(Ζ.) -Συγνώμη κύριε, γιατί κοιτάτε τόση ώρα τον ουρανό;
(Κ.) -Περιμένω τους σεισμούς.
(Ζ.) -Μα οι σεισμοί δεν γίνονται κάτω στο έδαφος, μέσα στη γη;
(Κ.) – Χα, χα. Και φυσικά στη Γη γίνονται…
(Ζ.) -Τότε πως καταλαβαίνετε παρατηρώντας τον ουρανό;
(Κ.) – Θα περάσουν τα πουλιά.
(Ζ.) -Και πείτε μου, γιατί περιμένετε με τέτοια λαχτάρα τους σεισμούς;
(Ζ.) -Επειδή, τότε, θα περάσουν σε τέτοιο εξαίσιο σχηματισμό τα σμήνη, που δεν μπορείς παρά να τα θαυμάσεις.
(Ζ.) -Μα τι λέτε κύριε μου, για να χαρείτε εσείς την παρέλαση από ένα τσούρμο από πτηνά, θα πρέπει τόσοι άνθρωποι να υποστούν τις συνέπειες ενός δολοφονικού σεισμού;
(Κ.) -Οι σεισμοί δεν δολοφονούν, παρά μονάχα οι άνθρωποι.
(Ζ.) -Καλά τώρα… υπεκφεύγετε από την ουσία της ερώτησης.
(Κ.) -Όχι, καθόλου.
(Ζ.) -Τότε, λύσετε μου την απορία. Αν δεν γίνομαι φορτικός, φυσικά!
(Κ.) -Παρακαλώ, τι ακριβώς θέλετε να μάθετε;
(Ζ.) -Την άποψη σας για τους σεισμούς.
(Κ.) -Μα δεν σας περιέπαιζα πριν, ό,τι είπα το εννοούσα.
(Ζ.) -Μα αυτό είναι εξωφρενικό, ανήκουστο!
(Κ.) -Δεν κατανοώ τον λόγο της έντονης αντίδρασης σας.
(Ζ.) -Να, εκείνο το παιδάκι σίγουρα θα κινδυνέψει να πληγεί θανάσιμα, μιας και τώρα περνάει κάτω από την σκεπαστή του μαγαζιού. Και η μητέρα του, από το απέναντι πάρκο, στην προσπάθεια της να προλάβει τον κίνδυνο, είναι πασιφανές πως θα προκαλέσει ατυχήματα στη διασταύρωση και… γιατί χαμογελάτε, έχω δα άδικο;
(Κ.) -Αλίμονο, έχετε όλο το δίκιο. Μόνο που έχετε και περιορισμένη, ελπίζω πως κι όχι επιλεκτική, παρατηρητικότητα.
(Ζ.) -Τι εννοείτε;
(Κ.) -Να ορίστε, δεν βλέπετε ότι η δεξιά σόλα στο παπούτσι του παιδιού είναι τελείως φθαρμένη, αφού αναγκάζεται να φρενάρει με το πόδι. Ούτε κάνατε κόπο να δείτε ότι η μητέρα, από την κούραση της ημέρας, δεν έχει χρόνο να σηκώσει το κεφάλι από το ηλεκτρονικό της καταφύγιο. Μήτε, ότι τα συγκεκριμένα παραδείγματα, που εσείς ο ίδιος επιλέξατε, δεν είναι τα μοναδικά.
(Ζ.) -Δεν μπορώ να το αρνηθώ, με εντυπωσίασε η παρατηρητικότητά σας. Σκοπός μου δεν ήταν να σας εγκαλέσω ως αναίσθητο, τουναντίον μάλιστα. Είναι ξεκάθαρο, από την στάση σας, ότι είστε ένας ευυπόληπτος και σοβαρός κύριος. Αυτός ήταν και ο λόγος που ξεκίνησα την κουβέντα, φυσικά και με την ακατανόητη –το ομολογώ, ακόμη– στάση σας να περιμένετε τα πουλιά.
(Κ.) -Επιτρέψτε μου κύριε, προτού εξηγήσω την στάση μου να κάνω μια ερώτηση.
(Ζ.) -Παρακαλώ.
(Κ.) -Μιλάμε τόση ώρα και δεν είχα την τύχη να γνωρίσω τον συνομιλητή μου. Εμένα με λένε Κ., το όνομά σας;
(Ζ.) -Χάρηκα πολύ, ονομάζομαι Ζ..
(Κ.) -Λοιπόν κύριε Ζ., τι σας έκανε τέλος πάντων τέτοια εντύπωση από την στάση μου;
(Ζ.) -Κοιτάξτε, καταρχάς οφείλω να σας εξομολογηθώ ότι σας παρατηρώ εδώ και αρκετές μέρες. Τυγχάνει να είμαι ο μηχανικός και ιδιοκτήτης του υπό κατασκευή κτηρίου. Συνήθως επισκέπτομαι τον χώρο νωρίς τα απογεύματα και κάθε φορά σας βρίσκω εδώ. Συνεπής πάντα στην ώρα σας, 14:22 έρχεστε, απολαμβάνεται για μισή ώρα περίπου στο διάλειμμα το κολατσιό σας –κρατώντας πάντα σημειώσεις στο μικρό βιβλιαράκι, που τώρα κρύβετε– κι ύστερα αποχωρείτε. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα πρέπει να είστε δικηγόρος και κρίνοντας από τον τρόπο που ντύνεστε, θα πρέπει να είστε σε ένα από τα μεγάλα γραφεία που άνοιξαν πρόσφατα… γελάτε έτσι, βλέπετε δεν είστε μόνο εσείς παρατηρητικός.
(Κ.) -Τώρα είναι σειρά μου να σας δώσω τα εύσημα κύριε Ζ. και να σας ζητήσω συγνώμη που σας υποτίμησα.
(Ζ.) -Χα, χα. Λοιπόν νεαρέ κύριε Κ., μου είστε αρκετά συμπαθής, σας διακατέχει και εσάς μια αξιοζήλευτη εργασιακή ηθική. Δεν είναι δα πολύ μακριά η εποχή που εμποτισμένος, και εγώ ο ίδιος, από τις αρετές της, ήμουν ιδιαίτερα παραγωγικός και δημιουργικός. Τώρα πια μπορώ να απολαμβάνω τους καρπούς των προσπαθειών μου. Για αυτό θα ήθελα να σας κάνω μια επαγγελματική πρόταση, που μπορεί να σας ενδιαφέρει και να σας προσφέρει πολλά περισσότερα απ’ ότι 5-6 χρόνια εργασίας σε τούτα τα γραφεία.
(Κ.) -Τι θέλετε να πείτε;
(Ζ.) -Ελάτε αύριο από το γραφείο μου να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα, ορίστε η κάρτα μου.
(Κ.) -Μπορούμε και τώρα, εξάλλου όπως καταλάβατε η ώρα πέρασε. Οπότε συμβαίνουν δύο τινά, είτε παρασύρθηκα από το αναμφισβήτητα κυρίαρχο παρουσιαστικό σας –κάτι που θα μείωνε την εικόνα μου στα μάτια σας, αλλά τότε δεν θα υπήρχε λόγος να συνεχίσετε– είτε σήμερα τυγχάνει να έχω σχολάσει νωρίτερα, κάτι που το γνωρίζετε. Οπότε, παρακαλώ, συνεχίστε.
(Ζ.) -Βλέπετε, η κανονική μου δουλειά έχει να κάνει με ανθρώπους, ξέρω να τους ξεχωρίζω και να τους ζυγίζω. Πιστέψτε με θα ευδοκιμήσετε κοντά μου, όπως και εγώ από τις υπηρεσίες σας. Το βλέπω στο μάτι σας, θέλετε να δείξετε ότι αξίζετε. Για αυτό και όλη αυτή η αυτοπειθαρχία, σας το χρεώνω, πολύ καλό στοιχείο. Δυστυχώς δεν το έχουν πολλοί, και ξέρετε γιατί; Επειδή πολλά τους δόθηκαν έτοιμα, αλλά εσείς το βλέπω είστε μαχητής, ακόμα και τώρα το μάτι σας γυαλίζει. Κατά βάθος νιώθετε αδύναμος ότι έχω δίκιο, αλλά παράλληλα ξέρετε ότι αυτή είναι η ευκαιρία σας. Σκοπεύετε να τα αποκτήσετε ο ίδιος, δεν αρκείστε στα έτοιμα. Αλλά πρέπει να λειτουργήσετε σε λογικά πλαίσια, δεν χρειάζονται μικροεγωισμοί αυτή τη στιγμή.
Νομίζω πως καταλαβαίνετε περί τίνος πρόκειται, έτσι δεν είναι κύριε Κ.; Θα γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος. Θα έχετε υπόψη σας, τις αλλαγές που πρόκειται να γίνουν στην περιοχή. Ειδικά το συγκεκριμένο τετράγωνο πρόκειται να ανθήσει, σαν μαγνήτης θα γίνει το κέντρο προσέλκυσης πολλών υψηλά ενδιαφερόμενων προσώπων. Όπως καταλαβαίνετε, για τη διευθέτηση όλων των καινούριων ζητημάτων που θα προκύψουν, χρειάζονται άτομα ικανά που να γνωρίζουν τις προβλεπόμενες διαδικασίες, να έχουν τις κατάλληλες διασυνδέσεις και να εφαρμόζουν με ευθυκρισία τις αρμόζουσες πρακτικές. Παράλληλα να επιδεικνύουν ιδιαίτερο ζήλο για την επίτευξη των στόχων, υπομονή, φυσικά ακαταμάχητη πίστη στις ικανότητές τους και τόλμη να αντιπαρατεθούν. Τα πρώτα, αν αποφασίσετε να συμπορευθείτε, μαζί με τους συνεργάτες μου μπορώ να σας τα προσφέρω, τα δεύτερα είμαι σίγουρος ότι αδημονείτε να τα επιδείξετε εσείς ο ίδιος.
(Κ.) -Δεν νομίζω πως χρειάζεται, η απάντησή μου είναι απλή. Όχι, ευχαριστώ.
(Ζ.) -Θα αστειεύεστε βέβαια…
(Κ.) -Οφείλω να ομολογήσω πως η πρόταση σας με τιμά και βέβαια με κολακεύει. Αλλά θα την αρνηθώ.
(Ζ.) -Μα σας παρακαλώ, φερθεί λογικά, μελετήστε την πρότασή μου και περάστε αύριο από το γραφείο μου.
(Κ.) -Κύριε Ζ., η απάντησή μου είναι σταθερή και πολύ καλά ζυγισμένη. Εξάλλου, γι’ αυτό μου κάνατε μια τέτοια ανοιχτή πρόταση, οποιαδήποτε δεύτερη σκέψη εκ μέρους μου και αποδοχή από σας, αυτομάτως θα ακύρωνε και εμένα και εσάς.
(Ζ.) -Έχετε απόλυτο δίκιο. Δεν μπορώ, όμως, να κρύψω και να μην εκφράσω την απογοήτευσή και την έκπληξη μου.
(Κ.) -Κατανοώ, και πάλι ευχαριστώ για την προσφορά σας. Καλό σας απόγευμα.
(Ζ.) -Οφείλετε, όμως, μιας και ο ίδιος παραδεχτήκατε ότι άνοιξα τα χαρτιά μου, και μια απάντηση. Τελικά, γιατί απορρίπτετε την πρότασή μου; Δεν νομίζω να έχετε καλύτερη αυτή την στιγμή;
(Κ.) -Σας βρίσκω πολύ ενημερωμένο, μόνο που οι λόγοι είναι άλλοι.
(Ζ.) -Καλώς, αλλά όπως σας είπα, νομίζω πως αξίζω μια ολοκληρωμένη απάντηση.
(Κ.) -Δεν απαντήσατε στην αρχική μου ερώτηση, οπότε μπορώ να κρίνω πως η συνεργασία μου μαζί σας δεν θα καρποφορούσε για κανέναν από τους δύο.
(Ζ.) -Ποια ερώτηση, αυτή για τους σεισμούς;
(Κ.) -Ναι, για την στάση μου σχετικά με τους σεισμούς.
(Ζ.) -Μα τι παράλογα πράγματα λέτε;
(Κ.) -Κοιτάξτε, πρόκειται για θέμα αρχής για μένα. Και εξάλλου από ότι βλέπω δεν θα κατανοούσατε.
(Ζ.) -Στα αλήθεια; Καταδεχτείτε να μας διαφωτίσετε λίγο με το πνεύμα σας. Με κάνετε να γελάω από θλίψη κύριε Κ.. Άκου εκεί «δεν θα κατανοούσατε».
(Κ.) -Ακριβώς, δεν θα κατανοούσατε! Όχι επειδή δεν σκέφτεστε λογικά, τουναντίον, από αυτήν διαποτίζεστε. Μα εγώ μιλάω για την καθημερινή λογική, για την ακρίβεια, για μια άλλη καθημερινή λογική.
(Ζ.) -Δεν καταλαβαίνω τι λέτε, τι ασυνάρτητα πράγματα είναι αυτά; Πρώτη φορά πέφτω τόσο έξω στο να μετρώ έναν άνθρωπο.
(Κ.) -Δεν αμφιβάλω πώς έχετε μετρήσει αρκετούς και συνεχίζετε με γοργούς ρυθμούς. Καλή αντοχή σας εύχομαι, γιατί οι αριθμοί και οι εξισώσεις τους στην καθημερινότητα είναι άπειροι.
(Ζ.) -Προσέξτε τώρα κ. Κ., ξέρω πως δεν είστε κουτός, αλλά μην ξεχνάτε με ποιόν μιλάτε και μη μου πουλάτε πνεύμα. Εφόσον εσείς επιθυμείτε να απαρνηθείτε όσα σας προσφέρονται, δικαίωμά σας. Συνεχίστε τώρα, απολαύστε όσο προλαβαίνετε τα ελεύθερα φτερουγίσματα. Τόσοι περιμένουν στην σειρά και λαχταρούν να τους δοθεί μια ευκαιρία. Πάντως, από την μεριά μου, οφείλω να σας ευχαριστήσω για το πολύτιμο μάθημα. Θα το αποτυπώσω βαθιά μέσα μου, πως το άλογο παίρνει ποικίλες μορφές. Αν και ορκίζομαι πώς δεν τις κατανοώ όλες.
(Κ.) -Οι ευχαριστίες ειλικρινώς επιστρέφονται, επιβεβαιώσατε για πολλοστή φορά το μίσος μου για τη φάρα σας και πάνω από όλα για μένα, που χαράμισα το απόγευμά μου. Και κύριε Ζ., μην ψεύδεστε, νομίζω ότι καταλαβαίνουμε και οι δύο περί τίνος πρόκειται. Οι κόσμοι μας αν και βγήκαν από την ίδια μήτρα, δεν είναι γραφτό να φιλιώσουν, όσο στο πρόσωπό σας διαγράφεται ένας Κάιν και γύρω μου να είναι τόσοι Άβελ. Τότε ξέρω που είναι η θέση μου.
(Ζ.) -Αχα, τώρα σας πιάνω ευυπόληπτε κύριε Κ.. Είστε και εσείς ένας από αυτούς τους φρενοβλαβείς μουρλούς. Αφήστε αυτό το ειρωνικό γέλιο, όχι σε μένα, θα σας το αλλάξει η καθημερινότητα που τόσο εύκολα επικαλείστε, μόλις στρίψετε το απέναντι τετράγωνο. Όντως θα πρέπει να έχετε φτερά πουλιών στον εγκέφαλο, αντί για μυαλό να νομίζετε ότι κάποιος από αυτούς νοιάζεται για την ίδιο του το χάλι, πολύ περισσότερο να σας συμπαρασταθεί κιόλας. Τελευταία συμβουλή, κοιτάξτε να βολευτείτε εσείς, όσο ο καιρός σας ευνοεί. Η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη, αυτοί θα σαπίσουν μες το γκρίζο τσιμέντο, αλλιώς θα διωχθούν ή το πολύ-πολύ σαν τα πουλιά –που τόσο σας αρέσουν– αποδημώντας θα στοιβαχτούν, πάλι, σε άλλη πόλη. Θα υπόσχονται στα μικρά τους μια νέα αρχή και αυτά με την σειρά τους στα δικά τους. Και θα περιφέρεται η ελπίδα μέσα στα χάσκα στόματα, από γενιά σε γενιά, πλέκοντάς τους μονάχα μια μικρή πικρή φωλιά. Η αρχική ζέση άμεσα θα κατασταλάξει, στην πρώτη δυσκολία θα συμβιβαστούν με το αποτέλεσμα ζώντας μόνο για την στιγμή και σαν τους χοίρους μες το βούρκο, θα περάσουν στο χώμα ως μιάσματα. Καθώς το μόνο σημάδι που αφήνουν στην Γη, είναι ο σπόρος που συνεχίζει αυτή την ζούσα αηδία, που θα ονομάζεται κιόλας άνθρωπος.
(Κ.) -Φτάνει κύριε μου, αφήστε τις προσβολές να τρέφουν τις μελιστάλακτες διαπραγματεύσεις σας. Μπορεί τα ενδύματά σας να είναι πολύτιμα, αλλά φανταχτερά ατίμητος και ο βούρκος που πλατσουρίζετε. Ευχαρίστως θα αφηνόσασταν στην στιγμή, μα ξέρετε ότι η προίκα που κληρονομούν τα τέκνα σας είναι βαρύτερο και από το χρέος του Άτλαντα. Και όσο αν περιφρονείτε όλα αυτά τα ζώα, άλλο τόσο τα τρέμετε, μη δε ανοίξουν τα φτερά τους πάνω από τούτη την πολιτεία και σημάνουν τους «σεισμούς που μέλλονται για να ‘ρθουν».
