Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μαργαρίτα Παπαμίχου: Στις μύτες των ποδιών

Μετακίνηση Ένα

Λίγο πιο πέρα
λίγο ακόμη
άλλο ένα βήμα σας παρακαλώ
κρατείστε την ανάσα σας
τώρα αφήστε την στο πεζούλι
τα χέρια σας στο παρμπρίζ
το βλέμμα σας μπορείτε να το κάνετε ο, τι θέλετε
προς το παρόν
δεν έχουμε κάποια σχετική οδηγία γι αυτό
όχι κύριε φάρμακο για της ανησυχίας τον ιό δεν έχουμε
θα πρέπει να δείξετε υπομονή
η επιστήμη δεν έχει φτάσει δυστυχώς σε τέτοια βάθη εαυτού

Μετακίνηση δύο

Στάθηκε απορημένος στη μέση του διαδρόμου
δε θυμόταν σε ποιο ράφι βρισκόταν το ξύδι το βαλσαμικό
ήταν ζωτικής σημασίας να το βρει
διότι μια παλιά πληγή στο κενό διάστημα μεταξύ καρδιάς κι εγκεφάλου
είχε αρχίσει ήδη να κακοφορμίζει
δυο ταπεινά μαρούλια του έγνεψαν με συμπόνια
στο πράσινο και τρυφερό βλέμμα τους έλαμψε ξαφνικά
η πρώτη η παλιά παιδική ανάγκη
να χωθεί στο ζεστό κουκούλι μιας αγκαλιάς
και μια
έστω μια ενήλικη φωνή
να του ψιθυρίσει μη φοβάσαι
είμαι εδώ

Μετακίνηση τρία έως τέσσερα

Ο λογαριασμός δεν ήταν ενημερωμένος
μόνο κάτι ακάλυπτες ενοχές
και λίγα δάκρυα σφραγισμένα υπήρχαν σε καταθέσεις
αλλά τι να τα κάνεις κι αυτά ήταν σε παλιό νόμισμα
άφησε τον ταμία έκπληκτο κι έτρεξε στο πατρικό σπίτι να ρωτήσει που είχαν κρυμμένο το παιδικό του όνειρο
βρήκε τη μάνα υπομονετικά να πλέκει μια καινούρια προσευχή

Μετακίνηση πέντε

Ήταν η πιο ένδοξη τελετή
εκεί έξω όλα δούλευαν ρολόι χωρίς εμάς
λες και δεν υπήρξαμε πραγματικά ποτέ
πως είναι δυνατόν ν’ ανθίζει η ροδακινιά
να κάνει πως δε μας βλέπει
που δε μας είδε και ποτέ της
μα εμείς έτσι θα θέλαμε
να μας ήξερε αυτή η άνοιξη
όχι για να αποδείξει την ταυτότητά της διά του βλέμματός μας
απλώς ένα φιλί ερωτευμένων θα την έκανε ακόμη πιο σπουδαία
τρελοί που πιστέψαμε στο χώμα
εκεί έξω τη βλέπαμε
εμείς στα παράθυρα
εκεί έξω κοιτάζαμε
εκεί έξω εμείς λείπαμε

Μαργαρίτα Παπαμίχου