Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ανέστης Χριστίδης: Στις μέρες του κορονοϊού

Πέρασαν μέρες μέσα το σπίτι
κι οι ώρες περπατούν αργά
οι φίλοι έχουν μείνει μόνοι
κι προπαγάνδα κυβερνά.
Τρέχει ο νους σε πλάνες άλλες
δημοκρατίας συμφορές
φάρμακα γάζες λείπουν όλα
και οι ελλείψεις φοβερές.

Τα κυβερνεία είναι ταξικά
το χρήμα δίνουνε στα αφεντικά
σε καναλάρχες τα λεφτά
μα στους ανέργους κουνάν το χέρι επιτακτικά.

Εμπόριο είναι η υγεία
κι άνθρωπος αναλώσιμη εργασία
φτύνει και δεν τους αφορά.
κι όποιον τον πιάσουνε στον ύπνο
δεν αντιδρά και δε μιλά.

Για τους γιατρούς, τους νοσοκόμους
δυάρα δε δίνουν τσακιστή.
Δημόσια τώρα σε χλευάζουν
και τακτικά σε συμπαθούν.

Και συ κλεισμένος μες το σπίτι
υπεύθυνος ατομικά
βγάζεις τις μαύρες σου μονάχος
Κλείνεις τα μάτια σου σταδιακά.