ΑΡΗΣ
Είναι πανάρχαιο το κρίμα
κι όλα προβλέψιμα σ’ αυτόν τον τόπο.
κι όλα προβλέψιμα σ’ αυτόν τον τόπο.
Ετσι και με τον Καπετάνιο.
Κυλούσε σβώλους χώματα
που γίνονταν ηφαίστεια.
που γίνονταν ηφαίστεια.
Σπάθιζε ο μαύρος σκούφος τα βουνά
είχε το χωριό χαρά
κι αγνάντιο απ΄τις πεζούλες.
είχε το χωριό χαρά
κι αγνάντιο απ΄τις πεζούλες.
Η χαλικαριά των ποταμών έψελνε
τα μελλούμενα και τα διφορούμενα.
τα μελλούμενα και τα διφορούμενα.
Μα όλα πάγωσαν μεμιάς μπροστά
στο ματωμένο φανοστάτη που
άφησε την ελπίδα ακέφαλη.
στο ματωμένο φανοστάτη που
άφησε την ελπίδα ακέφαλη.
Κι έγινε το πένθος διαρκές.
Κρίμα.
Ανάμεσα στη Μεσούντα
και του Φάγγου το φαράγγι
ένα τραγούδι.
και του Φάγγου το φαράγγι
ένα τραγούδι.
Σκληρός χειμώνας
Καλοκαίρι κανένα
Ανοιξη χαμένη
Οι αλλόφωνες εκφωνήσεις της Ιστορίας
το μεγαλύτερό μας κρίμα.
το μεγαλύτερό μας κρίμα.
Κι ο θάνατός του βαρύς
πολύ βαρύς
για να συρθεί σε μνήμα.
πολύ βαρύς
για να συρθεί σε μνήμα.
Αντώνης Μπουντούρης
