Γρά­φει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης // στη Ν.Κ Κοι­τά­με αρι­στε­ρά στα­θε­ρά κι αμε­τα­κί­νη­τα. Τα γένια ασπρί­ζουν χάνε­ται το κόκ­κι­νο χρώ­μα τους…

Μάνα, δεν ήταν ανα­πά­ντε­χο ήταν καρ­τε­ρη­μέ­νο να ξεψυ­χή­σω στις γραμ­μές μ’ άλλους πολ­λούς στο τρέ­νο. Γι’ αυτούς, μανού­λα, ο Θεός…

Είχε απο­κτή­σει πραγ­μα­τι­κή μανία με την ποί­η­ση του Καβά­φη από τότε που στην Α’ Λυκεί­ου είχε γνω­ρί­σει τον μεγά­λο Αλεξανδρινό…

Γρά­φει η \\ Χαρού­λα Βερί­γου _Ζωή Δικταί­ου Περά­σα­με τις συμπλη­γά­δες ελπί­δας και ευτυ­χί­ας, τους ανό­η­τους γλυ­κα­σμούς των όρκων, τις εγγενείς…

Η μαύ­ρη Πολι­τεία βου­βή και σαν συλ­λο­γι­σμέ­νη, Την ευτυ­χία που διά­βη­κε λες μάταια να γυρεύ­ει. Κάποια μορ­φή, σα φάντα­σμα, μέσ’…

Στον πρώ­το όρο­φο της πολυ­κα­τοι­κί­ας, ένα παι­δί κάθε­ται μπρο­στά στο ανοι­χτό παρά­θυ­ρο του σπι­τιού και κοι­τά­ζει τους περα­στι­κούς. Παρα­τη­ρεί πως…