Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δύο ποιήματα από τις ημέρες του εγκλεισμού λόγω κορωνοϊού: «Οξιδάνιο» – «Μοιρογνωμόνιο ελπίδας»

Οξιδάνιο

Αφηνιασμένη η λυσίκομος ανδρίς
πέρασε γκέμια στον παλλόμενο Μαθουσάλα.
Την προσοχή σας Πελασγοί!
Αιρώ με τον πολύβουλο κυματοβρέχτη.
Την προσευχή σας πόντιοι!
Αίρω τις αίγες του Διός με το μαρμάρινο άλας.
Στην προσταγή σας αιγαίοι!
Στην αρπαγή του κυανού ο εν αιγί αλός κάλπαζε με τον ψίθυρο.
Καταιγίδα ατέλεστη στο ποσειδώνιο.
Παλίντροπος αιγίδα.
Παλίνδρομη αρμονία.
Επταπλότητα των Σφαιρών.
Αντικειμενική στο πεδίο της Πλάνης.
Το κάρυον Πυρ ανεξερεύνητο.
Από το περιορισμένο στο Απεριόριστο.
Ουριοδρομούσα ναυς.
Εύδιος λιμένας.

Μοιρογνωμόνιο ελπίδας

Στην κορώνα του Κρόνου Άλογα σκέψης
αφυπνίζουν όλες τις αντλίες ονείρων.
Μέσα στην ανερχόμενη κβάντωση
ο κλυδωνισμός από τους άρρητους παλμούς
γοητεύει το καταστάλαγμα της φωτιάς.
Τι τέξεται η επιούσα;
Πιστεύουν σήματα λυγρά.
Κενά δαιμόνια

Η ζωή, ως Σέλας, μπορεί τα φωνήεντα.
Συναρπαστικότητα.
Ο κεκλημένος σε ήδυμο ύπνο.
Κεκλιμένος. Μίσθαρνος.
Η αδράνεια κυμβαλίζει με σύμφωνα.

Οι κεκαρμένοι σε κρίσιμη σύναξη λαού,
με την είσοδο της στο κτίσμα, προσφωνούν
την ιοστεφή εν θριάμβω ισορροπία του αναπάντεχου.
Εσύ η υπερβατική σελασφόρος,
η ολβιόμοιρος,
το έδρανον αθανάτου και νεότευκτου κόσμου.
Ελλόγιμη, γνωρίζεις!
«Το δε σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα»
Θωρείς καλά το Φως.
Εξελίσσεις εννέα κύκλους μηχανικών επιπέδων πολυπλοκότητας.
Καινά δαιμόνια.

Αίφνης, ο ακραιφνής τονάριθμος επισείει το γνώμονα.

Κεκλιμένε, έχε βίο ου βιωτό.
Εξωνημένοι,
ερρέτω!

Πλησίστιος