Ήταν μέρες του 1973…

Εδώ Πολυ­τε­χνείο…
Εθνι­κόν… Μετσόβειον…
Όλης της Οικουμένης.
Ένας Νοέμ­βρης που πήρε τ’ όνομα
Εδώ Πολυτεχνείο…

Νίκος Παπ­πάς

Εφτά μεσαιω­νι­κά χρό­νια εφτά -
δεν είχα­με σβή­σει, λυγί­σει, ανθρωπόμορφοι
στα νησιά του θανά­του, στα βαθιά δεσμωτήρια
οι βασα­νι­στές μας χαλί­βδω­σαν με εικο­νι­κές εκτελέσεις
με εικο­νι­κές ταφές αποτρόπαιες -

Ρίτα Μπού­μη — Παππά

Πώς του σπα­θιού σου στό­μω­σεν η κόψη
και πώς μετράς τη γης με ανύ­παρ­χτη όψη;
Κλει­σμέ­νη στων Ελλή­νων τα ιερά
τα κόκα­λά μας, σκού­ζε, Λευτεριά.

Κώστα Βάρ­να­λη

Εδώ Πολυ­τε­χνείο…
Εδώ Πολυτεχνείο!
Εδώ Πολυτεχνείο!
Εδώ καλώ
βοή­θεια, πρόφτασε,λαέ,
βοή­θεια, πρόφτασε,λαέ,
σκο­τώ­νουν τα παι­διά σου, οϊμέ!
Τα νιά­τα που έστη­σαν εδώ
του Αγώ­να τρα­γι­κόν χορό
και τρα­γου­δούν τη Λευτεριά,
σου τα σκο­τώ­νουν τα παιδιά.
Της βίας ο δού­λος ο μωρός
δου­λέ­μπο­ρος, φονιάς μιαρός,
σκο­τώ­νει, λαέ, τα τέκνα σου,
τ’ αγό­ρια, τα κορί­τσια σου.

Βασί­λης Ρώτας