Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Θέλει υπομονή και επιμονή τον κόσμο για να αλλάξεις (Μπ. Μπρεχτ)

Γρά­φει η Ελέ­νη Κακνα­βά­του //

 

Έχεις ακό­μη να κλά­ψεις πολύ,
ώσπου να κάνεις τον κόσμο να γελάει
( Γ. Ρίτσος)

Ναι, θα θέλα­με για το λαό μας ένα καλύ­τε­ρο αποτέλεσμα.

Θα θέλα­με να έχει το ΚΚΕ, το μόνο κόμ­μα που πραγ­μα­τι­κά είναι ενά­ντια στα αντι­λαϊ­κά μέτρα του 3ου μνη­μο­νί­ου κι όλων των προη­γού­με­νων  στη βου­λή σήμε­ρα, όσο το δυνα­τόν μεγα­λύ­τε­ρο ποσοστό.

Να είχαν ακού­σει τη φωνή του περισ­σό­τε­ροι εργα­ζό­με­νοι, να είχαν ξεφο­βη­θεί, να μην είχαν πέσει σε στη­μέ­να παι­χνί­δια  των δημο­σκό­πων και των πολι­τι­κών αφε­ντι­κών τους και σε εκφο­βι­σμό του τύπου “Αν δεν ψηφί­σεις ΣΥΡΙΖΑ κιν­δυ­νεύ­ει να έρθει πάλι η Δεξιά”.

Μερι­κές φορές απο­γοη­τευό­μα­στε, για­τί φαί­νε­ται σαν όλα να μένουν ίδια, στάσιμα.

Το να  αγα­να­κτού­με, όμως,  με το εκλο­γι­κό σώμα δεί­χνει ότι δεν κατα­λα­βαί­νου­με τι φταί­ει. Αυτό οδη­γεί  κάποιους συνα­γω­νι­στές στην παραί­τη­ση καθώς πιστεύ­ουν  ότι   “Δεν αλλά­ζει μυα­λά  ο Έλλη­νας ” και τέτοια.  Δεν είμα­στε αντί­πα­λοι με τη βάση. Άλλος είναι ο αντί­πα­λος κι εμείς τον ξέρουμε.

Το να ψηφί­σει κανείς ΚΚΕ είναι απο­τέ­λε­σμα μιας επί­πο­νης και επί­μο­νης προ­σπά­θειας. Απο­τέ­λε­σμα  πολ­λών αντι­κει­με­νι­κών και υπο­κει­με­νι­κών παραγόντων…

Σκε­φτεί­τε από τι βομ­βαρ­δί­ζε­ται ο κόσμος όλη μέρα. Σκε­φτεί­τε ποια παι­δεία έχου­με. Σκε­φτεί­τε σε τι κατά­στα­ση βρί­σκε­ται το κίνη­μα. 15% των εργα­ζο­μέ­νων είναι γραμ­μέ­νοι στα σωμα­τεία τους…Οπισθοχώρηση του εργα­τι­κού  κινή­μα­τος σημαί­νει αυτό.

Σκε­φτεί­τε τον αντι­κομ­μου­νι­σμό που δέχε­ται ο κόσμος  όλη μέρα από ΜΜΕ από την εκκλη­σία, το σχο­λείο κλπκλπ.

Σκε­φτεί­τε το ρόλο της ιδιο­κτη­σί­ας στη δια­μόρ­φω­ση της συνεί­δη­σής του. Τα ιδε­ο­λο­γή­μα­τα που του ρίχνουν δίπλα του για να τον χει­ρα­γω­γούν. Εκεί­να τα συν­θή­μα­τα με το δια­ζευ­κτι­κό “ή” που  τον καλούν να δια­λέ­ξει: ΕΕ ή  χάος, μνη­μό­νιο ή αντι­μνη­μό­νιο, ευρώ ή δραχ­μή, παλιό ή νέο. Όλα αυτά που πέφτουν καθη­με­ρι­νά στο τρα­πέ­ζι των πολι­τι­κών συζη­τή­σε­ων για να απο­προ­σα­να­το­λί­σουν, να μην κατα­λά­βει ο κόσμος  ότι η διά­ζευ­ξη  είναι μια :

Με τα μονο­πώ­λια ή με το λαό;

Εμείς  εμπι­στευό­μα­στε το λαό. Απευ­θυ­νό­μα­στε σε αυτόν. Κυρί­ως στην εργα­τιά στους νέους και τις νέες που τους χτυ­πά­ει η ανερ­γία. τους αγρό­τες, τους συντα­ξιού­χους που πλήτ­το­νται βάναυ­σα, τους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους που έχα­σαν το μαγα­ζί τους. Να  δημιουρ­γή­σου­με το μεγά­λο κοι­νω­νι­κό ταξι­κό μέτω­πο με αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό , αντι­μο­νο­πω­λια­κό προ­σα­να­το­λι­σμό. Για να δημιουρ­γη­θεί ρήξη και να φτά­σει η εργα­τι­κή τάξη να πάρει την εξουσία.

Θα γυρί­σει ο τρο­χός με πολ­λή δου­λειά και επι­μο­νή! Θα ρθει ανά­πο­δα ο ντουνιάς!

Ας συνε­χί­σου­με λοιπόν!

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο