Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης και κατά των φυλετικών διακρίσεων. Τρία ποιήματα της Ηλέκτρας Στρατωνίου
ΚΟΚΚΙΝΟ ΦΙΛΙ Η ΖΩΗ
Και λέει, να ξημέρωνε μια αυγή, που η γη δεν θα είχε σύνορα!
Ένα τεράστιο σπίτι χτισμένο με αγκαλιές κι ένα τραπέζι που γύρω του,
θα κάθονταν άνθρωποι απ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης, να τρώνε το αχνιστό
ψωμί της Ειρήνης, να πίνουν το γλυκό κρασί της Αδερφοσύνης, να γελάνε
και να τραγουδούν τον ήλιο της Δικαιοσύνης και την τίμια δουλειά της Εργατιάς!
Και λέει, να μιλάει ο καθένας στην γλώσσα του και να καταλαβαίνουν όλοι,
με τους κτύπους της καρδιάς τους και με τις λάμψεις από τα μάτια τους!
Και λέει, να υπήρχαν εργοστάσια, σχολειά, νοσοκομεία, πλατείες και πάρκα, ανοιχτά
σε όλους που θέλουν να ζήσουν, το υπέρτατο όνειρο της Ελευθερίας και της Ισότητας!
Και λέει, οι άντρες να ήταν πατεράδες και οι γυναίκες μανάδες, όλων των παιδιών,
στοργικά πάνω απ’ τις κούνιες να τα θηλάζουν, χωρίς να νοιάζονται για το χρώμα
του δέρματος τους και να λένε νανουρίσματα με τραγούδια της πατρίδας τους!!!
……………………………………….
Και λέει, αυτά που θαύμα και ουτοπία μοιάζουν, Πρέπει Όλοι να πιστέψουμε,
πως μπορούν να γίνουν αλήθειες!
-Όταν τα χέρια υψωθούν στον ουρανό, όταν στα μέτωπα λάμψη
το φως, σμίξουν οι φωνές των αδικημένων, τότε … Ναι – τότε,
μπορούν Όλα, σε ένα καινούργιο Αύριο, να γίνουν μια Μεγάλη Αλήθεια!
-Φτάνει οι Άνθρωποι να ενώσουν την Δύναμη τους!
-Κόκκινο φιλί είναι η Ζωή και ο Θάνατος … κρεβάτι!
-Εμπρός!!!
ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΤΙΠΟΤΑ
Οι Ποιητές … έχουν τρία μάτια
κρυμμένα στο μέτωπο,
στο στόμα τρις γλώσσες,
τρις καρδιές στο στήθος !
Την μια για την αγάπη,
για την ομορφιά του κόσμου την άλλη
και την τρίτη για των ανθρώπων τα πάθη!
Δικό τους – τίποτα-!
Ένα μολύβι σπασμένο και την σκιά τους !
Οι Ποιητές … του Λαού ντουντούκες,
των εργατών, των φοιτητών ,
της απείθαρχης νεολαίας,
φωνάζουν συνθήματα
σε ναρκωμένες πολιτείες,
δρόμους έρημους, πλατείες άδειες …
Γράφουν οι Ποιητές…
με σταγόνες αίμα στα δάχτυλα
απ΄ το σπασμένο μολύβι
κι ακουμπάνε τρυφερά
τον δροσάτο ίσκιο τους
-σαν ομπρέλα κόκκινη, –
στο πλήθος με τις υψωμένες γροθιές,
μην η βροχή τους βρέξει,
το χιόνι τους παγώσει,
τα δακρυγόνα, οι κλωτσιές,
οι χειροβομβίδες κρότου- λάμψης,
και τα γκλόπς των ματατζήδων,
τους πονέσουν… τους λυγίσουν,
τους σακατέψουν, ή τους σκοτώσουν!
Ααχχ οι Ποιητές … μοιάζουν Θεοί,
θνητοί είναι, από πηλό πλασμένοι,
γεννημένοι με μια λάμπα θυέλλης
στα μάτια, ζωής σημάδι αιώνιο,
στο πυκνό σκοτάδι του κόσμου!
Κι ακόμη στην πλάτη τους έχουν
δυο φτερά τεράστια,
που κουβαλάνε στα ουράνια
τους κρυφούς πόθους των Λαών,
των σκλαβωμένων ανθρώπων,
για Ειρήνη, Δικαιοσύνη και Λευτεριά!!!
-Ναι… οι Ποιητές,
δικό τους δεν έχουν τίποτα!!!
ΠΕΔΙΟΝ ΑΡΕΩΣ
Ψυχοσάββατο σήμερα …….
Μακάριες οι ψυχές των «ταξιδευτών»
σε μια άγνωστη -όπως λεν- αιωνιότητα !
Στο Πεδίον του Άρεως
λαθρομετανάστες, άστεγοι, πρεζόνια,
στοίβες κουρέλια… σύριγγες,
μπεμπέ πάνες, σερβιέτες λερωμένες ,
προφυλακτικά και κουτιά ,-πολλά-
πολλά κουτιά, κόκα- κόλας !
Μια «υποψία» ανθρώπων,
πλανιέται στις σκιές των θάμνων,
σώματα κίτρινα, μαύρα, μπλαβιά
σε αργή, συνεχή αποσύνθεση ….
Μνημόσυνα στις εκκλησιές…..
και δεν έφτιαξε κανείς
μια χούφτα κόλλυβα,
στον τάφο των ξεχασμένων
-ασωμάτων- υπάρξεων να ρίξει !
Σάββατο των ψυχών !
Καμία Δευτέρα , Τρίτη, Τετάρτη,
Πέμπτη ή έστω Παρασκευή,
δεν ξημερώνει στο πάρκο
των ζωντανών – κολασμένων,
των νεκρών ψυχών ….
Κουρέλια ,σερβιέτες, σύριγγες,
κόκα -κόλας κουτιά «υποψία» ζωής ,
στην σκιά των θάμνων….
– Πεδίον Άρεως … αρένα θανάτου…
νύχτα – μέρα ανοιχτός τάφος ,
χωρίς μια χούφτα κόλλυβα ….
…. και ψυχοσάββατο !!!
________________________________________________________________________________
Η Ηλέκτρα Στρατωνίου γεννήθηκε στη Χαλκιδική, έζησε σε πολλά μέρη της Ελλάδας και στο εξωτερικό. Είναι ζωγράφος, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει εκδόσει τρεις ποιητικές συλλογές: «Ποιήματα» (1989, Γερμανία), «Στο ναρκοπέδιο του μυαλού» (2011, Αθήνα) και «Σςςς… ο Θεός κοιμάται» (2014, Αθήνα). Η Ηλέκτρα είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε. Ε. Λ.).
