Αχ, κυρ Μέντιο…

Τίπο­τα δεν χαρί­ζε­ται χωρίς αγώ­νες. Αγώ­νες που πρέ­πει να είναι ταξι­κοί και αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κοί. Με το σωστό πάντα περιε­χό­με­νο, πέραν και πάνω από συν­θή­μα­τα. Και με σαφή πάντα στό­χο. Βλέ­πε­τε, η δικτα­το­ρία των μονο­πω­λί­ων είναι η ίδια παντού. Όπως και οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές μεθο­δεύ­σεις. Δεν έχουν άλλο χαρα­κτή­ρα στην Καραϊ­βι­κή και τον Ειρη­νι­κό, κι άλλο χαρα­κτή­ρα στην Ανα­το­λι­κή Μεσόγειο.

«Δεν λυγά­νε τα ξερά­δια και πονά­νε τα ρημά­δια, κού­τσα μια και κού­τσα δυο στης ζωής το ρημα­διό. Μερο­δού­λι ξενο­δού­λι δέρ­ναν ούλοι οι αφέ­ντες δού­λοι, ούλοι δού­λοι αφε­ντι­κό και μ’ αφή­ναν νηστι­κό», που γρά­φει και ο Κώστας Βάρ­να­λης στο ποί­η­μα «Η μπα­λά­ντα του κυρ Μέντιου». «Μη χτυ­πάς τον αδερ­φό σου, τον αφέ­ντη τον κου­φό σου! Και στον ίδρο το δικό, γίνε συ τ’ αφε­ντι­κό. (…) «Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμ­βο­λο αιώ­νιο, αν ξυπνή­σεις μονο­μιάς θα ’ρθει ανά­πο­δα ο ντου­νιάς. Koί­τα οι άλλοι έχουν κινή­σει, έχει η πλά­ση κοκ­κι­νί­σει, άλλος ήλιος έχει βγει σ’ άλλη θάλασ­σα, άλλη γη»…

Γκά­νταλφ