Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αντρέας Σόρενσεν (ΚΚ Σουηδίας): Επιδεινώνονται διαρκώς οι συνθήκες δουλειάς και ζωής των εργαζομένων

Στη Σου­η­δία, μια από τις ανα­πτυγ­μέ­νες χώρες, που θεω­ρεί­ται «βιτρί­να» του καπι­τα­λι­σμού, η ζωή των εργα­ζο­μέ­νων επι­δει­νώ­νε­ται διαρ­κώς τις τελευ­ταί­ες δεκαετίες. 

Τόσο οι σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές κυβερ­νή­σεις όσο και οι «συντη­ρη­τι­κές» των Μετριο­πα­θών προ­ώ­θη­σαν καπι­τα­λι­στι­κές ανα­διαρ­θρώ­σεις, ανέ­τρε­ψαν εργα­τι­κά — λαϊ­κά δικαιώ­μα­τα, περιέ­κο­ψαν κοι­νω­νι­κές παρο­χές, προ­κει­μέ­νου να στη­ρι­χθούν οι σου­η­δι­κές επι­χει­ρή­σεις, για να αντα­πο­κρι­θούν στον διε­θνή αντα­γω­νι­σμό και να προ­σελ­κύ­σουν επενδύσεις:

Ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις σε Μετα­φο­ρές, Ενέρ­γεια, Τηλε­πι­κοι­νω­νί­ες, Υγεία, Παι­δεία, μειώ­σεις των συντά­ξε­ων και αύξη­ση του ορί­ου ηλι­κί­ας συντα­ξιο­δό­τη­σης, υψη­λό κόστος ζωής, έλλει­ψη στέ­γης και ενοί­κια στα ύψη, αντερ­γα­τι­κά μέτρα και μειώ­σεις μισθών είναι ορι­σμέ­νες πλευ­ρές αυτής της επι­δεί­νω­σης των συν­θη­κών δου­λειάς και ζωής.

Ιδιαί­τε­ρα η μεταρ­ρύθ­μι­ση της Κοι­νω­νι­κής Πρό­νοιας περιέ­κο­ψε παρο­χές Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης και ανερ­γί­ας για μεγά­λα τμή­μα­τα του πλη­θυ­σμού. Τα μεγα­λύ­τε­ρα «χτυ­πή­μα­τα» έχουν δεχτεί οι χρό­νια πάσχο­ντες και οι άνερ­γοι. Επί­σης έχουν συρ­ρι­κνω­θεί οι δημό­σιες υπη­ρε­σί­ες Υγεί­ας, έχουν μεγα­λώ­σει οι ανα­μο­νές για ιατρι­κά ραντε­βού, χει­ρουρ­γεία κ.λπ., έχουν αυξη­θεί οι πλη­ρω­μές και έχουν ιδιω­τι­κο­ποι­η­θεί δομές.

Ο «Ριζο­σπά­στης» συνο­μί­λη­σε με τον πρό­ε­δρο του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Σου­η­δί­ας, Αντρέ­ας Σόρεν­σεν, ο οποί­ος βρέ­θη­κε στην Ελλά­δα για να συμ­με­τά­σχει στην 20ή Διε­θνή Συνά­ντη­ση Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των (23 — 25 Νοέμ­βρη) στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ, στον Περισσό.

– Μετά τις τελευ­ταί­ες εθνι­κές εκλο­γές (9 Σεπτέμ­βρη) στη Σου­η­δία, η πολι­τι­κή κατά­στα­ση είναι περί­πλο­κη και δεν έχει σχη­μα­τι­στεί ακό­μη κυβέρ­νη­ση. Τι σημαί­νει αυτό για τους εργα­ζό­με­νους, ποιες οι εκτι­μή­σεις του ΚΚ Σουηδίας;

Οι τελευ­ταί­ες εκλο­γές δεν έχουν ακό­μη οδη­γή­σει σε σχη­μα­τι­σμό νέας κυβέρ­νη­σης. Αυτό σημαί­νει ότι δεν έχουν καθο­ρι­στεί ακό­μη οι μορ­φές της επί­θε­σης κατά της εργα­τι­κής τάξης, ωστό­σο υπάρ­χουν αρκε­τά δείγματα.

Είναι σίγου­ρο ότι η νέα κυβέρ­νη­ση θα «γέρ­νει» προς τα δεξιά, είτε είναι των Σοσιαλ­δη­μο­κρα­τών με το κέντρο, είτε μια κυβέρ­νη­ση του «δεξιού μπλοκ» με τη στή­ρι­ξη των Σου­η­δών Δημο­κρα­τών (σ.σ. εθνι­κι­στι­κό κόμ­μα με νεο­να­ζι­στι­κές κατα­βο­λές). Θα υπάρ­ξουν σίγου­ρα επι­θέ­σεις στις συν­θή­κες δουλειάς. 

Πιθα­νά η επί­θε­ση να εστιά­ζει στη λεγό­με­νη ανά­γκη του κεφα­λαί­ου για ευέ­λι­κτους εργα­ζό­με­νους, που σημαί­νει ότι θα διευ­κο­λυν­θούν οι απο­λύ­σεις, θα χτυ­πη­θεί η στα­θε­ρή δου­λειά. Πάντως είναι σημα­ντι­κό να σημειώ­σου­με ότι η αντερ­γα­τι­κή επί­θε­ση είναι δεδο­μέ­νη και χωρίς τη λεγό­με­νη «στρο­φή» προς τα δεξιά.

Η υπη­ρε­σια­κή κυβέρ­νη­ση με επι­κε­φα­λής τους Σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες κατέ­θε­σε πρό­τα­ση για μεγά­λη επί­θε­ση κατά του δικαιώ­μα­τος στην απερ­γία, που προ­βλέ­πε­ται να γίνει νόμος από 1η Γενά­ρη 2020, αν όλα πάνε σύμ­φω­να με το σχέδιο. 

Αν επι­τευ­χθεί ο περιο­ρι­σμός του δικαιώ­μα­τος στην απερ­γία, το έδα­φος θα έχει προ­ε­τοι­μα­στεί για σφο­δρά αντερ­γα­τι­κά μέτρα, που θα επι­δει­νώ­σουν τις συν­θή­κες ζωής και δου­λειάς της εργα­τι­κής τάξης. 

Το ΚΚ Σου­η­δί­ας προ­τάσ­σει την ανά­γκη να εστιά­σουν οι εργα­ζό­με­νοι στην επί­θε­ση κατά του δικαιώ­μα­τος στην απερ­γία και γι’ αυτό πραγ­μα­το­ποιού­με εκστρα­τεί­ες τον Δεκέμ­βρη και τον Γενάρη. 

Μια σημα­ντι­κή πλευ­ρά του αγώ­να μας είναι να απο­κα­λύ­ψου­με το ρόλο του «Αρι­στε­ρού Κόμ­μα­τος» και των Σοσιαλ­δη­μο­κρα­τών, που υπο­στη­ρί­ζουν και δια­χει­ρί­ζο­νται το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα. Περί­που οι μισοί εργα­ζό­με­νοι που είναι οργα­νω­μέ­νοι, είναι σε αυτά τα δυο κόμματα.

Η Σου­η­δία θεω­ρεί­ται ένα «πλού­σιο» και ανα­πτυγ­μέ­νο καπι­τα­λι­στι­κό κρά­τος. Ποιες είναι οι συν­θή­κες δου­λειάς και ζωής των εργα­ζο­μέ­νων, των νέων εργα­ζο­μέ­νων, των συντα­ξιού­χων; Τι είδους αντερ­γα­τι­κά μέτρα εφαρ­μό­ζο­νται από τις κυβερ­νή­σεις για την ενί­σχυ­ση των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, των επεν­δύ­σε­ων, του κεφαλαίου;

Γενι­κά οι συν­θή­κες δου­λειάς και ζωής ολο­έ­να και χει­ρο­τε­ρεύ­ουν. Οι περι­κο­πές στην υγειο­νο­μι­κή περί­θαλ­ψη, στα σχο­λεία, στις δημό­σιες κοι­νω­νι­κές δαπά­νες, επι­βα­ρύ­νουν την εργα­τι­κή τάξη. Ταυ­τό­χρο­να, η εντα­τι­κο­ποί­η­ση στους χώρους εργα­σί­ας ανε­βαί­νει — είναι γενι­κό φαι­νό­με­νο κάθε εργα­ζό­με­νος να πρέ­πει να κάνει περισ­σό­τε­ρα σε λιγό­τε­ρο χρό­νο. Αυξά­νε­ται το εργα­σια­κό άγχος, το οποίο με τη σει­ρά του αυξά­νει τη συχνό­τη­τα εμφά­νι­σης ψυχο­λο­γι­κών δια­τα­ρα­χών, όπως η κατάθλιψη. 

Οι συντα­ξιού­χοι υφί­στα­νται τακτι­κές περι­κο­πές στις συντά­ξεις τους, που έχουν ως απο­τέ­λε­σμα πάνω από 200.000 συντα­ξιού­χοι να είναι επί­ση­μα φτω­χοί — αυτό αντι­στοι­χεί στο 12% του συνό­λου των συντα­ξιού­χων στη Σου­η­δία. Γι’ αυτούς η κατά­στα­ση δεν πρό­κει­ται να βελ­τιω­θεί, καθώς όλες οι κυβερ­νή­σεις — σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές και δεξιές — χρη­σι­μο­ποί­η­σαν το συντα­ξιο­δο­τι­κό σύστη­μα για να καλύ­ψουν τρύ­πες σε άλλα σημεία των προϋπολογισμών. 

Περι­στα­σια­κά γίνο­νται από­πει­ρες από τα κόμ­μα­τα να αυξη­θεί το ποσό των συντά­ξε­ων με μερι­κά ευρώ το μήνα, κάτι που ωστό­σο δεν αλλά­ζει την τάση. Για τη νεο­λαία, οι ευέ­λι­κτες θέσεις εργα­σί­ας και η μερι­κή απα­σχό­λη­ση είναι όλο και πιο συχνά φαι­νό­με­να. Ενδει­κτι­κά, στις ηλι­κί­ες 16 — 24, πάνω από τους μισούς εργα­ζό­με­νους είναι με συμ­βά­σεις μερι­κής απα­σχό­λη­σης, ενώ στους μεγα­λύ­τε­ρους εργα­ζό­με­νους το 20% — 25%. Πιο συχνή είναι η μερι­κή απα­σχό­λη­ση στα εστια­τό­ρια, στα ξενο­δο­χεία και στον τομέα των κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών. Πάντως η τάση της συχνό­τη­τας της μερι­κής απα­σχό­λη­σης είναι αυξητική. 

Εκτός από τη μερι­κή απα­σχό­λη­ση, οι νέοι εξα­να­γκά­ζο­νται επί­σης να στρα­φούν σε εργο­λα­βι­κές εται­ρεί­ες που νοι­κιά­ζουν εργα­ζό­με­νους, συχνό­τε­ρα απ’ ό,τι οι μεγα­λύ­τε­ροι εργα­ζό­με­νοι. Στο σύνο­λο του εργα­ζό­με­νου πλη­θυ­σμού, περί­που το 1,5%, δηλα­δή περί­που 170.000 εργα­ζό­με­νοι, είναι «ενοι­κια­ζό­με­νοι» μέσω τέτοιων εται­ρειών. Περί­που το 65% αυτών είναι κάτω των 30 ετών και το 40% είναι κάτω των 25 ετών. Η τάση δεί­χνει ότι οι εργο­λα­βι­κές εται­ρεί­ες εξα­πλώ­νο­νται, παρό­τι είναι ακό­μη σχε­τι­κά περιορισμένες. 

Μια ακό­μη πλευ­ρά της κατά­στα­σης της νεο­λαί­ας είναι το σχε­τι­κά χαμη­λό επί­πε­δο οργά­νω­σής της. Συνο­λι­κά το 69% του σου­η­δι­κού εργα­τι­κού δυνα­μι­κού ήταν οργα­νω­μέ­νο στα συν­δι­κά­τα το 2017. Ωστό­σο, μόλις το 37% των εργα­ζο­μέ­νων ηλι­κί­ας 16–24 χρό­νων είναι οργα­νω­μέ­νοι, ενώ το 78% των εργα­ζο­μέ­νων 45–64 χρό­νων είναι στα συνδικάτα. 

– Ποιοι είναι οι βασι­κοί στό­χοι που θέτει το ΚΚ Σου­η­δί­ας το επό­με­νο διά­στη­μα; Ποια είναι η αντα­πό­κρι­ση του σου­η­δι­κού λαού;

– Το ΚΚ Σου­η­δί­ας στην παρού­σα φάση επι­κε­ντρώ­νε­ται στην εξά­πλω­ση του κόμ­μα­τος σε χώρους και περιο­χές όπου δεν έχου­με ακό­μη παρου­σία, όπως και στη στα­θε­ρο­ποί­η­ση της δομής του κόμ­μα­τος και την ανά­πτυ­ξη της οργά­νω­σής μας.

Το βασι­κό ζήτη­μα όπου εστιά­ζει το κόμ­μα μας τους επό­με­νους μήνες είναι η δρα­στη­ριό­τη­τα ενά­ντια στους περιο­ρι­σμούς του δικαιώ­μα­τος στην απερ­γία. Οι προ­τει­νό­με­νοι περιο­ρι­σμοί, που δίνουν τη δυνα­τό­τη­τα να χρη­σι­μο­ποιού­νται επι­χει­ρη­σια­κά, εργο­δο­τι­κά σωμα­τεία για να περά­σει η αντερ­γα­τι­κή πολι­τι­κή, απο­τε­λούν την πιο σοβα­ρή επί­θε­ση στο οργα­νω­μέ­νο εργα­τι­κό κίνη­μα στη Σου­η­δία εδώ και δεκαετίες. 

Γι’ αυτό το κόμ­μα μας συμ­με­τέ­χει στον αγώ­να ενά­ντια σε αυτό. Πιστεύ­ου­με ότι αυτή η δρά­ση μας θα ενι­σχύ­σει τους δεσμούς του κόμ­μα­τος με την εργα­τι­κή τάξη και τα συν­δι­κά­τα, θα αυξή­σει την επιρ­ροή του κόμ­μα­τος στην εργα­τι­κή τάξη. 

Γενι­κά, η αντα­πό­κρι­ση των Σου­η­δών εργα­ζο­μέ­νων είναι πολύ μικρή. 

Το επί­πε­δο της ταξι­κής συνεί­δη­σης είναι χαμη­λό, εξαι­τί­ας δια­φό­ρων παρα­γό­ντων, όπως η κυριαρ­χία της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, η προ­πα­γάν­δα της αστι­κής τάξης, όπως επί­σης και παλιό­τε­ρες τακτι­κές των κομ­μου­νι­στών, που σε μεγά­λο βαθ­μό εστί­α­ζαν στο «μικρό­τε­ρο κακό». Επο­μέ­νως αυτό εμπό­δι­σε την ανά­πτυ­ξη κρι­τι­κής στο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα συνολικά.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο