60 χρόνια του οικονομικού, εμπορικού και χρηματοπιστωτικού αποκλεισμού που έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ στην Κούβα συμπληρώθηκαν στις 3 Φλεβάρη.
Αυτή ήταν επίσημα η μέρα που ο τότε Πρόεδρος Τζον Κένεντι το 1962 με τη Διακήρυξη 3447 διέταξε τον συνολικό εμπορικό αποκλεισμό.
Στην πραγματικότητα, τα οικονομικά μέτρα είχαν ξεκινήσει αμέσως μετά την νίκη της Κουβανικής Επανάστασης από το 1959, με την αναστολή εξαγωγών ζάχαρης, πετρελαϊκών προϊόντων και ανταλλακτικών και συνεχώς κλιμακώνονται, ενώ μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ και τις σοσιαλιστικές χώρες οι λεγόμενοι εξωεδαφικοί νόμοι Τοριρτσέλι και Χελμς – Μπάρτον επιβάλλουν κυρώσεις και σε όποιον τρίτο συναλλάσσεται εμπορικά με την Κούβα και θέλει να έχει σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Με αφορμή τα 60χρονα, επισήμως, του αποκλεισμού που καταγγέλλει κάθε χρόνο η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η κουβανική κυβέρνηση σε σχετική διακήρυξή της (σσ. αναδημοσίευση από τον Ριζοσπάστη), αφού σημειώνει ότι ο βασικός λόγος επιβολής του αποκλεισμού ήταν οι σχέσεις που ανέπτυξε η Κούβα με την ΕΣΣΔ και τις σοσιαλιστικές χώρες και μέσω της εξαθλίωσης του λαού η ανατροπή της επαναστατικής κυβέρνησης, κάτι που επιδίωξαν 13 αμερικανικές κυβερνήσεις, αναφέρει ανάμεσα σε άλλα:
«Ο αποκλεισμός έχει εξελιχθεί στην πιο περίπλοκη, παρατεταμένη και απάνθρωπη πράξη οικονομικού πολέμου που διαπράχθηκε εναντίον οποιουδήποτε έθνους. Οι επιπτώσεις του έχουν περιορίσει τις δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης, καθώς έχει σχεδιαστεί για να εμποδίζει τις εμπορικές σχέσεις με τρίτες χώρες, να εμποδίζει στο μέγιστο τις τραπεζικές – χρηματοπιστωτικές εργασίες, να περιορίζει τις ξένες επενδύσεις και να κόβει όλες τις πηγές εισοδήματος».
Και προσθέτει:
«Οι συσσωρευμένες ζημιές αυτές τις έξι δεκαετίες ξεπερνούν τα 144,4 δισεκατομμύρια δολάρια σε τρέχουσες τιμές. Από το 2019, τα μέτρα οικονομικού καταναγκασμού φτάνουν σε ποιοτικά υψηλότερη επιθετικότητα. Εφαρμόζονται μη συμβατικά πολεμικά μέτρα, ακατάλληλα για περιόδους ειρήνης, σε μια προσπάθεια να στερηθεί η Κούβα προμήθειες καυσίμων. Στο πλαίσιο της αντιμετώπισης του COVID-19, η ενίσχυση του αποκλεισμού αγγίζει απίστευτα όρια σκληρότητας, παρεμποδίζοντας τις δωρεές αλληλεγγύης, προσπαθώντας να παρεμποδίσει την ανάπτυξη κουβανικών εμβολίων και περιορίζοντας τις δυνατότητες πρόσβασης σε φάρμακα και βασικά εφόδια».
Καταλήγοντας: «Οι δυνάμεις του κουβανικού σοσιαλιστικού συστήματος και η ενότητα του λαού παρά τον αποκλεισμό κατάφεραν να αποφύγουν την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση που επιδιώκεται και ταυτόχρονα μια αξιοσημείωτη ανάπτυξη, σύμφωνα με τους δείκτες που αναγνωρίζουν τα Ηνωμένα Εθνη, να εγγυηθούν αδιαμφισβήτητα επιτεύγματα στην κοινωνική δικαιοσύνη και δημιουργούν ένα σταδιακό μετασχηματισμό της οικονομικής και παραγωγικής δομής σε αναζήτηση μιας βιώσιμης ανάπτυξης. Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς πόσες μικρές και υπανάπτυκτες οικονομίες θα μπορούσαν να έχουν επιβιώσει από μια τέτοιων διαστάσεων επιθετικότητα.
Η Επαναστατική Κυβέρνηση, εκ μέρους του λαού της Κούβας, απαιτεί εμφατικά και δυναμικά, για άλλη μια φορά, τον τερματισμό του οικονομικού, εμπορικού και χρηματοπιστωτικού αποκλεισμού που επέβαλαν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Η καταγγελία μας θα παραμείνει σταθερή και αμετάβλητη μέχρι να σταματήσει στο σύνολό της αυτή η απάνθρωπη και παράνομη πολιτική».
Στο πλευρό του κουβανικού λαού και της κυβέρνησής του έχει βρεθεί σταθερά και αταλάντευτα όλα αυτά τα χρόνια το ΚΚΕ, απαιτώντας την άρση του αποκλεισμού.
Αυτό που μπορεί να δώσει η Κούβα στους λαούς και έχει ήδη δώσει είναι το παράδειγμά της
Στις 4 Φεβρουαρίου 1962, στην Plaza de la Revolución José Martí, αυτό που θα γινόταν γνωστό ως η II Διακήρυξη της Αβάνας επικυρώθηκε από το λαό, ως προγραμματική πλατφόρμα που απάντησε επίσης σε όλες τις επιθέσεις, τις δολιοφθορές και τα εγκλήματα -χρηματοδοτούμενα από τις ΗΠΑ, κατά του νησιού της επανάστασης
Για «τους λαούς της Αμερικής και του κόσμου» μιλάει ο Φιντέλ: “οι ιμπεριαλιστές, είπε δεν φοβήθηκαν την Κουβανική Επανάσταση, αλλά τη Λατινική Αμερικανική Επανάσταση”.
«Συνθλίβοντας την Κουβανική Επανάσταση, πιστεύουν ότι θα διαλύσουν τον φόβο που τους βασανίζει, το φάντασμα της επανάστασης που τους απειλεί. Με την εκκαθάριση της Κουβανικής Επανάστασης, νομίζουν ότι θα εκκαθαρίσουν το επαναστατικό πνεύμα των λαών. Προσποιούνται, μέσα στο παραλήρημά τους, ότι η Κούβα είναι εξαγωγέας επαναστάσεων».
Και απάντησε: «Μπροστά στην κατηγορία ότι η Κούβα θέλει να εξάγει την Επανάστασή της, απαντάμε -οι επαναστάσεις δεν εξάγονται, γίνονται από τον λαό. Αυτό που μπορεί να δώσει η Κούβα στους λαούς, και έχει ήδη δώσει, είναι το παράδειγμά της».
Στη συνέχεια, ο Φιντέλ κατέληξε με τη φράση που θα παρέθεσε αργότερα ο Τσε στα Ηνωμένα Έθνη: «Επειδή αυτή η μεγάλη ανθρωποθάλασσα είπε φτάνει πια ! και άρχισε να κινείται. Και η γιγάντια πορεία τους δεν θα σταματήσει μέχρι να κατακτήσουν την αληθινή ανεξαρτησία, για την οποία έχουν ήδη πεθάνει πολλές φορές».
Αυτό είχε συμβεί στην Κούβα: η νέα Επανάσταση σημάδεψε τη διαφορά μεταξύ της θυσίας χωρίς αποτέλεσμα και της τελικής χειραφέτησης και σύμφωνα με αυτό το εμπνευσμένο παράδειγμα, ο Φιντέλ διαβεβαίωσε: «Τώρα, κάθε στιγμή, όσοι πεθαίνουν, θα φεύγουν από τη ζωή όπως οι Κουβανοί της Playa Girón, θα πεθάνουν για τη μόνη, αληθινή, αναφαίρετη επαναστατική ανεξαρτησία τους!».
