Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Λοιπόν, πώς τα περνάμε στον Καπιταλισμό;

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Το 2017 σημα­το­δο­τεί μια μεγά­λη επέ­τειο- αυτής των 100 χρό­νων από τη Μεγά­λη Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση. Ένας αιώ­νας συμπλη­ρώ­νε­ται φέτος από την «έφο­δο στον ουρα­νό». Από τον Οκτώ­βρη του 1917 που σημά­δε­ψε την παγκό­σμια ιστο­ρία, όχι μονά­χα στα γεω­γρα­φι­κά όρια όπου συγκρο­τή­θη­κε το πρώ­το σοσια­λι­στι­κό κρά­τος στην ανθρω­πό­τη­τα, αλλά σε κάθε γωνιά του κόσμου, βάζο­ντας την σφρα­γί­δα του στον 20ο αιώ­να για περισ­σό­τε­ρα από 70 χρόνια.

Η 100η επέ­τειος της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης συμπί­πτει με την όξυν­ση των αντι­θέ­σε­ων στον σύγ­χρο­νο καπι­τα­λι­στι­κό κόσμο και την εντα­τι­κο­ποί­η­ση των ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών. Ο καπι­τα­λι­σμός, σάπιος και ξεπε­ρα­σμέ­νος από την ίδια την Ιστο­ρία, βρί­σκε­ται εγκλω­βι­σμέ­νος στις ίδιες του τις αντι­φά­σεις. Πρό­κει­ται για αντι­φά­σεις που απο­τε­λούν τη μήτρα όλων των φαι­νο­μέ­νων κρί­σης στις σύγ­χρο­νες κοι­νω­νί­ες: οικο­νο­μι­κές κρί­σεις, πόλε­μοι, εκτε­τα­μέ­νη φτώ­χεια, διευ­ρυ­μέ­νες κοι­νω­νι­κές-ταξι­κές ανι­σό­τη­τες, ανερ­γία, υπο­α­πα­σχό­λη­ση, εντα­τι­κο­ποί­η­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης, κατα­στρο­φή του περι­βάλ­λο­ντος κλπ. Οι οικο­νο­μι­κές και κοι­νω­νι­κές εξε­λί­ξεις στο διε­θνές ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα απο­τυ­πώ­νο­νται με από­λυ­τη ορθό­τη­τα και σαφή­νεια στο πρώ­το κεφά­λαιο (θέσεις 1–16) των Θέσε­ων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέ­δριο που δημο­σιεύ­θη­καν πριν λίγο διάστημα.

Ιδιαί­τε­ρο ενδια­φέ­ρον παρου­σιά­ζουν μια σει­ρά αριθ­μη­τι­κά στοι­χεία για τον παγκό­σμιο πλού­το που προ­έ­κυ­ψαν από έρευ­νες κατά το παρελ­θόν έτος. Μιλά­με για έρευ­νες αστι­κών επι­τε­λειών τρα­πε­ζών (Credit Suisse και χρη­μα­τι­στι­κών κολοσ­σών, στις οποί­ες απο­τυ­πώ­νε­ται η ολο­έ­να και μεγα­λύ­τε­ρη διεύ­ρυν­ση των κοι­νω­νι­κών-ταξι­κών ανι­σο­τή­των σε παγκό­σμιο επί­πε­δο. Να ορι­σμέ­να από αυτά τα στοιχεία:

  • Το πλου­σιό­τε­ρο 1% του παγκό­σμιου πλη­θυ­σμού έχει υπό τον έλεγ­χο του το μισό παγκό­σμιο πλού­το (50,8%).
  • Οι 62 πλου­σιό­τε­ροι άνθρω­ποι στον κόσμο να κατέ­χουν τόσο πλού­το όσο ο μισός πλη­θυ­σμός της Γης (3,5 δισεκατομμύρια).
  • Το πλου­σιό­τε­ρο 10% του παγκό­σμιου πλη­θυ­σμού κατέ­χει το 90% του παγκό­σμιου πλού­του. Αντί­θε­τα, το 90% του πλη­θυ­σμού της Γης κατέ­χει μόλις το 10% του παρα­γό­με­νου παγκό­σμιου πλούτου.
  • Το 0,7% του παγκό­σμιου πλη­θυ­σμού (33 εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι) κατέ­χει 116,6 τρι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια. Αντί­θε­τα, 3,5 δισε­κα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι (δηλα­δή το 73% του παγκό­σμιου πλη­θυ­σμού) κατέ­χουν καθα­ρή αξία πλού­του λιγό­τε­ρη από 10.000 δολάρια.
  • Σε 5.200 ανέρ­χο­νται οι εκα­τομ­μυ­ριού­χοι που κατέ­χουν περιου­σια­κά στοι­χεία ύψους πάνω από 500 εκα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια έκαστος.
  • Σε 2.473 ανέρ­χο­νται οι δισε­κα­τομ­μυ­ριού­χοι παγκο­σμί­ως, οι οποί­οι τον τελευ­ταίο χρό­νο (δηλα­δή μέσα στο 2016) αύξη­σαν τις περιου­σί­ες τους κατά 5,4%, αγγί­ζο­ντας τα 7,68 τρι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια. Ποσό που είναι υψη­λό­τε­ρο από τον συνο­λι­κό πλού­το 3,4 δισε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ανθρώ­πων (7,4 τρι­σε­κατ. δολά­ρια). (Στοι­χεία Wealth‑X).
  • Η συνο­λι­κή αξία του ιδιω­τι­κού πλού­του παγκο­σμί­ως σήμε­ρα υπο­λο­γί­ζε­ται σε 232 τρι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια. Από αυτά, τα 77 τρι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια ανή­κουν σε μόλις 16,5 εκα­τομ­μύ­ρια ανθρώ­πους, δηλα­δή στο 0,334% του παγκό­σμιου πληθυσμού.
  • Εν μέσω οικο­νο­μι­κής κρί­σης του καπι­τα­λι­σμού, από το 2009 έως το 2014, ο αριθ­μός των δισε­κα­τομ­μυ­ριού­χων του πλα­νή­τη διπλα­σιά­στη­κε: από 793 που ήταν το Μάρ­τη του 2009 έφτα­σε 1.645 το Μάρ­τη του 2014, ενώ η περιου­σία τους υπερ­δι­πλα­σιά­στη­κε (Στοι­χεία Oxfam).
  • Την ίδια στιγ­μή που οι κεφα­λαιο­κρά­τες αυξά­νουν τον πλού­το τους, περί­που 16.000 παι­διά κάτω των 5 ετών πεθαί­νουν κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο από ασι­τία και έλλει­ψη ιατρι­κής περί­θαλ­ψης. Σύμ­φω­να με τον Παγκό­σμιο Οργα­νι­σμό Υγεί­ας, μέσα στο 2015, πέθα­ναν 5,9 εκα­τομ­μύ­ρια παι­διά κάτω των 5 ετών από ιάσι­μες ασθένειες.
  • Σε 780 εκα­τομ­μύ­ρια ανέρ­χο­νται οι άνθρω­ποι που δεν έχουν πρό­σβα­ση σε καθα­ρό-πόσι­μο νερό, ενώ 2,5 δισε­κα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι (περισ­σό­τε­ρο από το 35% του παγκό­σμιου πλη­θυ­σμού) δεν έχουν πρό­βα­ση σε εγκα­τα­στά­σεις υγει­νής (Στοι­χεία ΠΟΥ, UNICEF). Ως απο­τέ­λε­σμα των ελλεί­ψε­ων αυτών, περί­που 2.200 παι­διά πεθαί­νουν κάθε μέρα από σχε­τι­κές ασθένειες.
  • 565 έλλη­νες να κατέ­χουν περιου­σία ύψους 70 δισε­κα­τομ­μυ­ρί­ων δολα­ρί­ων, την στιγ­μή που 6,3 εκα­τομ­μύ­ρια συμπα­τριώ­τες τους ζουν στο όριο της φτώ­χειας ή κάτω απ’ αυτό (Στοι­χεία UBS, Γραφ. Προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού της Βουλής).

 

ΒΟΜΒΑΗ, ΙΝΔΙΑ: Άστεγοι κοιμούνται στο πεζοδρόμιο σε φτωχογειτονιά της ασιατικής μεγαλούπολης με φόντο... διαφημιστική πινακίδα για τα προς πώληση υπερπολυτελή διαμερίσματα του ουρανοξύστη Trump Tower, ιδιοκτησίας του νέου προέδρου των ΗΠΑ. Κατά τραγική ειρωνεία, η διαφήμιση αναφέρει: “Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να ζεις.

ΒΟΜΒΑΗ, ΙΝΔΙΑ: Άστε­γοι κοι­μού­νται στο πεζο­δρό­μιο σε φτω­χο­γει­το­νιά της ασια­τι­κής μεγα­λού­πο­λης με φόντο… δια­φη­μι­στι­κή πινα­κί­δα για τα προς πώλη­ση υπερ­πο­λυ­τε­λή δια­με­ρί­σμα­τα του ουρα­νο­ξύ­στη Trump Tower, ιδιο­κτη­σί­ας του νέου προ­έ­δρου των ΗΠΑ. Κατά τρα­γι­κή ειρω­νεία, η δια­φή­μι­ση ανα­φέ­ρει: “Υπάρ­χει μόνο ένας τρό­πος να ζεις.

Για­τί ανα­φέ­ρου­με όλα τα παρα­πά­νω; Τα ανα­φέ­ρου­με, αφε­νός για­τί ανα­δει­κνύ­ουν τις χαο­τι­κές ταξι­κές ανι­σό­τη­τες που δημιουρ­γεί και ανα­πα­ρά­γει το σάπιο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα και, αφε­τέ­ρου, για να θέσου­με- ρητο­ρι­κά- το ερώ­τη­μα: Πως τα περ­νά­με στον Καπιταλισμό;

Πρό­κει­ται για ένα έρω­τη­μα που φέτος- 100 χρό­νια από την Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση που άνοι­ξε δρό­μο για την κατάρ­γη­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρω­πο- μοιά­ζει περισ­σό­τε­ρο επί­και­ρο παρά ποτέ. Την απά­ντη­ση οφεί­λουν να τη δώσουν οι λαοί, κατα­στώ­ντας το 2017 χρο­νιά αγώ­νων και ανα­σύ­ντα­ξης του εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινή­μα­τος, εφαλ­τή­ριο για τους νέους «Οκτώ­βρη­δες» του 21ου αιώ­να, για τους «σει­σμούς που μέλ­λο­νται να ‘ρθούν».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο