Υποκρισία κι εξαναγκασμός

Έμμε­σα εξα­να­γκά­στη­κε ο Ντ. Τραμπ να κατα­δι­κά­σει τους «λευ­κούς σοβι­νι­στές» και τους «οπα­δούς της ανω­τε­ρό­τη­τας της λευ­κής φυλής, την Κου Κλουξ Κλαν, τους νεο­να­ζί και τις άλλες οργα­νώ­σεις που κηρύσ­σουν το μίσος». Κι αυτό επει­δή επι­κύ­ρω­σε ομό­φω­νη από­φα­ση του Κογκρέ­σου που ανα­φέ­ρει αυτό το λεκτικό.

Για­τί φυσι­κά ο ίδιος, μετά τη φονι­κή δρά­ση των νεο­να­ζί ενά­ντια σε αντι­φα­σί­στες δια­δη­λω­τές στη Σάρ­λο­τσβιλ, είχε δεχθεί τα συγ­χα­ρη­τή­ρια των φασι­στών της Κου Κλουξ Κλαν και επι­κρί­σεις από όλους. Ο Τραμπ όχι μόνο είχε αρνη­θεί μετά τη φονι­κή δρά­ση των νεο­να­ζί στη Σάρ­λο­τσβιλ να κατα­δι­κά­σει την ακρο­δε­ξιά βία, αλλά προ­κλη­τι­κά μίλη­σε για κατα­δί­κη της «βίας και των δύο πλευ­ρών». Τώρα ανα­γκά­στη­κε έμμε­σα να καταδικάσει.

Αλλά θα μου πεί­τε η δια­φο­ρά του με άλλους αστούς ηγέ­τες σε αντί­στοι­χες περι­πτώ­σεις είναι η υπο­κρι­σία και τα κρο­κο­δεί­λια δάκρυα…

Ε, λοι­πόν, ο Τραμπ το έκα­νε μετά τις επι­κρί­σεις και εξ ανά­γκης. Η υπο­κρι­σία και πάλι παρούσα.

Γκά­νταλφ /Χαραυγή