Γράφει η Φαίη Λιάρα //
Οι γειτονιές της χώρας μας είναι καθημερινά πεδίο μάχης μεταξύ ανθρώπων που δίνουν από το υστέρημά τους τροφή και νερό στα ζώα και άλλων που στην συνείδηση τους τα ζώα βρίσκονται στην ίδια κατηγορία με τα σκουπίδια και κρίνουν ότι δεν πρέπει να ταΐζονται και να ποτίζονται. ”Αν τα αγαπάς να τα πάρεις σπίτι σου”. ”Και εγώ ταΐζω, αλλά ανθρώπους που έχουν ανάγκη” αλλά και ” Πήγαινε να φροντίσεις κανένα παιδάκι”. Σας θυμίζει μήπως την στάση κάποιων απέναντι στους πρόσφυγες;
Να θυμίσουμε ότι τα άστεγα ζώα ΔΕΝ βρίσκονται με δική τους υπαιτιότητα στον δρόμο και εννοείται ότι δικαιούνται όπως όλοι μας τροφή, νερό και περίθαλψη, όπως εννοείται ότι η αλληλεγγύη δεν βάζει προτεραιότητες ούτε κοιτάει φυλή, γένος, είδος. Είτε την νιώθεις είτε όχι. H σίτιση των αδέσποτων είναι δικαίωμα κατοχυρωμένο και από τον νόμο 4039 / 2012 παρ. 10 αρ. 9 αλλά και με εντολή εισαγγελέα – επισυνάπτεται σε αφίσα-.
Πρόσφατα λοιπόν άνδρας που τραμπούκιζε και παρενοχλούσε γυναίκα φιλόζωη, πετούσε τα μπωλάκια ταΐσματος, πετούσε ακαθαρσίες μέσα στα μπωλάκια, τραμπούκιζε και απειλούσε, πέταξε μέχρι και χλωρίνη μέσα στα μπωλ, καταδικάστηκε από δικαστήριο με έξι μήνες φυλάκιση για απόπειρα κακοποίησης.
Φυσικά η κοινωνική πρόνοια δεν θα έπρεπε να είναι ευθύνη των δημοτών αλλά του κράτους. ΟΦΕΙΛΕΙ να έχει δημόσια δωρεάν περίθαλψη για όλους μας.
Το αστικό κράτος διόλου ενδιαφέρεται να σταματήσει αυτή η κατάσταση, να αποκτήσει ο κόσμος φιλοζωική παιδεία, να τιμωρηθούν όσο εγκαταλείπουν, όσοι κακοποιούν. Να κάνει καταμέτρηση, στειρώσεις, να απαγορευθούν οι πωλήσεις, να πρέπει να δηλώνει ο δημότης το ζώο του. Το μόνο για το οποίο μέχρι τώρα έχει δείξει ενδιαφέρον είναι η προώθηση των κυνοκομείων ώστε να παραχώσει με λίγα λόγια τα ζώα κάπου και φυσικά η προώθηση του ”εθελοντισμού”. Με λίγα λόγια να δίνει ο πολίτης μόνος και από την τσέπη του λύση στο τεράστιο αυτό κοινωνικό πρόβλημα και να είναι εκτεθειμένος στην μισανθρωπιά του κάθε νταή – αφέντη των γειτονιών που θεωρεί ότι είναι στο χέρι του να αποφασίσει ποιός αξίζει να φάει, να πιει, να έχει κατάλυμα, να υπάρχει και ποιός όχι.
Εμείς βέβαια δεν καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια. Το οφείλουμε σε αυτές τις ταλαιπωρημένες ψυχές να πιέζουμε το κράτος για δημόσια δωρεάν περίθαλψη, να φροντίζουμε όσο μπορούμε και αντέχουμε τον ανίσχυρο που βρίσκεται μπροστά μας, στην γειτονιά μας μπροστά στο σπίτι μας και είμαστε η μόνη του ελπίδα για επιβίωση. Τίποτα δεν θα λυθεί όσο υπάρχει η βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, όμως παλεύουμε εδώ και τώρα για όλα.
Ενημερωνόμαστε τί χρειάζεται το αδέσποτο ζώο, δεν είμαστε παντογνώστες και πανεπιστήμονες. Και αν μας τραμπουκίσει κάποιος, αν κάποιος πετάξει την τροφή που από το περίσσευμα του πενιχρού μισθού μας αγοράσαμε, αν κακοποιήσει τα δικά του – παθητικά ή ενεργητικά – ή τα αδέσποτα ζώα, δεν το ανεχόμαστε μοιρολατρικά. Επίσης προσπαθούμε να βρούμε και άλλους που ασχολούνται στην περιοχή, η ισχύς εν τη ενώσει.
Συμπληρωματικά προς την απόφαση του δικαστηρίου, μπορούμε να χρησιμοποιούμε την αφίσα αλλά και την ομιλία του Πρωτοδίκη Θεσσαλονίκης κου Τριανταφυλλίδη σε ημερίδα της ΠΦΠΟ στην Θεσσαλονίκη το 2016 όπου μεταξύ άλλων αναφέρει.
“δεν υπάρχει φυσικά νομική υποχρέωση των πολιτών να προσφέρουν τροφή. Υπάρχει, όμως, δικαίωμα κάθε πολίτη προς αυτό, και υπό περιστάσεις η απομάκρυνση της τροφής μπορεί να θεωρηθεί παθητική κακοποίηση, ειδικά όταν το ζώο δεν απομακρύνεται από την περιοχή, ο οποίος είναι συνήθως και ο σκοπός όλων αυτών που παίρνουν την τροφή, είτε με την κλοπή της, είτε με την απομάκρυνσή της από το σημείο σίτισης σε άλλο απομακρυσμένο σημείο, ή συνηθέστερα σε κλειστούς κάδους απορριμμάτων. Και επί μέρες, έτσι, ή επί βδομάδες, παραμένει το ζώο χωρίς τροφή εξαιτίας αυτής της συμπεριφοράς. Αυτή είναι και η πιο συχνή μορφή παθητικής κακοποίησης, όμως σπάνια θα φτάσει στα ακροατήρια των δικαστηρίων. Τονίζεται, βέβαια, ότι όσοι προσφέρουν τροφή και νερό σε αδέσποτα, θα πρέπει να τηρούν τους κανόνες καθαριότητας, διαφορετικά μπορεί να ζητηθούν ευθύνες για πταισματικές παραβάσεις, παραδείγματος χάριν για ρύπανση κλπ ”
