Δυο δάκρυα της μάνας μου, πήρα για φυλακτό
όταν ξεκίναγα παιδί, τον κόσμο να γνωρίσω!
Κι απ´ ό,τι βλέπω φίλοι μου, έκανα το σωστό
αφού σταθήκαν ικανά, πίσω για να γυρίσω!!
Δυο στάλες απ´ τα μάτια της και μια τρανή ευχή
να ´ναι τα πέλαγα ρηχά κι θάλασσες μπουνάτσες!
Και ένα όρντινο ρητό «καμιά υποταγή»
πάντα με γέλιο ν´ απαντώ, στις μοίρας της γκριμάτσες!!
Δάκρυα δυο απ´ την ψυχή και δυο καντάρια πόνου
που οι μάνες όλες φτιάχνουνε, μ´ αυτά χίλιες ευχές!
Κι ´ναι αυτές που μας κρατούν, στο πέρασμα του χρόνου
αυτές μας βγάζουν νικητές, στις όποιες συμφορές!!
Μια ιστορία είναι κι αυτή, για δυο μαργαριτάρια
που ο καθένας από ´μας , έλαβε μια φορά!
Και τ´ άφησε και χάθηκαν , στης λήθης τα συρτάρια !!
Μα πάντα η μάνα συγχωρεί ! Κακία δεν κρατά!!!
22 / 7 / 19
