Γράφει ο Κωνσταντίνος Δέδες //
Οι αντικομμουνιστές θεωρούν ανάξιο να κρύβουν τις απόψεις τους(;) και τις προθέσεις τους. Από νεαρή ηλικία ακούνε διάφορες, ισοπεδωτικές ιστορίες, γεμίζουν το κεφάλι τους με έναν άγνωστο φόβο, καταπίνουν -μαζί με το φαγητό τους- τις ιδέες των γονιών τους. Ξυπνούν και κοιμούνται με την τηλεόραση ανοιχτή, μία τηλεόραση που έχει άπλετο χρόνο για αντικομμουνισμό και ελάχιστο για ενημέρωση.
Σε μία συζήτηση μαζί τους, θα ακούσεις το γνωστό: «ναι, αλλά». Αυτό σημαίνει πως έχουν καταλάβει τι ακριβώς τους έχεις πει, αλλά δεν τους επιτρέπει η αντικομμουνιστική ηθική τους να το αποδεχθούν. Το «αλλά» θα υπάρχει. Πάντα.
Θα υπάρχει γιατί ακόμα προωθείται η διαστρέβλωση της πραγματικής Ιστορίας. Θα υπάρχει γιατί μέσα από ντοκιμαντέρ, ακριβοπληρωμένες ταινίες, μιλούν για εγκλήματα. Θα υπάρχει γιατί όλοι οι αντικομμουνιστές (πριν από τους ίδιους) μιλούσαν για μια ουτοπία. Θα υπάρχει γιατί ο Μαρξισμός-Λενινισμός είναι κάτι το ξεπερασμένο, εμείς θέλουμε εκσυγχρονισμό, νέες ιδέες.
«Μα ο Στάλιν…» θα πουν και θα λάμψουν τα ματάκια τους. «Είσαι άθεος;» θα ρωτήσουν και θα χαμηλώσουν το βλέμμα τους σαν να ντρέπονται για σένα. Θα μιλήσουν για πείνα, φτώχεια, αίμα. Ύστερα πάλι για τον Στάλιν. Μια ρόδα άστοχων επιχειρημάτων που γυρίζει συνεχώς. Ανακύκλωση μασημένης αντικομμουνιστικής τροφής. Το «αλλά» τους θα υπάρχει. Πάντα. Θα υπάρχει γιατί ακόμα «τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μία κομμουνιστική επανάσταση».
