Παρουσιάζει ο Ειρηναίος Μαράκης //
Τέσσερα ποιήματα του Θωμά Νικολάου δημοσιεύουμε σήμερα στο περιοδικό Ατέχνως. Τέσσερα ποιήματα που αποτελούν μια προσπάθεια από την πλευρά του δημιουργού, κι όπως δηλώνει χαρακτηριστικά, να αποτυπώσει δημιουργικά τη σχέση του με την καλλιτεχνική ελευθερία ξεκινώντας από το ζήτημα της εξουσίας και καταλήγοντας στην ποιητική απόδοση της… χυλόπιτας!
Ο νεος ποιητής Θωμάς Νικολάου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1988 αλλά η οικογένεια του κατάγεται από τον Άγιο Γεώργιο, ένα μικρό χωριό στους πρόποδες των Αγράφων, όπου οι λαικές ιστορίες και οι μύθοι της περιοχής έχουν επηρεάσει, ψεύτικοι ή πραγματικοί, την προσωπικότητά του, όπως δηλώνει επίσης. Αλλά μπορούμε να υποθέσουμε, κι αυτό διαβάζοντας τα ποιήματά του και χωρίς να θέλουμε να δημιουργήσουμεένα ψυχολογικό-αισθητικό προφίλ του δημιουργού – πράγμα αδύνατο εφόσον το κείμενο αποτελεί μια πρώτη γνωριμία με τον Θωμά Νικολάου, ότι η ίδια η πόλη, οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες έχουν επηρεάσει τον δημιουργό.
Μια μελαγχολική διάθεση μπορεί να εντοπίσει κανείς πίσω από τις λέξεις του αλλά και μια διάθεση για συνολικότερη σύγκρουση με θεσμούς, κατεστημένες αντιλήψεις κι ιδέες, με υπαρκτά προβλήματα. Τα ποιήματα του δεν είναι μονόπλευρα, δεν έχουν μόνο μία εξήγηση κι η γλώσσα τους είναι απλή αλλά όχι απλοϊκή, δείχνοντας με τον καλύτερο τρόπο ότι όντως αποτυπώνεται δημιουργικά η σχέση του ποιητή με την καλλιτεχνική ελευθερία σχετικά με την εξουσία και τα ερρωτικά, πρόσκαιρα ή μόνιμα, συναισθήματα.
Δεν θα προχωρήσουμε σε περισσότερα σχόλια, είναι περιττό και κουραστικό για τον αναγνώστη – μπορούμε όμως να πούμε πως περιμένουμε κι άλλα ποιήματα από τον Θωμά Νικολάου.
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
Θα έρθει η μέρα που
οι ποιητές
θα έχουνε την εξουσία
και θα ανατινάζουν δόγματα.
Με νεκρούς σωρούς από
άχρηστα ονόματα, λέξεις
και εξισώσεις
θα γεμίσουν οι πόλεις,
μετά τις πρώτες εκρήξεις.
Και η αδυναμία των αρχών
να συλλάβει
την εξέγερση των οργασμών
θα τιμωρηθεί
με μελαγχολία.
ΕΙΔΟΣ ΣΕ ΕΠΙΦΥΛΑΚΗ
Οι λεγεώνες κλείσανε
τα μάτια τους,
αλλά οι σοφοί τις περιμένουν.
Οι ελευθερωτές λαοί κουράστηκαν.
Οι σκλάβοι δουλεύουνε ρολόι.
Χρόνια μετά την κρίση,
οι ειδικοί
δεν βρήκανε τη μηχανή
που αναπαράγει
“τα μεγάλα, τα ωραία και τ’ αληθινά”
κι έτσι το είδος,
κρέμεται στις τύχες του.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΕΖΟΤΗΤΑ
Η επανάσταση
παραμένει ανολοκλήρωτη
και η πεζότητα
εννοείται ως συνώνυμο
της υποχρηματοδότησης.
Μετά από μήνες στο εργαστήριο
κατάλαβαν
πως η καινούρια αισθητική
μπορεί να εκφραστεί
και χωρίς την ανάγκη της.
Οι ειδικοί μιλάνε για
επαναστατική πεζότητα
και οι δημιουργοί σωπαίνουν.
Τα νέα μυαλά, τα νέα χέρια
μετά βίας αντιστέκονται
στις δυνάμεις της υποανάπτυξης.
Δεν ήτανε ο Αρχιμήδης
που ανακάλυψε
τους μοχλούς της ιστορίας.
Η ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ
Όπως τυλίγεσαι ερωτικά
μέσα στη νύχτα
της παρακμής των θαυμάτων,
ξεφεύγει η μαύρη πεταλούδα
από την άκρη του τσιγάρου σου
και τραγουδάει υπνωτισμένη.
Η τρομπέτα προσπαθεί ν’ αντισταθεί
στις σκοτεινές σου αισθήσεις
παίζοντας προειδοποιητικά
για την πληγή που θ’ αφήσει
το παθιασμένο σου άγγιγμα.
Θα πετάξεις το καπνό
και θα σβήσεις το κρύο
φεύγοντας, τρομαγμένη,
μέσα στη ρηχότητα
που ήθελε να σε τυλίξει με ηδονή.
Η γεύση θα μείνει στη σκιά
απόψε
να σε παρηγορεί
γνωρίζοντας πως
χάνονται οι μάχες.
