση αλλάζει και διαφοροποιείται με την εξέλιξη του καπιταλισμού και την επιστημονική και τεχνολογική επανάσταση, επιβεβαιώνεται με τον αγώνα και το ρόλο της ως καθοριστικής κοινωνικής δύναμης στη διαδικασία του δημοκρατικού και προοδευτικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Η προηγμένη δημοκρατία που προτείνει το PCP είναι αντικειμενικά προς το συμφέρον όλων των εργαζομένων, των μικρομεσαίων αγροτών, των διανοούμενων, των επιστημόνων, των μικρομεσαίων στο εμπόριο, τη βιομηχανία και τις υπηρεσίες, της βιοτεχνίας και επίσης των συνταξιούχων, των ΑΜΕΑ, των γυναικών και της νεολαίας ως κοινωνικές δυνάμεις με συγκεκριμένο ρόλο, προβλήματα, φιλοδοξίες και στόχους. Από αυτήν την πραγματικότητα και τη συγκέντρωση δυνάμεων, προκύπτει το σύστημα κοινωνικών συμμαχιών, στο οποίο η συμμαχία της εργατικής τάξης με την αγροτιά (μικροί και μεσαίοι αγρότες) και η συμμαχία της εργατικής τάξης με τους διανοούμενους και άλλα ενδιάμεσα στρώματα είναι βασικές συμμαχίες. Το σύστημα συμμαχιών πολιτικών-κομμάτων καλύπτει διαφορετικά όλα τα κινήματα, τις οργανώσεις και τα κόμματα που, στους στόχους τους και στην πρακτική τους, υπερασπίζονται τα συμφέροντα και τις φιλοδοξίες των τάξεων και των κοινωνικών δυνάμεων που συμμετέχουν στο σύστημα κοινωνικής συμμαχίας. Η αυξανόμενη ξένη κυριαρχία στην πορτογαλική οικονομία και η υποταγή των πορτογαλικών συμφερόντων σε ξένα συμφέροντα στο πλαίσιο της αποκατάστασης των μονοπωλίων και της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης δημιουργούν συνθήκες που είναι πιθανό να επεκτείνουν περαιτέρω τις κοινωνικές και πολιτικές-κομματικές συμμαχίες με συγκεκριμένους στόχους, ακόμη και συγκυριακού χαρακτήρα Από το σύστημα συμμαχιών εκπορεύεται η πολιτική του PCP για την ενότητα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων, την ενότητα ή σύγκλιση των αντιμονοπωλιακών κοινωνικών τάξεων και κινημάτων, την ενότητα ή σύγκλιση της δράσης των δημοκρατικών και πατριωτικών δυνάμεων.

4

Ανταποκρινόμενο δημιουργικά με προτάσεις, λύσεις και αγώνα για αλλαγές, το PCP σφυρηλατεί και επιβεβαιώνει τη δική του ταυτότητα. Ως κόμμα της εργατικής τάξης και όλων όσων συνδέονται στενά με τις μάζες. Ως κόμμα που αγωνίζεται για μια σοσιαλιστική κοινωνία. Ως κόμμα του οποίου η θεωρητική βάση είναι ο μαρξισμός-λενινισμός και ο διαλεκτικός υλισμός, αλλά -αναγκαστικά, σε νέα δημιουργική κατεύθυνση. Ως κόμμα με αρχές και πρακτική βαθιάς εσωτερικής δημοκρατίας και ενότητας στόχων και δράσης που κατακτήσαμε αναπτύσσοντας παραπέρα το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Ως ένα πατριωτικό κόμμα που είναι διεθνιστικό, αλληλέγγυο και συνεργαζόμενο με τους κομμουνιστές και άλλες επαναστατικές και προοδευτικές δυνάμεις στον κόσμο στον αγώνα των εργατών και των λαών άλλων χωρών.

5

Επιβεβαιώνοντας τα συμφέροντα των εργαζομένων, του λαού και της χώρας, στην υπεράσπιση και εμβάθυνση του δημοκρατικού καθεστώτος, στον αγώνα για μια νέα κοινωνία που απελευθερώνεται από την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, το PCP διαδραματίζει έναν απαραίτητο, απαραίτητο και αναντικατάστατο ρόλο στην πορτογαλική κοινωνία

Η επανάσταση του Απριλίου, ιστορικό επίτευγμα του πορτογαλικού λαού –
Ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα των οκτώ αιώνων της πορτογαλικής ιστορίας.

▪️ Η επανάσταση του Απριλίου -στη σύλληψή της είναι εκπλήρωση της βούλησης του λαού, επιβεβαίωση της ελευθερίας, της κοινωνικής χειραφέτησης και της εθνικής ανεξαρτησίας.
▪️ Η επανάσταση του Απριλίου, που κορυφώθηκε σε έναν μακρύ και ηρωικό αγώνα της εργατικής τάξης, των εργαζόμενων, τις λαϊκών μαζών και των δημοκρατικών δυνάμεων, έδωσε τέλος στα 48 χρόνια της φασιστικής δικτατορίας, τερμάτισε τον αποικιακό πόλεμο αναγνωρίζοντας στους λαούς τους αγώνες αιώνων.
▪️ Το τέλος της αποικιοκρατίας, το δικαίωμα πλήρους και άμεσης ανεξαρτησίας, άλλαξε βαθιά το πλαίσιο της Πορτογαλίας στη διεθνή σκηνή και επέφερε βαθιές πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές μεταμορφώσεις που αποτελούν συστατικά ενός (πολιτικού) συστήματος και καθεστώτος που άνοιξε την προοπτική της χώρας σε μια νέα ιστορική περίοδο που χαρακτηρίζεται από ελευθερία και κοινωνική πρόοδο.

Το πρόγραμμα PCP για τη Δημοκρατική και Εθνική Επανάσταση

1

Με βάση την ανάλυση της εθνικής πραγματικότητας, το PCP, στο Πρόγραμμα που ενέκρινε εννέα χρόνια πριν από τις 25 Απριλίου 1974, καθόρισε τη φύση και τους θεμελιώδεις στόχους της αντιφασιστικής επανάστασης – σαν μια δημοκρατική και εθνική επανάσταση.
«Δημοκρατική», έλεγε προγραμματικά, «επειδή θα τερματίσει τη φασιστική τυραννία, θα εγκαθιδρύσει πολιτική ελευθερία, θα τερματίσει την κυριαρχία της οικονομικής ολιγαρχίας, θα υπερασπιστεί τα λαϊκά συμφέροντα, θα πραγματοποιήσει μια σειρά από βαθιές μεταρρυθμίσεις που θα ωφελήσουν τη συντριπτική πλειοψηφία του πορτογαλικού πληθυσμού».
«Εθνική» – «επειδή, τερματίζοντας την ιμπεριαλιστική κυριαρχία στην Πορτογαλία και την αποικιοκρατική κυριαρχία της Πορτογαλίας έναντι άλλων λαών, θα διασφαλίσει την κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και την πραγματική ανεξαρτησία της χώρας».

2

Το πρόγραμμα PCP για τη δημοκρατική και εθνική επανάσταση αποτελείτο από οκτώ θεμελιώδη σημεία ή στόχους:

1. Χτύπημα του φασιστικού κράτους και εδραίωση ενός δημοκρατικού καθεστώτος.
2. Αφανισμό της ισχύος των μονοπωλίων και προώθηση της γενικής οικονομικής ανάπτυξης.
3. Αγροτική Μεταρρύθμιση, δίνοντας τη γη σε όσους τη δουλεύουν.
4. Αύξηση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων και του λαού γενικότερα.
5. Εκδημοκρατισμό της εκπαίδευσης και του πολιτισμού
6. Απελευθέρωση της Πορτογαλίας από τον ιμπεριαλισμό.
7. Αναγνώριση και διασφάλιση στο λαό των πορτογαλικών αποικιών το δικαίωμα άμεσης ανεξαρτησίας.
8. Πολιτική ειρήνης και φιλίας με όλους τους λαούς.

3

Το πρόγραμμα τόνισε την αλληλεξάρτηση αυτών των στόχων και επιβεβαίωσε ότι χωρίς την επίτευξη όλων αυτών, η δημοκρατική και εθνική επανάσταση δεν θα τελειώσει και δεν θα εξασφαλιστεί η οικονομική και ανεξάρτητη ανάπτυξη της πορτογαλικής κοινωνίας.

✔️   Η επανάσταση του Απριλίου, στην ανάπτυξή της, απέδειξε πως τα παραπάνω ήταν σωστά

1

Η επανάσταση του Απριλίου – που πυροδοτήθηκε από την ηρωική στρατιωτική εξέγερση της MFA (Κίνημα των Ενόπλων Δυνάμεων) και που σύντομα μετατράπηκε σε λαϊκή εξέγερση – επιβεβαίωσε ότι οι θεμελιώδεις στόχοι της δημοκρατικής και εθνικής επανάστασης που καθορίστηκαν από το PCP αντιστοιχούσαν, στις αντικειμενικές συνθήκες της κοινωνίας, στις ανάγκες οικονομικής ανάπτυξης της πορτογαλικής οικονομίας, κοινωνικής προόδου και βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης του πληθυσμού, αλλά και στη βούληση του πορτογαλικού λαού.
Στη διαδικασία που αναπτύχθηκε το 1974-1975 και η οποία οδήγησε στην ίδρυση και θεσμοθέτηση του δημοκρατικού καθεστώτος που κατοχυρώθηκε στο Σύνταγμα, που εγκρίθηκε στις 2-Απρ-1976 […], η επανάσταση μεταμόρφωσε σε βάθος την εθνική πραγματικότητα και τη θέση της Πορτογαλίας στον κόσμο.

2

Καθιέρωσε τις θεμελιώδεις δημοκρατικές ελευθερίες και βασικά δικαιώματα των πολιτών τις συνδικαλιστικές ελευθερίες το δικαίωμα οργάνωσης στους χώρους δουλειάς, το δικαίωμα συλλογικών διαπραγματεύσεων, το δικαίωμα απεργίας, τον έλεγχο της διοίκησης, το δικαίωμα των σωματείων να συμμετέχουν στη διαχείριση της κοινωνικής ασφάλισης και στην εκπόνηση της εργατικής νομοθεσίας
▪ Τερμάτισε τον αποικιακό πόλεμο και συνέβαλε άμεσα στην ανεξαρτησία των λαών, δημιουργώντας ιστορικά μοναδικές συνθήκες για την ανάπτυξη φιλικών σχέσεων και συνεργασίας με αυτούς τους λαούς
▪ Καθιέρωσε πολιτική δημοκρατία με βασικά στοιχεία είναι το διαχωρισμό, αλληλεξάρτηση και συμπληρωματικότητα των οργάνων άσκησης εξουσίας, την αρχή ίσων δικαιωμάτων για τους πολίτες, τη λαϊκή συμμετοχή στην πολιτική και κοινωνική ζωή, το ρόλο των πολιτικών κομμάτων, την καθολική και άμεση ψηφοφορία και την αρχή της αναλογικότητας στο εκλογικό σύστημα, την τοπική δημοκρατική εξουσία (ΣΣ |> τοπική διοίκηση και την περιφερειακή αυτονομία Μαδέρας και Αζορών
▪ Εκκαθάριση του ΚΜΚ των πορτογαλικών μονοπωλιακών ομάδων και της κυριαρχίας τους στην εθνική οικονομία, την πολιτική και τη ζωή, δημιουργώντας με εθνικοποιήσεις έναν βασικό τομέα της πορτογαλικής οικονομίας απαλλαγμένης από ιδιωτικά συμφέροντα και σε συνθήκες ενίσχυσης της εθνικής οικονομικής ανάπτυξης.
▪ Δημιούργησε συνθήκες για την πραγματοποίηση μεγάλων οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών μετασχηματισμών στους τομείς, συγκεκριμένα μέσω της Αγροτικής Μεταρρύθμισης, με την απαλλοτρίωση των εδαφών των λατιφούντιων και τη δημιουργία νέων συνεταιριστικών μονάδων, την επέκταση των δικαιωμάτων των εργατών γης (νόμος περί αγροτικής μίσθωσης) […] ▪ Κατοχύρωσε και προώθησε τα νόμιμα ίσα δικαιώματα ανδρών και γυναικών και τα δικαιώματα των νέων
▪ Προώθησε τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των πολιτών, θεσμοθετώντας τον εθνικό ελάχιστο μισθό, τις ελάχιστες συντάξεις και τις μεταρρυθμίσεις, το δικαίωμα κοινωνικής ασφάλισης για μεγάλες ομάδες του πληθυσμού, την επέκταση του δικαιώματος άδειας 30 ημερών και επιδόματος, τον 13ο μισθό, άδεια μητρότητας, μειωμένες ώρες εργασίας, προστασία από την ανεργία, αναγνώριση των δικαιωμάτων ΑΜΕΑ και των ηλικιωμένων, με προοδευτικούς μετασχηματισμούς στην παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό και το περιβάλλον -σημαντικά βήματα στην πορεία του εκδημοκρατισμού
▪ Έθεσε τέρμα στη διεθνή απομόνωση της χώρας και στην πλήρη υποταγή της στην πολιτική του ιμπεριαλισμού, με δημιουργία διπλωματικών σχέσεων με τις σοσιαλιστικές χώρες, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για μια εξωτερική πολιτική ειρήνης συνεργασίας και φιλίας με όλους λαοί του κόσμου.

3

Κατακτήσεις ήταν και οι (πολιτικές) ελευθερίες, τα δικαιώματα των πολιτών και το καθεστώς της δημοκρατικής διακυβέρνησης, στη διαδικασία της πορτογαλικής επανάστασης -μαζί με την εκκαθάριση της οικονομικής και πολιτικής δύναμης των μονοπωλιακών ομάδων και των γαιοκτημόνων, μέσω εθνικοποιήσεων, της αγροτικής μεταρρύθμισης και άλλων μεταρρυθμίσεων των κοινωνικοοικονομικών δομών, το τέλος του αποικιακού πολέμου και την αναγνώριση του δικαιώματος των λαών των πορτογαλικών αποικιών στην ανεξαρτησία.

Και όλ’ αυτά αντιμέτωποι με συνωμοσίες, σαμποτάζ και απόπειρες πραξικοπήματος από αντιδραστικές δυνάμεις που υποστηρίζονταν από μεγάλους καπιταλιστές, τους λατιφουντίστες και το διεθνή ιμπεριαλισμό.
Ανάμεσα στα μεγάλα πλεονεκτήματά της, η επανάσταση του Απριλίου ήταν επίσης μια επανάσταση στην πορτογαλική συνείδηση.
Ήταν ένας παράγοντας βαθιών αλλαγών στις έννοιες, στις κοινωνικές και ηθικές συμπεριφορές, στις νοοτροπίες. Εκτός από την ιστορική σημασία της σε εθνικό επίπεδο, η επανάσταση του Απριλίου ήταν ένα μεγάλο γεγονός στη σύγχρονη ιστορία τις τελευταίες δεκαετίες, με σημαντικές διεθνείς επιπτώσεις.

4

Η εργατική τάξη, οι λαϊκές μάζες και ο προοδευτικός στρατός – «οι λοχαγοί του Απρίλη» – ενωμένοι στη συμμαχία MFA έπαιξαν θεμελιώδη ρόλο σε όλες τις δημοκρατικές κατακτήσεις. Το PCP παρενέβη σε όλη αυτή τη διαδικασία ως ουσιαστική και καθοριστική πολιτική δύναμη. Ο ρόλος της στην επανάσταση του Απριλίου και στην ίδρυση του δημοκρατικού καθεστώτος εγγράφεται ως ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στην ιστορία του.

Η αντεπαναστατική διαδικασία

1

Η πορτογαλική επανάσταση μας κληροδοτεί ως πολύτιμη εμπειρία το γεγονός ότι, σε μια επαναστατική κατάσταση, ακόμη και χωρίς να έχουν την πολιτική εξουσία, οι λαϊκές μάζες σε κίνηση και σε συμμαχία με το MFA κατάφεραν να μετασχηματίσουν βαθιά την κοινωνία, να αναλάβουν και να πραγματοποιήσουν βαθιές μεταρρυθμίσεις των κοινωνικοοικονομικών δομών, επηρεάζοντας και ρυθμίζοντας τη συμπεριφορά της πολιτικής εξουσίας και συμβάλλοντας στην εξυγίανση των επαναστατικών εξελίξεων. Τα τελευταία χρόνια δείχνουν επίσης την εξαιρετική ικανότητα των μαζών να αντιστέκονται στην αντεπανάσταση, ακόμη και όταν εξαπολύεται και αναπτύσσεται από την πολιτική εξουσία. Αλλά η εμπειρία επιβεβαιώνει επίσης ότι το ζήτημα της εξουσίας καταλήγει να καθορίζει την πορεία της εθνικής πολιτικής.

2

Διαιρέσεις, συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις στο MFA επέτρεψαν σιγά-σιγά την κατάληψη θέσεων-κλειδιά, στις Ένοπλες Δυνάμεις από συντηρητικά, τη συνεργασία του με τους πιο συντηρητικούς αντικομουνιστές ακόμη και με πραξικοπηματίες στο νέο πλαίσιο εξουσίας. Η οικονομική, πολιτική και διπλωματική παρέμβαση και η πίεση του ιμπεριαλισμού, άνοιξε το δρόμο στην αντεπαναστατική διαδικασίας, που κορυφώθηκαν με το πραξικόπημα της 25ης Νοεμβρίου 1975, του οποίου οι κύριες συνέπειες ήταν η εκ των πραγμάτων εκκαθάριση του MFA και μια ριζική αλλαγή στον συσχετισμό δυνάμεων. Από το 1976, σε προφανή σεβασμό για το Σύνταγμα της Δημοκρατίας και για τη δημοκρατική νομιμότητα, η πολιτική διαδοχικών κυβερνήσεων με διαφορετικές κομματικές συνθέσεις (PS, PSD, PS-CDS, PS-PSD, PSD-CDS), καθώς και ορισμένες από τις λεγόμενες κυβερνήσεις «Προεδρικής πρωτοβουλίας», υιοθέτησαν, ως στρατηγικό στόχο και τακτική, την αποκατάσταση του μονοπωλιακού καπιταλισμού, με τη δυναμική εκμετάλλευσης των εργατών και με συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου.

3

Η αντεπαναστατική διαδικασία, με την καταστροφή των κατακτήσεων του Απριλίου, αναπτύχθηκε και συνεχίζει να αναπτύσσεται σε πέντε συμπληρωματικές και αδιαχώριστες θεμελιώδεις κατευθύνσεις:
α) την ανασύσταση, αποκατάσταση και αναδιάρθρωση των κοινωνικοοικονομικών δομών του μονοπωλιακού καπιταλισμού
β) την επιδείνωση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, την απάλειψη πολλών από τα δικαιώματα και τις ελευθερίες με σοβαρούς περιορισμούς στα κοινωνικά δικαιώματα των Πορτογάλων
γ) τη διαστροφή της δημοκρατίας με δημιουργία αυταρχικού καθεστώτος
δ) την προώθηση και αποκατάσταση σκοταδιστικών ή οπισθοδρομικών αξιών στον τομέα του πολιτισμού και της ιδεολογίας
ε) την υιοθέτηση, ως στρατηγικής επιλογής, της αυξανόμενης κυριαρχίας του ξένου κεφαλαίου στην πορτογαλική οικονομία και των περιορισμών στην εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία, ιδίως με την ένταξη στην ΕΟΚ / ΕΕ.
▪ Η ανασύσταση, αποκατάσταση και αναδιάρθρωση των κοινωνικοοικονομικών δομών του μονοπωλιακού κρατικού καπιταλισμού αναπτύχθηκε σε μια προγραμματισμένη, συντονισμένη και προοδευτική επίθεση κατά των εθνικοποιήσεων και άλλων μη καπιταλιστικών τομέων.
▪ Ξεκίνησε με την παράδοση στον εργοδότη λαϊκών εταιρειών, συνεταιρισμών και αυτοδιαχειριζόμενων.
▪ Ενισχύθηκε με πολιτικές του πιστωτικού συστήματος, επενδύσεων, τιμών και εξωτερικού εμπορίου που δεν ήταν ευνοϊκές για τις εθνικοποιημένες εταιρείες και το διορισμό διευθυντικών στελεχών που ενδιαφέρονταν για το χαντάκωμα αποτυχία τους, προετοιμάζοντας τις ιδιωτικοποιήσεις.
▪ Προχώρησε με την αυξανόμενη παράδοση δημόσιων εταιρειών στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Αναπτύχθηκε με την αποδιάρθρωση και ιδιωτικοποίηση δημόσιων υπηρεσιών και κοινωνικών λειτουργιών του κράτους, άμεσα ή με τη χρήση άλλων μορφών, δηλαδή συμπράξεων δημόσιου-ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ).
▪ Και μεταφράστηκε σε μια ιστορία απάτης, υποτιμήσεων, διαφθοράς, κερδοσκοπίας στο χρηματιστήριο και παράδοσης χρημάτων του λαού από το κράτος στους ιδιώτες.
▪ Η ίδια καπιταλιστική και μονοπωλιακή πολιτική είχε ως αποτέλεσμα, όσον αφορά τις αγροτικές δομές, την καταστροφή της αγροτικής μεταρρύθμισης με την αποκατάσταση της ιδιοκτησίας γης μέσω παράνομων και βίαιων ενεργειών εναντίον των εργαζομένων, κλοπές, παράδοση γης, κτηνοτροφίας, μηχανημάτων, εγκαταστάσεων και καλλιεργειών σε γαιοκτήμονες, εκκαθάριση δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας, με νομοθετικά και οικονομικά μέτρα και συνδρομή καρμπόν δικαστικών αποφάσεων.
▪ Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης και την καταστροφή πολλών χιλιάδων μικρών και μεσαίων αγροκτημάτων, διαδοχικά βάσει του νόμου της αγροτικής μίσθωσης, με προώθηση της συγκέντρωσης της γεωργικής ιδιοκτησίας. […] ▪ Η υιοθέτηση, ως στρατηγικής επιλογής, περιορισμών στην εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία επιτάχυνε τη διαδικασίας χτυπήματος των κατακτήσεων της επανάστασης του Απριλίου […] στους τομείς που είχαν να κάνουν με την ένταξη της Πορτογαλίας στην ΕΟΚ / ΕΕ, τη συμμετοχή της χώρας σε άλλους διεθνείς οργανισμούς, τη σύνδεση με την ιμπεριαλιστική παρέμβαση και τον πόλεμο, καθώς και στις οικονομική, στρατιωτική, πολιτιστική εξωτερική πολιτική και ασφάλεια, δημιούργησαν νέους αυξημένους δεσμούς εξάρτησης και υποταγής.

4

Οι επιθέσεις εναντίον των κατακτήσεων του Απρίλη ολοκληρώθηκαν -παρά το σκληρό αγώνα του πορτογαλικού λαού […] με έγκριση αντισυνταγματικών νόμων και αναθεωρήσεις του Συντάγματος σαν μέρος μιας διαδικασίας ανασύστασης, αποκατάστασης και αναδιάρθρωσης της κυριαρχίας των μονοπωλιακών ομάδων, που συνδέονται και εξαρτώνται από το ξένο κεφάλαιο. […]

Συνεχίζεται