Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η διάσπαση του 1968: Η σημαία του ΚΚΕ θα κυματίζει ψηλά, σε πείσμα των οπορτουνιστών

Ήταν Φλε­βά­ρης του 1968, τότε που η δεξιά οπορ­του­νι­στι­κή πλατ­φόρ­μα των φρα­ξιο­νι­στών οδή­γη­σε στη διά­σπα­ση του ΚΚΕ. Τα γεγο­νό­τα της 12ης Ολο­μέ­λειας της ΚΕ του ΚΚΕ (5–15 Φλε­βά­ρη 1968) έχουν καταγραφεί. 

Τα «έργα και οι ημέ­ρες» του ευρω­κομ­μου­νι­στι­κού ρεύ­μα­τος, των θλι­βε­ρών ταξι­κών ναυα­γί­ων που επι­χεί­ρη­σαν τη διά­λυ­ση του Κόμ­μα­τος και στην συνέ­χεια καπη­λευό­με­νοι το όνο­μα του ίδρυ­σαν το λεγό­με­νο «ΚΚΕ Εσω­τε­ρι­κού», είναι γνω­στά. Όπως είναι επί­σης γνω­στή η μετέ­πει­τα πορεία των ρεφορ­μι­στών του «ΚΚΕ Εσω­τε­ρι­κού» που, έχο­ντας πάρει ορι­στι­κό δια­ζύ­γιο από το μαρ­ξι­σμό-λενι­νι­σμό, κατέ­λη­ξαν να γίνουν ουρά των πολι­τι­κών επι­λο­γών της αστι­κής τάξης. 

Η διά­σπα­ση του 1968, που απο­τέ­λε­σε από­το­κο μιας αλλη­λου­χί­ας εξε­λί­ξε­ων στο εγχώ­ριο και διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα της επο­χής, υπήρ­ξε η μεγα­λύ­τε­ρη σε έκτα­ση προ­σπά­θεια διά­λυ­σης του Κόμ­μα­τος της εργα­τι­κής τάξης. Ωστό­σο, πριν τα γεγο­νό­τα του 1968 είχαν προη­γη­θεί του­λά­χι­στον άλλες δύο παρό­μοιες από­πει­ρες: η πρώ­τη το 1926–27 με το όργιο φρα­ξιο­νι­στι­κής-δια­λυ­τι­κής δρά­σης του τρο­τσκι­στι­κού ρεύ­μα­τος (Που­λιό­που­λος-Για­τσό­που­λος) και η δεύ­τε­ρη το 1958, όταν η 8η Ολο­μέ­λεια απο­φά­σι­σε- λαν­θα­σμέ­να- την διά­λυ­ση των Κομ­μα­τι­κών Οργα­νώ­σε­ων, την συμ­με­το­χή των κομ­μου­νι­στών στην ΕΔΑ και τη μετα­τρο­πή της τελευ­ταί­ας σε ενιαίο κόμμα. 

Χρη­σι­μο­ποιώ­ντας το βαρύ οπλο­στά­σιο του οπορ­του­νι­σμού της επο­χής (αντι­σο­βιε­τι­σμός, άνο­δος ευρω­κομ­μου­νι­σμού στη Δυτ. Ευρώ­πη, ιδε­ο­λο­γή­μα­τα περί «δημο­κρα­τι­κού δρό­μου» προς τον σοσια­λι­σμό, κλπ.) και επι­τι­θέ­με­νοι στη γραμ­μή και καθο­δή­γη­ση του ΚΚΕ από δεξιές οπορ­του­νι­στι­κές θέσεις, οι φρα­ξιο­νι­στές του 1968 πέτυ­χαν τη διά­σπα­ση- και απο­δυ­νά­μω­ση- του Κόμ­μα­τος, κατα­φέρ­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να πλήγ­μα στην αντι­δι­κτα­το­ρι­κή πάλη. Δεν κατά­φε­ραν ωστό­σο να οδη­γή­σουν στη διά­λυ­ση του.

Έμελ­λε να περά­σουν 23 χρό­νια πρω­τού εκδη­λω­θεί νέα προ­σπά­θεια διά­λυ­σης του ΚΚΕ, αυτήν τη φορά στο φόντο των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών στην Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και τις σοσια­λι­στι­κές χώρες. Αυτήν τη φορά το 1991, με όχη­μα τον «Συνα­σπι­σμό», τμή­μα των μελών της ΚΕ του Κόμ­μα­τος, σε αγα­στή συνερ­γα­σία με δεξιές οπορ­του­νι­στι­κές δυνά­μεις που είχαν πρω­το­στα­τή­σει το 1968, ξανα­ε­πι­χεί­ρη­σαν τη διά­λυ­ση του ΚΚΕ. Όπως οι Παρ­τσα­λί­δης-Ζωγρά­φος-Δημη­τρί­ου το ’68, έτσι και το 1991 μια κάστα «επι­στη­μό­νων» του οπορ­του­νι­σμού, φορώ­ντας το μαν­δύα της «ανα­νέ­ω­σης», βάλ­θη­καν να ξερι­ζώ­σουν τον κομ­μου­νι­στι­κό χαρα­κτή­ρα του Κόμ­μα­τος. Δυστυ­χώς γι’ αυτούς και ευτυ­χώς για την εργα­τι­κή τάξη απέτυχαν.

Η πολι­τι­κή πορεία που ακο­λού­θη­σαν οι δια­σπα­στές του ’91 απο­τε­λεί από­δει­ξη του πόσο δίκιο είχαν όσα στε­λέ­χη, μέλη και φίλοι του ΚΚΕ αγω­νί­στη­καν τη δύσκο­λη εκεί­νη περί­ο­δο των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών, υπε­ρα­σπι­ζό­με­να το χαρα­κτή­ρα και τους στό­χους του Κόμ­μα­τος ενά­ντια στη δια­λυ­τι­κή πορεία του οπορ­του­νι­σμού. Από την πλευ­ρά του, το αστι­κό σύστη­μα απο­δεί­χθη­κε γεν­ναιό­δω­ρο, με τον έναν ή με τον άλλο τρό­πο, σε αυτούς που πρω­τα­γω­νί­στη­σαν στις προ­σπά­θειες διά­λυ­σης του ΚΚΕ, προ­σφέ­ρο­ντας τους υπουρ­γι­κούς θώκους, αξιώ­μα­τα και λοι­πές τιμές. Μην ξεχνά­με, άλλω­στε, ότι πολι­τι­κό «εγγό­νι» του «ΚΚΕ Εσω­τε­ρι­κού» και «τέκνο» του Συνα­σπι­σμού είναι ο σημε­ρι­νός ΣΥΡΙΖΑ. Ιδε­ο­λο­γι­κά και πολι­τι­κά τέκνα των ηγε­τών του οπορ­του­νι­στι­κού ρεύ­μα­τος (βλέ­πε Λ.Κύρκος, Μ.Γλέζος, Τ.Μπενάς, κλπ.) είναι οι σημε­ρι­νοί σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες τύπου Δρα­γα­σά­κη, Κοτζιά και Τσίπρα. 

Πενή­ντα χρό­νια μετά την διά­σπα­ση του 1968 και παρά την θύελ­λα των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών του 1989–1991, το ΚΚΕ όχι μόνο στά­θη­κε όρθιο δια­τη­ρώ­ντας άθι­κτες τις ιδε­ο­λο­γι­κές αρχές και αξί­ες του, αλλά έχει πολι­τι­κή γραμ­μή που δικαιώ­νε­ται από την ίδια την ιστο­ρία, χαρά­ζο­ντας προ­ο­πτι­κή. Αυτό, ασφα­λώς, ενο­χλεί τους πάσης φύσης παλιούς και νέους οπορ­του­νι­στές, που με αφορ­μή την συμπλή­ρω­ση των 100 χρό­νων του Κόμ­μα­τος βγή­καν παγα­νιά, στα έντυ­πα και τις δια­δι­κτυα­κές τους «γιάφ­κες», να προ­πα­γαν­δί­σουν το τυφλό αντι-ΚΚΕ μένος τους. 

Όση λάσπη κι’ αν ρίξουν, όσο κι’ αν εντρυ­φή­σουν στην προ­σφι­λή τους τακτι­κή της λαθο­λο­γί­ας, όσο κι’ αν «κανι­βα­λί­σουν» απέ­να­ντι την ιστο­ρία, ας το βάλουν καλά στο νου τους: Τον στό­χο τους δεν θα τον πετύ­χουν. Η σημαία του ΚΚΕ θα κυμα­τί­ζει ψηλά.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο