Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Η ιστορία του 20ου αιώνα έχει αποδείξει ότι το χειρότερο είδος αντικομμουνισμού δεν βρίσκονταν στη Δεξιά η την άκρα Δεξιά. Δεξιοί, εθνικιστές και φασίστες ουδέποτε έκρυψαν το βαθύ μίσος τους για τους κομμουνιστές και την ταξική πάλη.
Αντίθετα, το πιο ύπουλο, καμουφλαρισμένο και ως εκ τούτου αδίστακτο είδος αντικομμουνισμού έβρισκε πάντα καταφύγιο στις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας. Η κατάπνιξη της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Γερμανία το 1918, η συμβολή της στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, ο κομβικός ρόλος της ως ανάχωμα στην ριζοσπαστικοποίηση πλατιών εργατικών-λαϊκών μαζών στη μεταπολεμική Ευρώπη, η πολεμική της ενάντια στην Σοβιετική Ένωση και τις κυβερνήσεις των σοσιαλιστικών χωρών, αποτελούν εμβληματικά παραδείγματα του πως τοποθετούνταν διαχρονικά η σοσιαλδημοκρατία απέναντι στο κομμουνιστικό κίνημα.
Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, η ραγδαία μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ από μικρό οπορτουνιστικό κόμμα σε βασικό φορέα της σοσιαλδημοκρατίας οδήγησε στην όξυνση των αντικομμουνιστικών του χαρακτηριστικών. Αν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο τότε «Συνασπισμός» πανηγύριζε ντροπαλά για τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ και την Ανατολική Ευρώπη, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ «τσαλαβουτάει» απροσχημάτιστα στον πιο χυδαίο αντικομμουνισμό, εντάσσοντας στο μηχανισμό του ακόμη και σεσημασμένους σημαιοφόρους της αντικομμουνιστικής ιστοριογραφίας όπως ο καθηγητής Μαραντζίδης.
Η απογείωση της αθλιότητας είναι η απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να ξεπλύνει τον αντικομμουνισμό του καπηλευόμενος ανερυθρίαστα τις θυσίες και τους ηρωϊκούς αγώνες του ελληνικού και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Διότι, για παράδειγμα, χρειάζεται τεράστιο θράσος και πολιτική ξετσιπωσιά:
— Από τη μια να καταθέτεις λουλούδια στην Καισαριανή, εκεί όπου εκτελέστηκαν 200 κομμουνιστές από τους Ναζί και, από την άλλη, να προσλαμβάνεις για σύμβουλό σου έναν επαγγελματία συκοφάντη της ΕΑΜικής Αντίστασης που στα πονήματά του ξεπλένει τα Τάγματα Ασφαλείας.
— Από τη μια να καμώνεσαι πως «τιμάς» τον ήρωα κομμουνιστή, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Νίκο Μπελογιάννη και, απ’ την άλλη, να υπογράφεις κατάπτυστες αντικομμουνιστές διακηρύξεις της ΕΕ περί «σιδηρούν παραπετάσματος», όπως αυτή στο Σιμπίου της Ρουμανίας το 2019.
— Από τη μια να παρίστασαι στην κηδεία του ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης Φ. Κάστρο, πουλώντας τζάμπα αντιιμπεριαλισμό τάχα ως «φίλος» του κουβανικού λαού και, από την άλλη, να αποδεικνύεσαι ο καλύτερος υπηρέτης των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, να υπογράφεις συμφωνία για επέκταση των αμερικανικών βάσεων και να συναγελάζεσαι με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ.
Τι σχέση έχει άραγε η ιδεολογικά σαπισμένη σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ με τις ηρωϊκές παραδόσεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη, του αγωνιστή της Ειρήνης Λαμπράκη;
Μπορουν να χωρέσουν στο ίδιο κάδρο ο Βελουχιώτης και τα αντικομμουνιστικά λιβελογραφήματα τύπου Μαραντζίδη;
Τι σόι «Ριζοσπαστική Αριστερά» είναι άραγε αυτή που συναγελαζεται προεκλογικά με πατενταρισμένους ακροδεξιούς και φασίστες, προκειμένου να κερδίσει λίγες ψήφους παραπάνω;
Όλα αυτά πρέπει στις 25 Ιούνη να αποτελέσουν ενα επιπλέον κριτήριο ψήφου για όσους θεωρούν τους εαυτούς τους αριστερούς και προοδευτικούς, για όλους όσους τιμούν πραγματικά και όχι ψευδεπίγραφα τις αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας.
Και εδώ το δίλημμα έχει μόνο δύο απαντήσεις: Ή με το ΚΚΕ ή με τους «παπαρατσένκο» της σοσιαλδημοκρατίας.
