Χρήστος Ζήκος: Παράκληση

(Στη μνήμη του αγαπητού μας Γρηγόρη Ριζοπουλου, λαϊκού αγωνιστή, διακεκριμένου αρχιτέκτονα και γλύπτη)

Τη Μούσα μου παρακαλώ
Να πάρει ένα τραγούδι
Να βγει το μέλος δίτονο
Προδωρικο, αρχαίο
“Πρώτης” Εβδομης διάστημα
Αρχέγονο, σπηλαιο
Της φλόγας μου τη σιωπή
Εντός μου ν’ αναδεύει
Να φεξει να βγουν τα γράμματα
Της πρωτινης της πλάκας
Για να τα πλάσω με πηλό
Να μου πιαστούν οι λέξεις
Μου φτάνει και το λιγοστό
Της στέρνας το νεράκι
Και με τα βριζοκαλαμα
Πλεξούδες να τις φτιάξω
Μη μου γεννούν ανάλαφρες
Και τις λιχνιζει ο αέρας
Τον κόμπο μου του μαντηλιου
Να λύσουν στο κεφάλι
Κι αν με βαρουν τα έκτακτα
Χτυπήματα στο στέρνο
Μην πω πως είναι λυπησες
Μηδέ και στεναχώριες
Αλλά πώς είναι αντίλαλοι
Κρωγμων πουλιών θλιμμένων
Βρεφών παιδιών υπέρηχοι
Στους κόρφους των ανέμων
Κι εσύ καλή συνείδηση
Συντρόφισσα ακριβή μου
Βάλε φραγή στις δολιες
Και μοχθηρες Σειρήνες
Μη σου χορέψουν το μυαλό
Και πάει με το σκοπό τους
Τους Ποιητές εσύ ν’ακους
Προ πάντων ο Αχος τους.
Τους πάγκους γειρε των Λωτων
Της Λήθης τις πραματειες
Της Κίρκης τα δολώματα
Τα ψεύδη τις απάτες
Κράτος να γίνουμε ο λαός
Να πάρει τα ηνία
Για ν’ αρχινισει να γραφτεί
Πραγματική Ιστορία.