Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος –έχοντας αρθεί πια και όλα τα μέτρα για την πανδημία στο 79ο Φεστιβάλ Βενετίας όλα ξεκίνησαν με το «κόκκινο χαλί» να έχει την τιμητική του και με τις -εξαιρετικές και μη ταινίες στο περιθώριο
Εντυπωσιακή (ομολογουμένως) η Κέιτ Μπλάνσετ, «στο ύψος τους» η 78άρα Κατρίν Ντενέβ (επίτιμη προσκεκλημένη για να παραλάβει το βραβείο του Χρυσού Λέοντα, για το σύνολο της καριέρας της) η Τζούλιαν Μουρ …και κάπου ανάμεσα η Χίλαρι Κλίντον
Θυμίζουμε πως, στο διαγωνιστικό τμήμα συμμετέχουν 10άδες ταινίες μεγάλου μήκους (αρκετές από γυναίκες δημιουργούς). Τα βραβεία θα ανακοινωθούν στις 10 Σεπτεμβρίου.
Μπροστά από το περίφημο Palazzo del Cinema –το Παλάτι του Σινεμά στο νησάκι Λίντο– και δίπλα στο κόκκινο χαλί, όλο και περισσότερες παρέες -νεαρών κυρίως παίρνουν θέση… μάχης έχοντας πάρει χαράματα (6.45 πμ.) το πρώτο πλοιάριο των προκειμένου να βρουν το καλύτερο σημείο και να κατασκηνώσουν κανονικά: στρωμένες ψάθες ή εφημερίδες, φορητό ψυγείο, ομπρέλες, μικρές σκάλες (για να βλέπουν καλύτερα), σύνεργα πικ νικ. Θα μείνουν εκεί όλη μέρα έως το σούρουπο που θα καταφθάσουν οι κινηματογραφικοί αστέρες. Ένα αυτόγραφο ή, ακόμη καλύτερα, μια σέλφι είναι η ανταμοιβή τους, ωστόσο και μόνο που θα τους δουν από τόσο κοντά, στους περισσότερους αρκεί… μας πληροφορεί η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Ο ενθουσιασμός του πλήθους, που όλο και μεγαλώνει, μεταφράζεται σε εκατοντάδες χαρωπές σέλφι και βίντεο, τα οποία καταλήγουν στα ΜΚΔ με ποστ του είδους «Είμαι κι εγώ εκεί», ενώ λίγο παραπέρα, κάποια κανονικά μοντέλα, που συμμετέχουν στην καμπάνια του γνωστού αλκοολούχου –mega_σπόνσορα, χαμογελούν ψεύτικα και βαριεστημένα…
Να πούμε πως οργανωτικά –όπως έγραψαν τα ιταλικά ΜΜΕ επικρατεί γενικώς ένα μικρό χάος-πχ την πρώτη μέρα εξαιτίας της κατάρρευσης του συστήματος και της αδυναμίας να δοθούν διαπιστεύσεις πολλοί επαγγελματίες, ταλαιπωρήθηκαν και έχασαν προβολές, ενώ το σύστημα, των ηλεκτρονικών κρατήσεων, εκνευρίζει τους πάντες, ενώ ανάγκασε και τον πρόεδρο του φεστιβάλ, Αλμπέρτο Μπαρμπέρα, να δώσει (όχι πολύ πειστικές) εξηγήσεις.
Εξάλεπτο χειροκρότημα για την Κέιτ Μπλάνσετ στην προβολή της ταινίας «Tár»
Ας πάμε και λίγο σε αυτό που μετράει, τη «συνέχεια επί της οθόνης» όπου διέπρεψε το «TAR» του Τοντ Φιλντ, με την Κέιτ Μπλάνσετ να παραδίδει τη συνήθη εκπληκτική της ερμηνεία, που δεν αποκλείεται να της χαρίσει και το σχετικό βραβείο στην τελετή λήξης Η σπουδαία Αυστραλή ηθοποιός υποδύεται τη Λίντια Ταρ, μια διακεκριμένη μαέστρο, η οποία ετοιμάζεται να ερμηνεύσει ένα σημαντικό έργο του Μάλερ με τη διάσημη Φιλαρμονική του Βερολίνου, την οποία διευθύνει. Κάπου εκεί, ωστόσο, τόσο η προσωπική ζωή όσο και η δημόσια εικόνα της παίρνουν την κάτω βόλτα έπειτα από μια σειρά δυσάρεστων περιστατικών και αποκαλύψεων.
Δίχως να πούμε πολλά για την ταινία του Φιλντ, η οποία, παρά την υπερβολικά μεγάλη διάρκειά της (πάνω από 2,5 ώρες), θίγει ευφυώς το σύγχρονο ζήτημα της κουλτούρας της ακύρωσης (cancel culture), πρέπει να σταθούμε στην Κέιτ Μπλάνσετ. Έχοντας κερδίσει ήδη δύο βραβεία Οσκαρ, η ηθοποιός είναι εδώ απλώς απολαυστική, μιλώντας διαφορετικές γλώσσες –μεταξύ τους και αυτή της μουσικής– και παίζοντας με το πρόσωπο, το σώμα, την ίδια την ψυχή της.
Ακολούθησε επίσης ένα πλήρες Σαββατοκύριακο με σπουδαίες ταινίες (και τις «πολυαναμενόμενες» αφίξεις αστέρων)
Αναφέρουμε ενδεικτικά – Σάββατο _Valeria Mithatenet (Valeria is getting married) 76′ Michal Vinik, Gornyi Luk (Mountain Onion) Eldar Shibanov, Nezouh 104′ Soudade Kaadan, Gornyi Luk (Mountain Onion) 90′ Eldar Shibanov, Nezouh 104′ Soudade Kaadan, Come le tartarughe (Like Turtles) 80′ Monica Dugo, Bratan (Brother) 98′ Bakhtyar Khudojnazarov, Shatranj Ke Khilari (The Chess Players) 121′, Jerry Schatzberg, portrait paysage (Jerry Schatzberg, Landscape Portrait) 61′ Pierre Filmon, Ti mangio il cuore (Burning Hearts) 117′ Pippo Mezzapesa, Blanquita 99′ Fernando Guzzoni και αρκετές εκτός συναγωνισμού όπως το A Compassionate Spy 102′ του Steve James και Canyon Passage 92′ Jacques Tourneur
Κυριακή –ξεκινώντας από τις 8.00πμ Les enfants des autres (Other People’s Children) 104′ Rebecca Zlotowski, L’Immensità (Immensity) 97′ Emanuele Crialese (εκτός συναγωνισμού), Argentina 1985 140′ Santiago Mitre, Les enfants des autres (Other People’s Children) 104′ Rebecca Zlotowski, Master Gardener 107′ Paul Schrader Autobiography 115′ Makbul Mubarak και πολλές σε 2η και 3η προβολή
Δειτε και:
Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ)
συμμετέχει και φέτος στο 79ο Φεστιβάλ Βενετίας. Θα επανέλθουμε με το διαγωνιστικό μέρος
Πίσω από την γκλαμουριά
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας (Mostra Internazionale d’Arte Cinematografica di Venezia) αποτελεί ‑παγκόσμια, έναν από τους μεγαλύτερους θεσμούς της 7ης τέχνης, που «φτωχαίνει» τα τελευταία χρόνια, εν μέσω εμπορευματοποίησης των πάντων. Οι ταινίες παρουσιάζονται πάντα στην αρχική γλώσσα παραγωγής τους με υπότιτλους ιταλικά και αγγλικά.
Η πρόσβαση γίνεται είτε με τα πόδια είτε με ποδήλατο (υπηρεσίες Bike Sharing € 15 με κάρτα Imob + € 2 ανά ώρα ή κλάσμα μιας ώρας) Οι εκθεσιακοί χώροι είναι κλειστοί στην κυκλοφορία (τα ποδήλατα πρέπει να μεταφέρονται με το χέρι) — δεν είναι δυνατή η εισαγωγή αποσκευών, δεν επιτρέπεται η είσοδος στις αίθουσες με οπτικοακουστικό ή φωτογραφικό εξοπλισμό.
Για λόγους ασφαλείας (;;) η είσοδος στους εκθεσιακούς χώρους πραγματοποιείται αποκλειστικά μέσω προσβάσεων που υπόκεινται σε αυστηρούς ελέγχους ‑περίπου όπως στα αεροδρόμια).
Ξεχωρίζουν η μεγάλη αίθουσα «Sala Darsena» και επίσης οι «Sala Giardino» «Pala Biennale» «Sala Volpi» «Sala Casinò», ενώ κάθε χρονιά υπάρχουν οι χώροι -[εκτός διαγωνισμού]- «fuori concorso biennale college» καθώς και «sezione Sconfini» με ειδικά αφιερώματα σε σκηνοθέτες και επίσης αφιερώματα, όπως «εβδομάδα κριτικής» και ημερίδες των δημιουργών
Το Λίντο της Βενετίας (Lido di Venezia) είναι ένα μακρόστενο νησάκι μήκους ~11 km, όριο της Λιμνοθάλασσας της Βενετίας προς την ανοικτή θάλασσα (~20.000 κάτοικοι) με σημαντικά πολιτιστικά γεγονότα ‑μεταξύ αυτών ξεχωρίζει το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Είναι περιοχή μόνο για «γερά πορτοφόλια» με τρεις οικισμούς το Λίντο, στα βόρεια, που είναι η έδρα του Φεστιβάλ γνωστό και για τα χλιδάτα ξενοδοχεία του, το Grand Hotel des Bains, το Καζίνο της Βενετίας, το Grand Hotel Excelsior κά., το Αλμπερόνι στο νότιο άκρο με το γήπεδο του γκολφ και το Μαλαμόκκο στο κέντρο που ήταν ο αρχαιότερος και για αιώνες ο μοναδικός οικισμός,μέχρι που έγινε η έδρα του Δόγη της Βενετίας και όλα άλλαξαν.
Πάνω από το 50% προς την Αδριατική είναι αμμώδης ακτή ‑θέρετρο (μη φανταστείτε ελληνικές θάλασσες…), που ανήκει (κυριολεκτικά) στα 10άδες ξενοδοχεία (φαίνεται και στην αεροφωτογραφία)
Η τουριστική καρδιά του νησιού είναι η Gran Viale Santa Maria Elisabetta, φαρδύς δρόμος ~700μ, που οδηγεί από τη λιμνοθάλασσα και την προβλήτα των «βαπορέτο» στην εσωτερική πλευρά, προς την εξωτερική πλευρά (της ανοικτής θάλασσας). Ξενοδοχεία, καταστήματα και εστιατόρια (κάποια προσιτά με καλό φαγητό). ΒΑ το αεροδρόμιο Venezia Lido (αερολέσχη + μικρά αεροσκάφη).
Το Φεστιβάλ Βενετίας (Mostra Internazionale d’Arte Cinematografica di Venezia) είναι το αρχαιότερο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στον κόσμο. Ξεκίνησε το 1932 ως “Esposizione Internazionale d’Arte Cinematografica” (Διεθνής Έκθεση της Τέχνης του Κινηματογράφου) και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, σαν αναγνωρισμένου κύρους φεστιβάλ (μέρος της φημισμένης Biennale) με βασικά βραβεία τον Χρυσό Λέοντα (Leone d’Oro), που απονέμεται στην καλύτερη ταινία και την Coppa Volpi (στους καλύτερους ανδρικό και γυναικείο ρόλο). Ο Μουσολίνι υφάρπαξε το θεσμό κατά την περίοδο 1934–1942.
1986 Le Rayon vert (Η Πράσινη Ακτίνα ) – Ερίκ Ρομέρ
1987 Au revoir les enfants (Αντίο, Παιδιά) – Λουί Μαλ
1988 La Leggenda del santo bevitore (Ο Θρύλος του Αγίου Πότη) – Ερνάνο Όλμι
1989 Beiqing chengshi (Πόλη της Λύπης )- Χου Χσιάο-Χσεν
1990 Οι Rosencrantz & Guildenstern είναι νεκροί — Τομ Στόπαρντ
1991 Urga (Κοντά στην Εδέμ) — Νικήτα Μιχαλκόφ
1992 Qui Ju da guan si (Η Ιστορία του Qui Ju) – Ζανγκ Γιμού
1993 Short Cuts (ΗΠΑ) – Ρόμπερτ Άλτμαν
1993 Τρία χρώματα: Η Μπλε ταινία –Κριστόφ Κισλόφσκι
1994 Aiqing wansui (Ζήτω η Αγάπη) – Τσάι Μινγκ- Λιανγκ
1994 Pred dozhdot (Πριν από τη Βροχή) – Μίλχο Μαντσέφσκι
1995 Xich lo (Cyclo) – Αν Χουνγκ Τραν
1996 Μάικλ Κόλινς — Νιλ Τζόρνταν
1997 Hana-bi (Πυροτεχνήματα) – Τακέσι Κιτάνο
1998 Ο Τρόπος Που Γελούσαμε (Cose ridevano) – Τζιάνι Αμέλιο
1999 Ούτε Ένας Λιγότερος (Yi ge dou bu neng shao) – Ζανγκ Γιμού
2000 Ο Κύκλος (Dayereh) – Τζαφάρ Πανάχι
2001 Monsoon Wedding — Μίρα Νάιρ
2002 Οι Κόρες της Ντροπής- Πίτερ Μούλαν
2003 Vozvrashcheniye (Η Επιστροφή) – Αντρέι Ζβιαγκουίντσεφ
2004 Το μυστικό της Βέρα Ντρέικ – Μάικ Λι
2005 Το μυστικό του Brokeback Mountain – Ανγκ Λι
2006 Still Life – Για Ζια-Κε
2007 Lust, Caution – Ανγκ Λι
2008 The Wrestler (Ο Παλαιστής) — Ντάρεν Αρονόφσκι
2009 Lebanon (Λίβανος) — Σαούλ Μάοζ
2010 Somewhere (Κάπου) — Σοφία Κόπολα
2011 Faust (Φάουστ) — Αλεξάντερ Σοκούροφ
2012 Pietà (Πιετά) — Κιμ Κι-ντουκ
2013 Sacro GRA — Τζιανφράνκο Ρόσι
2014 Ένα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξή του — Ρόι Άντερσον
2015 Από μακριά — Λορένσο Βίγας
2016 The Woman Who Left — Λαβ Ντίαζ
2017 Η Μορφή του Νερού — Γκιγέρμο ντελ Τόρο
1990 Μάρτιν Σκορτσέζε για το Goodfellas
1991 Ζανγκ Γιμού με το Da hong deng long gao gao gua, Τέρι Γκίλιαμ για το The Fisher King, Φιλίπ Γκαρέλ για το J’entends plus la guitare
1992–1994: προς συμπλήρωση
1995–1997 ‑δεν απονεμήθηκαν βραβεία
1998 Εμίρ Κουστουρίτσα για το Black Cat, White Cat
1999–2002: προς συμπλήρωση
2003 Τακέσι Κιτάνο με το Zatōichi
2004 Κιμ Κι-ντουκ για το 3‑Iron
2005 Φιλίπ Γκαρέλ με το Regular Lovers
2006 Αλέν Ρενέ για το Coeurs
2007 Μπράιαν ντε Πάλμα με το Redacted
2008 Αλεξέι Γκέρμαν τζούνιορ με το Paper Soldier
2009 Σιρίν Νεσάτ για το Women Without Men
2010 Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια με το A Sad Trumpet Ballad
2011 Κάι Σανγκγιούν για το People Mountain People Sea
2012 Πολ Τόμας Άντερσον με το The Master
2013 Αλέξανδρος Αβρανάς για το Miss Violence
2014 Αλεξάντερ Κοντσαλόφσκι για το Οι Λευκές Νύχτες του Ταχυδρόμου
2015 Πάμπλο Τραπέρο για το El Clan
2016 Αλεξάντερ Κοντσαλόφσκι για το Paradise και Αμάτ Εσκαλάντε για το Untamed
2017 Ξαβιέ Λεγκράν (Γαλλία) για το Custody
Λουί Μαλ (1980, 1987)
Ζανγκ Γιμού (1992, 1999)
Ανγκ Λι (2005, 2007)
Σχετικά με την χωρητικότητα, το «Palazzo del Cinema» … Sala Grande θέσεις (1032+4) — Sala Pasinetti (118) — Sala Zorzi (48) … Palazzo del Casinò: Sala Perla (590+4) — Sala Volpi (147+2), Sala Casinò (147+2), Sala Perla 2 (250+2) — πάνω από 2.500 θέσεις χωρίς να υπολογίσουμε τους άλλους χώρους
Sala Grande (9.00–22.15) |> παρουσιάζονται εναλλάξ τα θέματα «Fuori Concorso & Venezia 76 (οι περισσότερες παραστάσεις ‑οι περισσότερες, είναι μόνο για τον τύπο κλπ διαπιστευμένους, κριτικούς κλπ)
Sala Darsena (από 8.30) |> εναλλάξ τα ίδια παραπάνω θέματα της Sala Grande και επί πλέον η ενότητα «Orizzonti» (Ορίζοντες)
Sala Giardino (9.00–21.00) |> Sconfini — fuori concorso Biennale College – Cinema, Orizzonti Corti (μικρού μήκους) & Venezia Classici ‑οι «κλασσικοί» και αντίστοιχα
Sala Casino Pala Biennale Sala Volpi ‑με παρόμοιες ενότητες
Sala Perla |> (εναλλάξ) settimana della critica — giornate degli autori — fuori concorso Venezia & 76, το ίδιο Sala Perla 2, Sala Pasinetti (+ενότητες biennale college – cinema & Venezia classici)
Venice VR (ειδική θεματική) |> Venice virtual reality — concorso linear — concorso interactive
Sala Web |> orizzonti — sconfini + fuori concorso
Τέλος οι προβολές με το γνωστό σήμα της De Laurentiis διαγωνίζονται για το σχετικό καθιερωμένο βραβείο «Premio Opera Prima Luigi De Laurentiis»<strong>➗ Palazzo del Cinema</strong>: Sala Grande θέσεις
Ritratti — πορτρέτα [μοναδικά έργα]
Στη δεκαετία του 70, η Polaroid κατασκεύασε λίγα χειροποίητα κομμάτια μιας γιγαντιαίας «φωτογραφικής» μηχανής (ζύγιζε πάνω από 100 κιλά!) σταθερής εστίασης, ικανής να δημιουργήσει πορτρέτα στιγμής πολύ υψηλής ευκρίνειας, σε μέγεθος 50Χ60cm. Μοναδική στην Ιταλία, η Milanese Photomovie — εξειδικευμένη στην παραγωγή φωτογραφικών υπηρεσιών για τον κινηματογράφο και το γενικά το θέαμα απέκτησε ένα Giant Polaroid με το οποίο έχει αποθανατίσει αστέρες συγγραφείς, διευθυντές και πρωταγωνιστές των διαφόρων Φεστιβάλ Κινηματογράφου 1996–2004 (τελευταία χρονιά λειτουργίας του «γίγαντα»), του έτους κατά το οποίο οι 300 φωτο-εικόνες επιλέχθηκαν για έκθεση στο ισόγειο του Hotel des Bains, και επίσης εκτίθενται στο T Fondaco dei Tedeschi, σαν μοναδικά κομμάτια μεγάλης αξίας, που δεν μπορούν (απαγορεύεται) να αναπαραχθούν ή να ανατυπωθούν, ούτε φυσικά να φωτογραφηθούν, δίνοντας τη δυνατότητα στο επισκέπτη ‑έναντι αλμυρού εισιτήριου να κινηθεί νοητικά στη συγκεριμένη περίοδο του Φεστιβάλ
