«Τέτοιον καιρό, ανηφόρισε στον Τύμβο κυνηγημένος από μπράβους κι από σταυρωτήδες…»

Τέτοιον και­ρό, ανη­φό­ρι­σε στον Τύμβο
κυνη­γη­μέ­νος από μπρά­βους κι από σταυρωτήδες.

Αυτοί τον κυνη­γού­σαν και τον κύκλωναν,
μα Εκείνος
κατέ­βαι­νε μ’ ολά­νοι­χτην αγκάλη,
σα να ’θελε τον κόσμον όλο ν’ αγκαλιάσει,
σα να ’χε ξερι­ζώ­σει το σταυ­ρό του Ανθρώπου
από το Γολγοθά.
Εκείνος,
πήγαι­νε εμπρός μ’ ολά­νοι­χτην αγκάλη,
με χέρια διά­πλα­τα ανοιχτά,
σπέρ­νο­ντας γύρω του σπόρο
που θ’ άνθι­ζε το δρό­μο πέρα ως πέρα.

Τώρα δεν είναι πια του Κόσμου αυτού.
Όμως,
να ’τος που κατε­βαί­νει την πλα­γιά του Τύμβου.
Να ’τος που σμί­γει τη φωνή του στη φωνή μας
να φύγουν οι πολε­μο­κά­πη­λοι απ’ τη χώρα μας
να φύγουν οι ληστές απ’ τη Χιλή,
να φύγουν οι κουρ­σά­ροι από την Κύπρο,
ν’ αφή­σουν πια τον Άνθρω­πο να ζήσει
δίχως την τυραν­νία του μάταιου μίσους.

Να ’τος που πρώ­τος προ­χω­ρά μαζί μας
με το σεμνό χαμό­γε­λο της νίκης.

Στις 21 του 1963 Απρί­λη πραγ­μα­το­ποιεί­ται η Α’ μαρα­θώ­νια πορεία ειρή­νης παρά την κυβερ­νη­τι­κή απα­γό­ρευ­ση. Όλος ο κρα­τι­κός και παρα­κρα­τι­κός μηχα­νι­σμός έχει κινη­το­ποι­η­θεί για να εμπο­δί­σει τις χιλιά­δες που εισ­ρέ­ουν από κάθε γωνιά της χώρας για να δια­δη­λώ­σουν τη θέλη­σή τους για την ειρή­νη. Ο λαός περι­φρο­νεί την απα­γό­ρευ­ση και προ­χω­ρά­ει μπρο­στά. Απο­τέ­λε­σμα κλού­βες, μπλό­κα, 2000 συλ­λή­ψεις, 300 τραυ­μα­τί­ες. Η πορεία όμως πραγ­μα­το­ποιεί­ται από το Γρη­γό­ρη Λαμπρά­κη με συνο­δοι­πό­ρους τους Ανδρέα Μαμ­μω­νά, Παντε­λή Γού­τη και Μπά­μπη Παπαδόπουλο.

Στη φωτο­γρα­φία ο Γρη­γό­ρης Λαμπρά­κης υπό το βλέμ­μα των αστυ­νο­μι­κών, ξεκι­νά­ει από τον τύμ­βο του Μαρα­θώ­να στην  πρώ­τη πορεία ειρή­νης (πηγή φωτο­γρα­φί­ας: lamprakides.gr).

Οι στί­χοι είναι του Αντώ­νη Μάρ­τα­λη, από το ποί­η­μά του Μνή­μη απ’ την πρώ­τη μαρα­θώ­νια πορεία (ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ), που δημο­σιεύ­τη­κε στον Ριζο­σπά­στη τον Μάη του 1976, λίγους μήνες μετά την ανα­συ­γκρό­τη­ση της ΕΕΔΥΕ, χρο­νιά που εντεί­νο­νται οι προ­σπά­θειες ανα­σύ­ντα­ξης του αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού κινή­μα­τος ειρή­νης μετά την εφτα­ε­τία της φασι­στι­κής χούντας.

Ο ποι­η­τής Αντώ­νης Μάρ­τα­λης στη 2η Μαρα­θώ­νια Πορεία για την Ειρή­νη (1964)
Πηγή φωτο­γρα­φί­ας: Συλ­λο­γή Ε.Λ.Ι.Α. Μ.Ι.Ε.Τ. ― Ελλη­νι­κό Λογο­τε­χνι­κό και ιστο­ρι­κό Αρχείο (Ε.Λ.Ι.Α.)

Ευαί­σθη­τος ποι­η­τής και άνθρω­πος με μακρό­χρο­νους αγώ­νες ο Αντώ­νης Μάρ­τα­λης (Πορτ-Σάιντ, Αίγυ­πτος 29/10/1911 – Αθή­να, 21/8/1985), έτα­ξε τη ζωή και το έργο του στην υπό­θε­ση την εργα­τι­κής τάξης· πάλε­ψε για να πάρουν σάρ­κα και οστά τα ιδα­νι­κά του σοσια­λι­σμού-κομ­μου­νι­σμού. (Περισ­σό­τε­ρα στοι­χεία για τη ζωή και το έργο του Αντώ­νη Μάρ­τα­λη στο  αφιέ­ρω­μα της Αρι­στού­λας Ελλη­νού­δη στον Ριζο­σπά­στη της 1/11/1998 — εδώ.)

Με αφορ­μή τη σημε­ρι­νή 36η Μαρα­θώ­νια Πορεία Ειρή­νης. Από το πρωί, χιλιά­δες ειρη­νο­δρό­μοι ξεκί­νη­σαν από τον Τύμ­βο του Μαρα­θώ­να βαδί­ζο­ντας στα βήμα­τα του Γρη­γό­ρη Λαμπράκη.

Επι­μέ­λεια: Οικοδόμος