Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης //
Ένα τεράστιο κύμα διαμαρτυρίας απλώνεται από άκρη σε άκρη της χώρας με αφορμή την αποκάλυψη κυκλώματος παιδοβιαστών και τη σύλληψη του 53χρονου Ηλία Μίχου που κατηγορείται για τα αδικήματα του βιασμού ανηλίκου κατ’ εξακολούθηση, διακεκριμένης περίπτωσης κατάχρησης ανηλίκου από πρόσωπο που δέχεται τις υπηρεσίες του ανήλικου κατ’ εξακολούθηση, κατάχρηση ανηλίκου, διακεκριμένη περίπτωση πορνογραφίας ανηλίκων, διακεκριμένη περίπτωση μαστροπείας με χρήση ηλεκτρονικών μέσων επικοινωνίας, γενετήσια πράξη με ανήλικο και παράνομη βία σε βάρος ανήλικου. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μίχος ήταν ενεργό μέλος της ΝΔ στο 4o Διαμέρισμα, όπως ομολόγησε ο ίδιος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Ο κατηγορούμενος είχε βαθιές σχέσεις με τους πολιτευτές της ΝΔ, τον Πλεύρη, τον Πατούλη, τον Σαμαρά, τον Παυλόπουλο. Η υπόθεση του παιδοβιασμού του 12χρονου κοριτσιού από τον Κολωνό έχει οδηγήσει σ’ ένα μεγάλο διάλογο σχετικά με τα αίτια της υπόθεσης και με τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπιστούν οι δράστες.
Πολλά λέγονται, γράφονται και ακούγονται. Κάποια ξεφεύγουν από το πλαίσιο ενός διαλόγου, οργισμένου αλλά διαλόγου, που θα αναδείξει το ζήτημα στην ολότητά του. Αναρωτιέμαι λοιπόν: Αρκεί η προσωπική εμπειρία για να προτείνει κάποιος μια λύση απέναντι στο ζήτημα / στην εγκληματική πράξη του παιδοβιασμού; (Γενικότερα, του βιασμού και της σεξουαλικής κακοποίησης). Αρκεί η ιδιότητα του γονέα ή/και του θύματος για να ορίσει τρόπους αντιμετώπισης τέτοιων ειδεχθών εγκλημάτων; Και τέλος, τι είδους πρόβλημα είναι αυτό; Ατομικό; Κοινωνικό; Ψυχολογικό; Όλα μαζί; Ποιος/οι ορίζουν ότι οι κατακτήσεις του δημοκρατικού κινήματος για ένα νομικό πολιτισμό που θα είναι δίκαιος για όλους μπορούν να καταστρατηγηθούν με τέτοιες απόλυτες κινήσεις; Είναι εν τέλει ο θάνατος, η εκτέλεση, ο ευνουχισμός, το κρέμασμα, το φτυάρισμα με χώμα, η τιμωρία της φυλακής η λύση;
Η απάντηση είναι αρνητική. Αναγνωρίζω ότι ο θυμός είναι μεγάλος και η οργή τεράστια. Γνωρίζω ότι ο εκνευρισμός μπροστά σε τέτοια φαινόμενα είναι σωστός και δικαιολογημένος. Όμως δεν αρκεί όταν αξιοποιείται για προσωπική εκτόνωση ή την αναπαραγωγή ενός κύματος βίας και χουλιγκανισμού. Κάπου εκεί εμφανίζονται ξανά και ξανά, ο σεξισμός και η ομοφοβία για να επιδεινώσουν το ήδη νοσηρό κλίμα. Είναι ένας αδιέξοδος δρόμος.
Στο τέλος, ας υποθέσουμε ότι ο τάδε ή ο δείνα παιδοβιαστής θα τιμωρηθεί με έναν από τους παραπάνω τρόπους – οι οποίοι δεν διαφέρουν από εκείνους που υποτίθεται θέλουν να αντιμετωπίσουν. Και χρειάζεται να είμαστε ξεκάθαροι/ες σε αυτό. Το κύκλωμα των παιδοβιαστών, η κυβερνητική και πολιτική προστασία προς αυτό, η σιωπή των αστικών ΜΜΕ και η έλλειψη θέλησης για πραγματική έρευνα για τα αίτια και του εμπλεκόμενους του εγκλήματος θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Τίποτα δε θα αλλάξει. Όπως άλλωστε συμβαίνει στις ΗΠΑ όπου οι πιο βίαιες και απάνθρωπες τιμωρίες δεν μειώνουν την τέλεση τέτοιων εγκλημάτων. Και πως να γίνει όταν οι αιτίες τους όχι μόνο δεν προσεγγίζονται αλλά ούτε που αναφέρονται. Είναι λοιπόν, επιτακτική η ανάγκη να πέσει άπλετο φως στην υπόθεση.
Η άμεση σχέση του παιδοβιαστή με το πολιτικό σύστημα, την εκκλησία και η ένταξη του στον κομματικό μηχανισμό της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Από τον Νίκο Γεωργιάδη και τον Λιγνάδη μέχρι τον Μίχο η Δεξιά (και η Ακροδεξιά) δίνει όλες τις δυνάμεις της για να προστατεύσει τα μέλη της και να αλλάξει την ατζέντα του δημοσίου διαλόγου. Τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν τη σύνδεση του Μίχου με την κυβέρνηση Μητσοτάκη και Σαμαρά είναι συντριπτικά.
Είναι άραγε όλοι οι παιδοβιαστές μέλη της Νέας Δημοκρατίας; Και εδώ η απάντηση είναι αρνητική. Όμως αξίζει να αναφερθεί ότι ο δολοφόνος του γιατρού και βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963, ο εθνικόφρονας Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης είχε καταδικαστεί στο παρελθόν για βιασμό, παιδεραστία και κλοπή ενώ ήταν συνεργάτης της αστυνομίας. Η δίκη του έγινε το 1969, καταδικάστηκε για 8,5 χρόνια και αποφυλακίστηκε λίγο αργότερα από τη Χούντα. Όπως συνέβη και με τον Σπύρο Κοτζαμάνη (καταδικάστηκε για 11 χρόνια), οδηγό του τρίκυκλου που επιτέθηκε στον Λαμπράκη και που περηφανεύονταν, για την οργάνωση του στην ΕΟΝ του φασίστα δικτάτορα Μεταξά, στην οργάνωση “Βασιλική Εθνική Νεολαία” (ΒΕΝ) στην Κατοχή και στην παρακρατική οργάνωση “Εθνική Αντίστασις”, που χρηματοδοτούνταν από τα κρατικά μυστικά κονδύλια και είχε αρχηγό τον “Φον” Γιοσμά.
Από αυτή την άποψη, αναδεικνύεται ότι το εργατικό και το γυναικείο/ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα, οι προοδευτικοί δικηγόροι και η πλειοψηφία της δημοκρατικής κοινωνίας έχουν καθήκον να απαιτήσουν την αποκάλυψη ολόκληρης της αλήθειας και την επιβολή των βαρύτερων ποινών σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις και τους νόμους. Εδώ και τώρα να αποκαλυφθούν οι εγκληματίες σεξιστές και το κύκλωμα που τους παρείχε πολιτική ανοχή/προστασία/στήριξη.
Αλλά κυρίως μπροστά στην κλιμάκωση των σεξιστικών επιθέσεων και της στοχοποίησης του διαφορετικού που γίνονται κάτω από την αιγίδα της κυβέρνησης και της Εκκλησίας (βλέπε και το συνέδριο του αγέννητου παιδιού με τη συμμετοχή όλου του ακροδεξιού ιατρικού και παραθρησκευτικού εσμού) έρχεται – ξανά – στην επικαιρότητα η αναγκαιότητα της πάλης για δημόσιες δομές με σταθερές σχέσεις εργασίας και με γενναία χρηματοδότηση που θα προστατεύουν και θα αναδεικνύουν τις δυνατότητες όλων των τύπων οικογένειας, όλων των κοινοτήτων, όλων των ανθρώπων μακριά από το σύστημα του κέρδους, του ανταγωνισμού και του πρωτογενούς πλεονάσματος που αλλοιώνει τις συνειδήσεις και βιάζει τη ζωή μας από τα πρώτα βήματα μας μέχρι το οριστικό τέλος.
