Γράφει η \\ Ζωή Δικταίου ^ Χαρούλα Βερίγου
Πίκρα, θυμός, δάκρυα, οργή, ντροπή κι οδύνη,
το στέρφο μέλλον, που ζητά δικαιοσύνη,
τη νύχτα του Φλεβάρη, που είχε ο Χάρος, ελευθέρας,
«μη με λησμόνει»,
φωνές στο χώμα, και το χρέος, να σκοτώσουμε το τέρας.
Πολιτικάντηδες, λογάδες, και σκουλήκια πλεονέχτες,
αλάθευτα ο καπνός δείχνει τους φταίχτες,
μνήμα, το μνήμα, θα μετρήσουμε τ’ ανάστημα,
λαμπάδες σώματα,
θυσία στα τραίνα, στα συμφέροντα σας, τ’ άτιμα.
Όσο εσύ, ταμπουρωμένος μες την ύβρι και το ψέμα
γυρεύεις τρόπους, να σωθείς απ’ τ’ άγιο αίμα,
απ’ το μεδούλι των ονείρων μας, τρως χρόνια,
μα δεν θα γίνουμε,
στη βρόμικη σκακιέρα σου, τα πιόνια.
Ζητά η καρδιά μας, ό,τι η δική σου τρέμει,
τα χίλια δίκια που γυρίζουν στην ανέμη,
αυτή η κόκκινη κηλίδα, δεν θα σβήσει από το χάρτη,
γέννησε άγρια πουλιά,
εσύ, στα Τέμπη, δεν θα βρεις συγχωροχάρτι.
Πηχτό ξεχύνεται το αίμα, βράζει ο κάμπος,
κοντάρια γίναν οι ψυχές, τού ήλιου σάμπως,
κινήσαν, να χαλάσουν της χαράς, το πανηγύρι,
φωτιές στις ράγες,
αύριο θά ’χουν, το παιδί σου μουσαφίρη.
Σημάδια πένθιμα, αποκαΐδια στα βαγόνια,
κλειδιά, βαλίτσες, τα καμένα τους κορδόνια,
καρβουνοφάης, τη σοδειά ήρθε να μετρήσει,
είδες τα μάτια του φονιά,
πού ’χε ξεδιάντροπα τα νιάτα μας θερίσει.
Νέα συνθήματα, απεργίες και πορείες,
δεν είναι δώρα οι ζωές σε λοταρίες,
θρηνεί μια μάνα, στου κουφού καιρού τα βάθη,
ανάθεμα, όποιος είσαι,
άκου, άκου, πριν ανοιχτούν και άλλοι τάφοι.
Νικήθηκε ο τόπος απ’ τον πόνο, τί γυρεύεις;
γυρίζει η σβούρα, ψέματα λένε, λένε, μην πιστεύεις,
και χτες, και σήμερα, αλλάζουν στην καρέκλα πάντα οι ίδιοι,
γύρνα την πλάτη,
μην τους φοβάσαι, χάλασέ τους, το τρισάθλιο παιχνίδι.
Κέρκυρα, 8 Μάρτη 2023
Αύριο, εν ονόματι της αγάπης | Ζωή Δικταίου
Γεννήθηκα στην Κρήτη το 1962. Στο Τζερμιάδων μεγάλωσα, εκεί έμαθα και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινα δασκάλα όπως ονειρευόμουν. Με κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζω στην Κέρκυρα.
Πιστεύω στην αγάπη. Με γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και οι ξεφτισμένες δαντέλες του παλιού καιρού. Καινούρια ανάγνωση πάντα η βροχή. Όχημα μαγείας οι λέξεις. Δεν αναρωτιέμαι πια γιατί γράφω. Όπως αναπνέω, μιλάω, ονειρεύομαι, συμφιλιώνομαι με τη ζωή και τον θάνατο, έτσι και η ανάγκη μου να γράφω. Ακουμπώ στο παρελθόν, όμως η λέξη που με καθορίζει είναι το «Αύριο». Με το μολύβι του έρωτα σπασμένο στο χέρι και την προοπτική του ονείρου στ‘ ανοικτά της ψυχής, αύριο, ακριβή η άνθηση της άνοιξης μέσα στην αλήθεια του φθινοπώρου. Στίχοι μου έχουν μελοποιηθεί από τον Γιάννη Νικολάου, τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον Γιώργη Κοντογιάννη και τον Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη.
Εργογραφία …
Ιστορίες για φεγγάρια, παιδική λογοτεχνία Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο (μυθιστόρημα) Μια κούρσα για τη Χαριγένεια (μυθιστόρημα) Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, (διηγήματα)
Αύριο, στάχυα οι λέξεις (ποιητική συλλογή) Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα (διηγήματα) Λασίθι, Τόπος Μέγας (αφήγημα) κά, με συμμετοχές στις ποιητικές ανθολογίες “Μονόλογοι”, “Γράμματα της ποίησης”. Αισθάνομαι πως η Χαρούλα Βερίγου έμεινε για πάντα στην Κρήτη, να γοητεύεται από τη μνήμη της Όστριας και την περηφάνια του τόπου… Στην Κέρκυρα, η Ζωή Δικταίου καταθέτει ως δόκιμη της ποίησης την ευγνωμοσύνη της στο Ιόνιο Φως.
