Βενεζουέλα: Νέα νομισματική πολιτική

Ετσι, από χτες μπή­κε στην κυκλο­φο­ρία το νέο νόμι­σμα «κυρί­αρ­χο Μπο­λί­βαρ» (BsS), που προ­κύ­πτει από την περι­κο­πή 5 μηδε­νι­κών από τα σημε­ρι­νά χαρ­το­νο­μί­σμα­τα (μια μεγά­λη υπο­τί­μη­ση, δείγ­μα του τερά­στιου πλη­θω­ρι­σμού, που μπο­ρεί να φτά­νει και το ένα εκα­τομ­μύ­ριο τοις εκα­τό). Χτες, μάλι­στα, δημό­σιος και ιδιω­τι­κός τομέ­ας (εκτός της δια­τρο­φι­κής αλυ­σί­δας και του τομέα της Υγεί­ας) με Προ­ε­δρι­κό Διά­ταγ­μα δεν δού­λε­ψαν, προ­κει­μέ­νου να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί η μετά­βα­ση στο νέο νομι­σμα­τι­κό σύστη­μα (για κάποιο χρο­νι­κό διά­στη­μα θα κυκλο­φο­ρούν και τα δύο). Με το νέο νομι­σμα­τι­κό σύστη­μα, η αξία του 1 Πέτρο είναι 3.600 BsS (ή 360.000.000 παλιά) και ορί­ζε­ται ο κατώ­τα­τος μισθός στα 1.800 BsS (ή 180.000.000 παλιά), δηλα­δή προ­κύ­πτει μια αύξη­ση της τάξης του 3.000% σε σχέ­ση με τα σημε­ρι­νά δεδο­μέ­να. Η κυβέρ­νη­ση της Βενε­ζου­έ­λας ανα­φέ­ρει ότι η ανα­λο­γία δολα­ρί­ου και Μπο­λί­βαρ που υπήρ­χε έως τώρα ήταν ψεύ­τι­κη και πλα­σμα­τι­κή, και ο νέος κατώ­τα­τος μισθός (βάση για τις υπό­λοι­πες μισθο­λο­γι­κές κλί­μα­κες), που θα αρχί­σει να κατα­βάλ­λε­ται από το Σεπτέμ­βρη, θα επι­χει­ρή­σει να βοη­θή­σει στην άνο­δο του βιο­τι­κού επι­πέ­δου των λαϊ­κών στρωμάτων.

Ταυ­τό­χρο­να, εξε­τά­ζο­νται και άλλα φορο­λο­γι­κά μέτρα, περι­κο­πές στις επι­δο­τή­σεις ορι­σμέ­νων προ­ϊ­ό­ντων και ειδι­κά της βεν­ζί­νης, που θα προ­σαρ­μο­στεί κοντά στις διε­θνείς τιμές, ενώ θα γίνει και καλύ­τε­ρη κατα­γρα­φή των ιδιω­τι­κής χρή­σης οχη­μά­των, που συνή­θως ανή­κουν στα πιο εύπο­ρα τμή­μα­τα της κοι­νω­νί­ας. Επί­σης, η κυβέρ­νη­ση ανα­λαμ­βά­νει για τρεις μήνες να επι­δο­τεί τις μικρές και μεσαί­ες ιδιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις στις δια­φο­ρές που θα προ­κύ­ψουν στους μισθούς εργα­ζο­μέ­νων από το πέρα­σμα στο νέο νόμισμα.

Τα μέτρα αυτά δεν επη­ρε­ά­ζουν στο ελά­χι­στο την καπι­τα­λι­στι­κή βάση της οικο­νο­μί­ας της Βενε­ζου­έ­λας (που δια­τη­ρή­θη­κε, παρά την «Μπο­λι­βα­ρια­νή δια­δι­κα­σία» και τα όποια μέτρα αντι­με­τώ­πι­σης της ακραί­ας φτώ­χειας, με τη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού τύπου δια­χεί­ρι­ση των τελευ­ταί­ων 20 περί­που χρό­νων). Με αυτήν την έννοια, είναι μάλ­λον βέβαιο ότι δεν πρό­κει­ται να επι­τύ­χουν το στό­χο που επι­κα­λεί­ται η κυβέρ­νη­ση. Το πρό­βλη­μα που αντι­με­τω­πί­ζουν η εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα της Βενε­ζου­έ­λας είναι η ίδια η καπι­τα­λι­στι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση, που πάει χέρι — χέρι με τις υπαρ­κτές και κλι­μα­κού­με­νες παρεμ­βά­σεις ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων όπως οι ΗΠΑ και η ΕΕ, που αντα­γω­νί­ζο­νται και σε αυτήν την περιο­χή τη Ρωσία και την Κίνα. Το ζήτη­μα της επα­να­στα­τι­κής διε­ξό­δου από την καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση, που απαι­τεί ριζι­κές ανα­τρο­πές στην οικο­νο­μία και το κρά­τος, προ­βάλ­λει και το ΚΚ Βενε­ζου­έ­λας, που ασκεί κρι­τι­κή στην κυβέρ­νη­ση για την απρο­θυ­μία να συγκρου­στεί με την πραγ­μα­τι­κή καπι­τα­λι­στι­κή εξουσία.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης