Eurovision: Ξεκινά αύριο η «πολυσυζητημένη» φετινή διοργάνωση του διαγωνισμού της Eurovision στο Ισραήλ με την ντροπιαστική συμμετοχή της Ελλάδας. Η φετινή διοργάνωση φέρνει πιο έντονα στην επιφάνεια τον αντιδραστικό χαρακτήρα και τον πραγματικό ρόλο αυτού του παμπάλαιου θεσμού, που καθιερώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950, σε μια περίοδο που σοβούσε ο «ψυχρός πόλεμος» με έξαρση της αντισοβιετικής – αντικομμουνιστικής προπαγάνδας και ανοιχτές προσπάθειες υπονόμευσης και αποσταθεροποίησης των νεαρών Λαϊκών Δημοκρατιών. Την ίδια περίοδο, η ένωση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, η τότε ΕΟΚ, έκανε τα πρώτα της βήματα, αξιοποιώντας φυσικά και κάθε μέσο στην προσπάθεια «νομιμοποίησής» της στα μάτια των λαών στους οποίους έως και σήμερα αυτοπαρουσιάζεται ως τάχα «ένωσή τους».
Αναµφίβολα, η διοργάνωση πρόκειται να χρησιµοποιηθεί για να προβληθεί ενώπιον εκατοµµυρίων τηλεθεατών η πλαστή εικόνα ενός Ισραήλ «ανεκτικού», «πολύχρωµου», «φιλότεχνου», «LGBTfriendly» και ανεπιφύλακτα αποδεκτού από τη διεθνή κοινωνία των πολιτών. Για να σκεπαστούν τα εγκλήματα του κράτους δολοφόνου σε βάρος του παλαιστινιακού λαού. ¨οπως χαρακτηριστικά τόνισαν στην έκκληση τους 100 καλλιτέχνες από την Παλαιστίνη: «Εμείς, Παλαιστίνιοι τραγουδιστές, τραγουδοποιοί, χορευτές, μουσικοί και άλλοι καλλιτέχνες παροτρύνουμε όλους του συμμετέχοντες στη Eurovision 2019 να μην συμμετάσχουν στον φετινό διαγωνισμό. Να αποφύγουν να είναι συμμέτοχοι στην τακτική του Ισραήλ που χρησιμοποιεί καλλιτέχνες από όλον το κόσμο με σκοπό να ξεπλύνει τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττει»).
Η Ελλάδα στα πλαίσια των καλών σχέσεων και των συμμαχιών με το κράτος δολοφόνο αποφάσισε τη συμμετοχή. Ήταν απόφαση κεντρική η συμμετοχή στο φετινό διαγωνισμό της Eurovision και όχι απόφαση της «ελαφράς» και εκπροσώπου της απολίτικης τέχνης (!) Κατερίνας Ντούσκα η οποία εκλήθη να υποστηρίξει την επιλογή (τους). Βολικό, σε αυτή στρέφονται τα βέλη και μένουν απ’ έξω από το κάδρο οι άριστες σχέσεις κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – Ισραήλ και τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα (Φυσικό αέριο, ετοιμαζόμαστε να τους φτιάξουμε και Μετρό κλπ.). Την ώρα που πυκνώνουν οι δολοφονικές επιθέσεις του Ισραήλ προς τους Παλαιστίνιους, όχι μόνο η χώρα συμμετέχει στον διαγωνισμό, αλλά αναβαθμίζει τις πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές σχέσεις της με το Ισραήλ , στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Είναι η ίδια κυβέρνηση που δεν υλοποιεί την ομόφωνη απόφαση της Βουλής για την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους.
Όσο για την κυρία Κατερίνα Ντούσκα, θδε θα ανατρέξουμε στον Τζον Λένον και άλλες περιπτώσεις μουσικών που όρθωσαν ανάστημα στην αδικία, στους δικτάτορες κλπ.. Θα της θυμίσουμε την περίοδο της δικής μας δικτατορίας αυτούς που τραγουδούσαν για τη χούντα και από την άλλη αυτούς που κάνανε τη μουσική όπλο για να γκρεμίσουν τη χούντα είτε στις μπουάτ είτε με συναυλίες στο εξωτερικό. Το No Politica κ. Ντούσκα έχει εφευρεθεί από το σύστημα για να ψαρεύει χρήσιμους ηλίθιους.
Το αληθινό πρόσωπο της Γιουροβίζιον
- Το αστικό κράτος δεν μπορούσε να αφήσει ανεκμετάλλευτο ένα θεσμό, που, από την ίδρυσή του, στήθηκε σαν (καλλιτεχνικός υποτίθεται) μηχανισμό ιδεολογικής χειραγώγησης και πολιτικής παρέμβασης της άρχουσας τάξης. Πολιτική, άλλωστε, είναι και η αποστολή του, όχι για να αναδείξει και να επιβραβεύσει τα καλύτερα δείγματα τραγουδιών από την πλούσια καλλιτεχνική παραγωγή κάθε τόπου, αλλά για να διαδώσει τον αποκαλούμενο «μαζικό πολιτισμό». Έναν εμπορευματοποιημένο«πολιτισμό», που η αστική τάξη προορίζει για τις πλατιές λαϊκές μάζες και ιδιαίτερα τα νεολαιίστικα τμήματά τους, με βασικά συστατικά του τον απλοϊκό στίχο, το στερεότυπο ύφος, τα τυποποιημένα μουσικά μοτίβα και τελικά το ρηχό κι άνευρο περιεχόμενο, που ανακυκλώνει τις παραδεδομένες από την κυρίαρχη ιδεολογία αντιλήψεις και τις κάλπικες ή και παρακμιακές αξίες της.
- Τίποτα, επομένως, δε συνδέει τη Γιουροβίζιον με τον αληθινό Πολιτισμό και τη γνήσια καλλιτεχνική δημιουργία, τη δημιουργία που εμπνέει βαθιά συναισθήματα και ανοίγει τους ορίζοντες της σκέψης και της γνώσης για τη ζωή. Μια πασαρέλα απρόσωπων κι ανάλατων τραγουδιών είναι, παρασκευασμένων με τις συνταγές των μεγαθηρίων της πολιτιστικής βιομηχανίας, που μέσα στο φανταχτερό περιτύλιγμα και τα εντυπωσιακά εφέ προσπαθούν να κρύψουν τη γύμνια τους, την απουσία κάθε δημιουργικής πνοής και επαφής με την πραγματική ζωή, τις αντιθέσεις, τις συγκρούσεις και τα αιτήματά της. Η φυγή, άλλωστε, από την πραγματικότητα αποτελεί βασικό στόχο αυτών των υποπροϊόντων της βιομηχανίας του θεάματος, που συναγωνίζονται, για να εμφυσήσουν τον εφησυχασμό, να εκτονώσουν την αγανάκτηση και να παραλύσουν τη σκέψη, διασφαλίζοντας τον εγκλωβισμό στο κυρίαρχο σύστημα αντιλήψεων και τη στερέωση της εξουσίας του κεφαλαίου.
- Τα μονοπώλια του οπτικοακουστικού θεάματος, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, που προβάλλονται ως «χορηγοί», οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας που εισπράττουν από τα μηνύματα και τα ringtones, τα συγκροτήματα μαζικής ενημέρωσης, οι βιομηχανίες ρούχων life style δεν είναι βέβαια οι μόνοι που υπαγορεύουν το στίγμα και το περιεχόμενο του διαγωνισμού. Πίσω από τη βιτρίνα αυτής της δήθεν ενοποιητικής πανευρωπαϊκής πολιτιστικής συνεύρεσης και συσπείρωσης διαγκωνίζονται όχι μόνο ειδικά οικονομικά συμφέροντα, αλλά και οι γενικότερες οικονομικές, πολιτικές, γεωπολιτικές επιδιώξεις των ιδιοκτητών του πλούτου και μαίνεται ο πόλεμος των ανταγωνισμών ανάμεσα στις κυβερνήσεις που τις εκπροσωπούν.
- Στο γενικό συμφέρον της τάξης τους, όμως, όλοι ομονοούν: Τα εκατομμύρια των καταπιεσμένων Ευρωπαίων, θεατών της Γιουροβίζιον, πρέπει να πείθονται και να υιοθετούν ως σοφότερη και βολικότερη στάση απέναντι στη ζωή την κοινωνική, πολιτική αδρανοποίηση. Αλίμονο αν αυτό το πλήθος αρχίσει να συνειδητοποιεί την κατάστασή του ως αντικείμενο και θύμα της πολιτικής του κεφαλαίου! Γι’ αυτό, άλλωστε, ο κανονισμός της Γιουροβίζιον, τυπικά, απαγορεύει κάθε ανάμειξη των στίχων, της μουσικής και του τρόπου παρουσίασης των τραγουδιών στην πολιτική. Φυσικά, πρόκειται για απύθμενη υποκρισία, αφού όλη αυτή η κοινωνική αποχαύνωση και πολιτιστική ισοπέδωση που διαχέεται από το βλακώδες, αλλά καθόλου ακίνδυνο περιεχόμενό της, είναι πράξη βαθύτατα πολιτική. Μια πράξη που αφορά την πεμπτουσία της πολιτικής, την ταξική πάλη γύρω από το θέμα της εξουσίας.
- Από τα παραπάνω, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η πολιτική δεν ήταν ποτέ εκτός Γιουροβίζιον, όπως θέλουν να παρουσιάσουν οι συντελεστές της. Ετσι κι αλλιώς, ακόμα και στο πιο άπειρο μάτι είναι φανερό ότι η θεματολογία, οι νικητές ή οι συμμετοχές, ακόμα και οι βαθμολογίες των κριτών και των επιτροπών, εξυπηρετούν κάθε χρόνο συγκεκριμένες σκοπιμότητες, συμμαχίες κ.ά., ενώ ανοίγουν θέματα και προωθούν αξίες που καμία σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα. Η διαφορά είναι ότι, για μια σειρά λόγους, τα τελευταία χρόνια που η βαρβαρότητα του καπιταλισμού και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, όπως η ΕΕ, αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο, δημιουργώντας και δυνατότητες στους λαούς να βγάλουν συμπεράσματα, η Γιουροβίζιον υποχρεώνεται να εκθέσει ανοιχτά, χωρίς προσποιήσεις, προσχήματα και κωλύματα κανονισμών, την πολιτική στράτευσή της στο πλευρό του κεφαλαίου, προσθέτοντας με τη σειρά της μια «καλλιτεχνική» πινελιά στα γενικότερα μέτρα πρόληψης κάθε απειλητικού για την αστική εξουσία ενδεχόμενου.
- Η ανθρωπότητα, και πάνω απ’ όλους η εργατική τάξη και η νέα γενιά της, πρέπει να κλείσει τ’ αυτιά της στα κακόηχα μοιρολατρικά τραγούδια των εκμεταλλευτών της πως τίποτα πια δε γίνεται. Οι νόμοι της διαλεκτικής είναι αμείλικτοι:
