1.
Είμαι δημοσιογράφος. Δούλευα στην δημοτική εφημερίδα.
Έχω δύο πιστώσεις και νοικιαζόμενο διαμέρισμα.
Έχει περάσει μισή ζωή μου και αντιλήφθηκα
μιά μετατροπή –
ακούγοντας λέξεις έγινα ένα μεγάλο αυτί.
Έγραφα για τα πάντα – για βιαστές,
δολοφόνους, βλάβες,
ναρκωτικά, σφαγές και καυγές,
για καιρό “σήμερα +10, περιμένετε βροχές”.
Και τις νύχτες έγραφα για την πρώην,
αλλά αυτό – στο συρτάρι.
Έγραφα στίχους (δεν είχα σκοπό τις δημοσιεύσεις).
Θλίψη και κούραση – παντα δίπλα μου αυτό το ζευγάρι.
Και αντί για αίμα στις φλέβες μου έτρεχαν λέξεις.
Ξυπνούσα – οι λέξεις στο ράδιο και μετρό.
Στη δουλειά με τις λέξεις έγραφα άρθρο
Και τη νύχτα οι λέξεις μπαίνανε πετώντας στο στόμα ανοιχτό,
κολλώντας μέσα στο λαιμό.
Δεν μπορούσα να κάνω διήγηση για το πόσο απαίσια νοιώθω –
παντού κλισέ.
Και από μέσα ένας σφιχτός φουσκωμένος βώλος σιωπής πονούσε.
Το πλήθος όλες τις λέξεις τετριμμένες κατάντησε,
Και η ψυχή μου ανεπανάληπτες αναζητούσε.
Όλα πριν από μας εξιστόρησαν –
έμεινε γενικό ρεπλέι.
Μισώ τις λέξεις. Και επίσης καθέναν που τις λέει.
Είμαι ένα τεράστιο γραφομηχανικό χέρι.
Δεν έχει σημασία Τι λένε, αλλά Πώς!…
Προσφάτως κατάλαβα, μουγκοί είναι μόνο δάσος και θάνατος.
Αποχώρησα στη λόχμη, να ζω μεσ’ τα δέντρα,
Έκλεισα τηλέφωνο, λάπτοπ. Αγόρασα καβαλέτο, μπογιές, πινέλα.
Αποφάσισα να ζωγραφίζω τη φύση, τις σκέψεις.
Και από τότε δεν γράφω, δεν ακούω καταραμένες λέξεις.
Δραπέτευσα από ρημάτων, συνήχησης και γραμμάτων τη φυλακή,
Με τα μάτια απολαμβάνω την ωραιότητα, τόσο σιωπηλή.
Μόνο στη σιωπή και στο καβαλέτο τον εαυτό μου μπορώ να εμπιστευτώ.
Συνεννοούμαστε με το σύμπαν, δεν χρειάζεται κάτι να του πω.
Άφησα τις λέξεις για απατεώνες και ερωτευμένους.
Κάτι δεν πρέπει να αφήσουμε και σ’αυτούς τους δυστυχισμένους;
Πόση γλυκύτητα έχει η σιωπή – ειναι γνωστό
μόνο στους παράφρονες, νεκρούς και Θεό.
Από τώρα
το ξέρω
και ‘γώ
2.
Κουράστηκα να νουθετώ,
να τους οδηγώ δια το πυκνό
και δυσώδης καπνό.
Ξέσχιζα καρδιά,
λέρωνα τα χέρια μου
για χάρη τους,
τορνεύοντας το λόγο πάνω στο βωμό.
Λογοτέχνης είμαι, και η δουλειά μου –
να γράφω Ταλμούδ,
Να συνθέτω Καινή Διαθήκη, Κοράνι.
Είμαι τόσο μόνος, που ούτε οι ασκητές
δεν πρόκειται να με καταλάβουν.
Είμαι τόσο ζωτικός,
που ο παππούς ο Νώε
δεν με έσωζε, όταν είχε έκτρωση η Γη
“Κάθε είδος της ξηράς να έχει ζεύγος,
αυτονού εκεί – δώσ’ του μία με φτυάρι,
μην ανέβει στο καράβι”.
Και από τότε, όχι ότι είμαι Μωυσής,
αλλά πίσω μου,
ονομάζοντάς με συνάδελφο,
σέρνονται απολύτως όλοι
στο μέρος που για μας είναι άγνωστο.
Κουράστηκα. Και το κρεβάτι μου –
είναι φρούριο.
Και φωνάζει το πλήθος, καλώντας
αλήθεια ή ψέμα.
Μόνο άψινθος βλασταίνει από μέσα μου.
Και με ρυτίδες
γέμισε το δέρμα.
Θα’θελα να με κάψουν σαν σκιάχτρο,
άμα ήξερα ότι θα τελειώσει μ’αυτό,
ότι πέφτοντας απ’ την γέφυρα κάτω
δεν θα γίνω τέρας
θαλασσινό.
Ότι ολοκλήρωσα την εντολή αποτελεσματικά.
Ότι μου επιστρέφουν σώμα, στο οποίο
μπορώ να χαμογελάσω.
Ότι μέσα έχει καρδιά που χτυπά δυνατά,
και ότι ποτέ δε θα την
ξαναχάσω.
…αλλά θα κλείσει ο κύκλος –
Έχοντας αλλάξει εκατό τομάρια,
η δουλειά μου είναι – να γράφω σενάρια.
Ίσως είμαι χειρότερος μεσσίας που υπήρχε ποτέ.
Αλλά κάρφωσαν
τα βλέμματα
και
με κοιτάνε.
***
1.
Αποπεράτωση του βιβλίου –
απλή.
Ο μαγικός σπόρος
αποδείχθηκε
κεχρί.
Ποιήτρια στην πρόζα ξέπεσε·
Γράφει στην μαμά, ότι
με τον Βασίλη
κουβέντα έπιασε.
Ότι στο διάδρομο
επιτρέπεται
να καπνίζουν.
Ότι τα χάπια την κατάθλιψη
θα καταπολεμήσουν.
Ότι με τον Βασίλη
έβλεπαν ταινία
χθες το βράδυ.
Ότι αισθάνεται αγωνία
μερικές φορές.
Στο κακάο μένει απαίσιο κατακάθι.
Λες και γίνεται επίτηδες!
Ένας καλλιτέχνης
δεν ξεχωρίζει χρώματα
και τον λένε Αλφρέντ.
Εδώ βρίσκεται και μια
μπαλαρίνα
που ξέμαθε να φοράει ποέντ.
Ότι η καλή νοσοκόμα Νίνα
δυστυχώς δεν έχει διαβάσει
Δάντη.
Και ότι η άτεκνη Λίζα
είναι πολύ όμορφη
και πηγαίνει στο χειρομάντη.
Όλοι υπάκουα πίνουν χάπια
και σύντομα θα γίνουν καλά.
Ζήτω σκοτάδι!
Τις νύχτες δεν βλέπω
όνειρα.
Ότι ο δαίμονας είναι
πανούργος,
έχει πολλά πόδια
και μεγάλα μάτια.
Αλλά εδώ τον δαίμονα
αναγνωρίζουν οι φύλακες.
Και δεν τον αφήνουν να μπαίνει
στα δωμάτια.
–
Πάνω στο φάκελο
υπογραφή “μαμά” βάζει,
και ο ψυχολόγος
το επιδοκιμάζει
–
Θεραπεία – ό,τι καλύτερο
μπορεί να υπάρχει!
Αμέσως νικά την ψύχωση!..
Όμως η μαμά αφήνει το φάκελο
στην άκρη.
Φοβάται να δει
πώς τελειώνει
αυτή η διήγηση.
2.
Και δεν χρειάζομαι ούτε τους ρούνους, ούτε ταρώ,
Για να δω ότι είμαστε κάτι φανταστικό.
Έτσι κλαίει σε έναν από τους πλανήτες Τζορντάνο Μπρούνο
Βλέποντας στο όνειρο έναν πλανήτη μοναδικό.
Περνάνε οι μέρες και η μοίρα αυτή γελοία θα μας φανεί.
Θα βρεθούμε με τους καινούριους μέσα στην αγκαλιά.
Έτσι κοιμάται μωρό χωρίς κούκλα – μεγάλο παιδί.
Αλλά ονειρεύεται να ξυπνήσει μαζί της
μια φορά.
3.
Κοπιάζω.
Το σύμπαν είναι απομονωμένο,
κρυφό,
απρόσιτο.
Με τα νύχια τον τοίχο ραγίζω.
Κάνω μια ερώτηση –
Υπάρχει κάποιος που να με θέλει;
Μάλλον..
Κάποιος που να με καταφέρει.
Απλά θα αντέξει αδιάκοπο trip,
Και θα ανεχθεί παράλογη φλυαρία.
Με βλέπεις;
Κοίτα με!
Κοίτα με!
Γιατί θα εξαφανιστώ
με συντομία.
Ο πόνος είναι ανόητος,
Αναφαίρετος,
Αλλά έχει τέρμα.
Με τη σκέψη αυτή –
σβήνω το φως.
Μα γιατί έπρεπε να με σακετεύεις,
ενώ το βλέμμα μου έλεγε SOS.
Είμαι ξένη – και αυτό είναι ένα
τσιπ συμπληρωματικό.
Σκαλιάζομαι στον εαυτό μου,
ελπίζοντας
ότι θα το βρω.
Άμα ξέρεις πώς, μάθε με,
σε παρακαλώ…
4.
Μην εξευτελίζεσαι
Μην είσαι χαζή
Μην φορτώνεσαι
Πάψε να τρως το βράδυ
Μην κλείνεσαι στον εαυτό σου
Σταμάτα να γκρινιάζεις, να φωνάζεις, να βλέπεις τοκ σόου.
Και να θυμάσαι τα κλειδιά πού βάζεις
Να σκέφτεσαι για πολλά
Διάβασε ένα βιβλίο, άνοιξε μυθιστόρημα
Και επαναλάμβανε ότι όλα είναι μιά χαρά
Μην πίνεις πολύ
Περίσσιους ανθρώπους μην αφήνεις να σε πλησιάζουν
Και οι κοτσομπολιές να μην σε νοιάζουν
Ξύπνα νωρίς. Να κοιμάσαι οκτώ ώρες την ημέρα
Κάνε δίαιτα. Αλλά απ´τη ζυγαριά κατέβα
Κατέβηκες από τα ζυγαριά;
Ξεκίνα να κάνεις δίαιτα
Σταμάτα να περιμένεις το καλοκαίρι όλη την χρονιά
Το Σάββατο πάρε την μαμά να πάτε στο σινεμά
Να αποφεύγεις ανθρώπους σκυθρωπούς
Και μην διστάζεις παραλογισμούς
Να θυμάσαι ότι το κάπνισμα δεν είναι μαγιά
Διώξε τις μαύρες σκέψεις, κατάθλιψη.
Γράψε γράμμα, κάνε μια επιστολή.
Μην προσποιείσαι
Λιγότερα να φλυαρείς
Ερωτεύτηκες; – εξομολογήσου
Οχι; – να ερωτευτείς.
