Ο  Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος  (‘Η οι καπιταλιστές και ο πρωθυπουργός)

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Ο  Καλός, ο Κακός και ο Άσχη­μος είναι ένα ιτα­λι­κό Σπα­γκέ­τι Γου­έ­στερν παρα­γω­γής 1966, σκη­νο­θε­τη­μέ­νο από τον Σέρ­τζιο Λεό­νε, με πρω­τα­γω­νι­στές τον Κλιντ Ίστ­γουντ, τον Λι Βαν Κλιφ και τον Ίλαϊ Γουά­λας στους αντί­στοι­χους ρόλους και με την ξεχω­ρι­στή μου­σι­κή του Ενιο Μορι­κό­νε. Μία ται­νία που σίγου­ρα συγκί­νη­σε και συγκι­νεί και δικαιο­λο­γη­μέ­να ακόμη.

Θαυ­μα­στής της φαί­νε­ται πως είναι ο σημε­ρι­νός πρω­θυ­πουρ­γός της χώρας μας. Πώς να εξη­γη­θεί άλλω­στε ότι για παρά­δειγ­μα ξεχω­ρί­ζει τους καπι­τα­λι­στές σε «καλούς» και «κακούς» και προ­σπα­θεί μάλι­στα μαζί με την κυβέρ­νη­ση του να μας πεί­σει γι’ αυτό;

Όταν ακού­με και γρά­φε­ται από στε­λέ­χη της κυβέρ­νη­σης και φιλι­κά έντυ­πα να κάνουν λόγο για «κανο­νι­κές εται­ρεί­ες που κάνουν πραγ­μα­τι­κές επεν­δύ­σεις και όλες οι άλλες απο­κα­λούν “επέν­δυ­ση” μόνο ό,τι τις συμ­φέ­ρει, προ­σβλέ­πο­ντας στο εύλο­γο κέρ­δος, δηλα­δή κάνουν “αρπα­χτές”», ανα­ρω­τιό­μα­στε αν μπο­ρεί να υπάρ­χουν καπι­τα­λι­στι­κές επι­χει­ρή­σεις που «επεν­δύ­ουν» με άλλα κρι­τή­ρια πέρα από το κυνή­γι του καπι­τα­λι­στι­κού κέρδους!

‘Η ακό­μα, λες και οι εται­ρεί­ες που «σέβο­νται τους νόμους του κρά­τους» και «τιμούν τις συμ­βά­σεις που έχουν υπο­γρά­ψει» και άλλες που όχι, δεν εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται και οι μεν και οι δε επί­σης άγρια τους εργα­ζό­με­νούς τους.

Τα παρα­πά­νω φυσι­κά δεν συμ­βαί­νουν και δεν μπο­ρούν να συμ­βούν στον καπι­τα­λι­σμό, για­τί η εκμε­τάλ­λευ­ση, («ραφι­να­ρι­σμέ­νη» ή μη, με ταμπέ­λες περί «κοι­νω­νι­κής ευθύ­νης» κ.α)  του ανθρώ­που αλλά και της φύσης είναι στο DNA του συστήματος.

Ναι, θα πεί­τε για «ξύλι­νη γλώσ­σα», όμως η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κάθε άλλο παρά ξύλι­νη  είναι και η περι­γρα­φή της δεν χωρά ούτε στα πιο ευφά­ντα­στα σενά­ριο του Χόλυγουντ.

Χρό­νια τώρα χτί­ζε­ται αυτός ο μύθος. Όπου δήθεν υπάρ­χουν λύκοι που γίνο­νται αρνιά, όπου υπάρ­χουν μεγα­λο­καρ­χα­ρί­ες που αν και κακοί μας προ­κα­λούν συμπά­θεια όπως ο Ιλάι Γουά­λας στην παρα­πά­νω ται­νία, ενώ ο πρω­θυ­πουρ­γός στο ρόλο του … Κλιντ Ίστ­γουντ τα βάζει με τον άσχη­μο  στη­ρι­ζό­με­νος όμως στον κακό…

Όμως η ασχή­μια είναι γενι­κευ­μέ­νη  στην κοι­νω­νία μας. Και όσο μεγα­λώ­νου­με καλό θάναι να μην μπερ­δεύ­ου­με τη ζοφε­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα με τον κινηματογράφο.

Φυσι­κά μπο­ρού­με παράλ­λη­λα για τον αγώ­να επι­βί­ω­σης που δίνου­με, παράλ­λη­λα με τον ανα­γκαίο συλ­λο­γι­κό αγώ­να που πρέ­πει να δώσου­με ενά­ντια σε όλους τους «καλούς, τους κακούς και τους άσχη­μους» να βλέ­που­με και ται­νί­ες που έχουν πραγ­μα­τι­κά κάτι να μας διδά­ξουν όπως ο «ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ» ή αν πάλι δεν θέλου­με να ξεφύ­γου­με από τα γου­έ­στερν ται­νί­ες άλλες όπως π.χ «ΠΑΝΤΣΟ ΒΙΛΛΑ»…