Γράφει ο Τριαντάφυλλος Μπαλωμένος
Τρυφεροκαρδούλη, και στην Ανατολή,
μας πλακώνει την καρδιά,
σαν το μπετό η απανθρωπιά…
Έξυσε πάτο στους ουρανούς η απέραντη αισχύνη
για τους τρωγλογδύτικους πολιτικούς « πολιτισμούς»,
που άνοιξαν τρύπες στη γη βαθιά,
και τσιμέντωσαν την ανθρωπιά,
εκεί που περπάτησε ο ξυπόλυτος θεός,
και σύρθηκε στο σταυρό εχθρός,
αντάρτης της σκέψης κι’ αρματολός…
“Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο”,
αναφώνησε κι αυτός …
Στις κατακόμβες αναμεταξύ τους οι πρώτοι χριστιανοί,
έχυσαν άγιασμα την ανθρωπιά στη γη με την ανταλλαγή,
για κάθε ανάγκη ανθρώπινη….
Όμως εκεί στου Πλάτωνα και του Περικλή την αυλή,
βγήκε σεργιάνι η σκέψη σε φιλοσοφικό στρατί,
μέσα απ’ τα σπλάχνα των ορθοστατών,
όλων των ανθρώπινων “πολιτισμών”,
-στη δούλεψη τους- χωρίς κύριο τον εαυτόν…
Ρέει η κάθε πηγή ,ανθίζει η φύση , και καρπίζει η γη,
στου γειωμένου πλάστη της το καβούκι
που το σμιλεύει βράδυ πρωί…
Σήκωσε στη πλάτη του και χρυσοστόλιστους ναούς,
Παρθενώνες κι άλλους κι άλλους αλλόδοξους θεούς …
Κι όποτε με του εργάτη την περπατησιά η λευτεριά,
περιδιαβαίνει του λαού τη γειτονιά ,
πάντα η σκέψη η πονηρή ως “κόραξ κι αλώπηξ”,
του την αρπάζει -τη λευτεριά-,μέσα απ’ το στόμα του
σαν τη μπουκιά, όταν υποκύψει και το συζητεί,
“πόσο ραγιάς θέλει να γενεί…”
Η σκέψη , η γνώση κι η μόρφωση του λαού,
δίνουν νόημα μ’ ανθρώπινη μορφή σε κάθε ζωή όταν:
Δεν της έχουν δεμένα τα χέρια,
δεν κάθονται στο σβέρκο της αραχτοί,
κι ανθίζουν για κάθε ανάγκη ανθρώπινη,
και του κάθε λαού την προκοπή…
Άπλωσε η φύση ριχτάρια κλωνιά,
κι έβγαλε η γη φύτρα πολλά,
μα τα δικά της δίποδα σκαθάρια,
με τους καρπούς της δεν έγιναν κουβαλητές
για τις δικές τους στοές,
σαν άφησαν τη μοιρασιά μ’ ανταλλαγή,
και συγκέντρωναν την δική τους προκοπή,
να την ανταλλάξουν με τη φτώχεια τους
και του κάθε δουλευτή,
για να ταΐζουν το άδικο στη γη.
Μάτωσαν οι ανθρωποθάλασσες απ’ των
κουρσάρων τα σπαθιά,
και κοκκίνισαν οι κάμποι οι ποταμοί και τα βουνά,
όταν σήκωσαν παντιέρα,
τα όπλα τους με την πορφύρα
της καρδιάς τους και της ψυχής,
γι’ απάγκιο τους με τη πάλη τους
της κάθε ανάγκη ανθρώπινης ζωής,
όλων των γητευτών της γης…
Μα σε κάθε φόβο ,ανοχή, υποταγή,
κάθε άδικο και μια βουνοκορφή’
Κόζα Νόστρα η «λευτεριά, κάθε “νόμιμου” ληστή,
κι αθησαύριστη ακόμα η ματωμένη γέννα του κάθε δουλευτή ..
Έγινε η έφοδος στους ουρανούς
και το κόκκινο αστέρι της ανθρωπιάς,
φώτισε απ’ την ανατολή όλους λαούς της γυφτιάς …
Μα η ανατολή σαν το χρυσάφι λάμπει και όλες τις μύγες τις
θέλγει το φως μέσα στης νύχτας το κατράμι,
κι ο πόνος των ανθρώπων ξεχειλίζει από μέσα τους σαν
μαύρος χρυσός, αντάμα κάθε λαού, ευχή και κατάρα, σύμμαχος κι εχθρός…
Όσα τρυπάνια κι αν έμπηξαν στο σώμα σου μάνα μας γη,
κι όσες πυρηνικές κεφαλές κι αν δοκίμασαν τη δική σου οργή…
Άδειο κουφάρι έμεινες χωρίς σπλάχνα σαν την ανθρωπιά…
γυμνή, χωρίς πέτσα ντροπής, ιδιόκτητη στον οίκο κάθε ανθρώπινης
ανοχής,
Έξυσαν τους ουρανούς της φτώχιας οι “επενδυτές”
κι έχτισαν ατσάλινα κάστρα για τις δικές τους ζωές,
και τρώγλες, παγκάκια και χάρτινες κατασκευές,
για των δουλευταράδων τις χαμοζωές…
Δάκρυσαν σαν ποταμοί οι ουρανοί
και σείστηκε όλη η γη ,εκατόμβες νεκρών,
απ’ τη βαρβαρότητα και την ανοχή
σε κάθε κορακοζώητη ζωή .
Ο τρυφεροκαρδούλης που πονεί,
ας ατσαλώνει την καρδιά του κι ας σπινθηρίζει ο θυμός
τη σκέψη του μέσα στο μυαλό του
τόσο όσο ο σπινθήρας της μίζας του αυτοκινήτου,
για να πάει μπροστά ο λαός.
Στην ανατολή για τον συριακό τον τούρκικο τον κουρδικό και
κάθε λαό, θα μας πλακώνει τη καρδιά σαν το μπετό η απανθρωπιά…
Η ανθρωπότητα τη λευτεριά να μην τη καρτερεί….
Την ερωτεύεται πολύ ,φλερτάρει μαζί της
στους μπαξέδες του με τους ανθούς της
που μοσχοβολάνε τη γη την κάθε στιγμή, και
στα μαρμαρένια αλώνια σαν φλογισμένος εραστής,
παλεύει να την κατακτήσει όσο ο “Ρωμαίος την Ιουλιέτα “…
για να ζήσει και να χτίσει μαζί της όλου του κόσμου το στέρεο τσαρδί…
Τριαντάφυλλος Μπαλωμένος
Αγ. Παρασκευή 9 Φλεβάρη 2023
