Δύο ποιήματα από τις ημέρες του εγκλεισμού λόγω κορωνοϊού: «Οξιδάνιο» — «Μοιρογνωμόνιο ελπίδας»

Οξι­δά­νιο

Αφη­νια­σμέ­νη η λυσί­κο­μος ανδρίς
πέρα­σε γκέ­μια στον παλ­λό­με­νο Μαθουσάλα.
Την προ­σο­χή σας Πελασγοί!
Αιρώ με τον πολύ­βου­λο κυματοβρέχτη.
Την προ­σευ­χή σας πόντιοι!
Αίρω τις αίγες του Διός με το μαρ­μά­ρι­νο άλας.
Στην προ­στα­γή σας αιγαίοι!
Στην αρπα­γή του κυα­νού ο εν αιγί αλός κάλ­πα­ζε με τον ψίθυρο.
Καται­γί­δα ατέ­λε­στη στο ποσειδώνιο.
Παλί­ντρο­πος αιγίδα.
Παλίν­δρο­μη αρμονία.
Επτα­πλό­τη­τα των Σφαιρών.
Αντι­κει­με­νι­κή στο πεδίο της Πλάνης.
Το κάρυον Πυρ ανεξερεύνητο.
Από το περιο­ρι­σμέ­νο στο Απεριόριστο.
Ουριο­δρο­μού­σα ναυς.
Εύδιος λιμένας.

Μοιρογνωμόνιο ελπίδας

Στην κορώ­να του Κρό­νου Άλο­γα σκέψης
αφυ­πνί­ζουν όλες τις αντλί­ες ονείρων.
Μέσα στην ανερ­χό­με­νη κβάντωση
ο κλυ­δω­νι­σμός από τους άρρη­τους παλμούς
γοη­τεύ­ει το κατα­στά­λαγ­μα της φωτιάς.
Τι τέξε­ται η επιούσα;
Πιστεύ­ουν σήμα­τα λυγρά.
Κενά δαιμόνια

Η ζωή, ως Σέλας, μπο­ρεί τα φωνήεντα.
Συναρπαστικότητα.
Ο κεκλη­μέ­νος σε ήδυ­μο ύπνο.
Κεκλι­μέ­νος. Μίσθαρνος.
Η αδρά­νεια κυμ­βα­λί­ζει με σύμφωνα.

Οι κεκαρ­μέ­νοι σε κρί­σι­μη σύνα­ξη λαού,
με την είσο­δο της στο κτί­σμα, προσφωνούν
την ιοστε­φή εν θριάμ­βω ισορ­ρο­πία του αναπάντεχου.
Εσύ η υπερ­βα­τι­κή σελασφόρος,
η ολβιόμοιρος,
το έδρα­νον αθα­νά­του και νεό­τευ­κτου κόσμου.
Ελλό­γι­μη, γνωρίζεις!
«Το δε σώφρον του ανάν­δρου πρόσχημα»
Θωρείς καλά το Φως.
Εξε­λίσ­σεις εννέα κύκλους μηχα­νι­κών επι­πέ­δων πολυπλοκότητας.
Και­νά δαιμόνια.

Αίφ­νης, ο ακραιφ­νής τονά­ριθ­μος επι­σεί­ει το γνώμονα.

Κεκλι­μέ­νε, έχε βίο ου βιωτό.
Εξωνημένοι,
ερρέτω!

Πλη­σί­στιος