Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πέθανε ο δημοσιογράφος Κυριάκος Διακογιάννης

Απε­βί­ω­σε τα ξημε­ρώ­μα­τα ο δημο­σιο­γρά­φος, συγ­γρα­φέ­ας και πρώ­ην αθλη­τής Κυριά­κος Δια­κο­γιάν­νης. Ο Κυριά­κος Δια­κο­γιάν­νης γεν­νή­θη­κε τον Αύγου­στο του 1927 στην Πλά­κα της Αθή­νας όπου και μεγά­λω­σε. Νονός του ήταν ο Ελευ­θέ­ριος Βενι­ζέ­λος. Η κατα­γω­γή του ήταν από τη Μάνη και την Πάτμο. Δια­κρί­θη­κε στα νεα­νι­κά του χρό­νια ως αθλη­τής και υπήρ­ξε μέλος της εθνι­κής ομά­δας στί­βου και πρω­τα­θλη­τής Ελλά­δος στο πέντα­θλο το 1947 και στο δέκα­θλο το 1948.

Από το 1949 έως το 1951 ο Κυριά­κος Δια­κο­γιάν­νης εξο­ρί­στη­κε στη Μακρό­νη­σο και μετά την από­λυ­σή του από τη Μακρό­νη­σο, μετα­νά­στευ­σε στο Λον­δί­νο, όπου ξεκί­νη­σε να εργά­ζε­ται ως δημο­σιο­γρά­φος. Αργό­τε­ρα εγκα­τα­στά­θη­κε στο Παρί­σι, όπου παρα­κο­λού­θη­σε μαθή­μα­τα στη Νομι­κή Σχο­λή της Σορ­βόν­νης και εξέ­δω­σε την εφη­με­ρί­δα «Πατρίς», που έγι­νε σημείο ανα­φο­ράς για την εκεί ελλη­νι­κή ομο­γέ­νεια. Η γαλ­λι­κή κυβέρ­νη­ση του απέ­νει­με το μετάλ­λιο «Τεχνών, Επι­στη­μών και Γραμ­μά­των» το 1961 και δύο χρό­νια αργό­τε­ρα το μετάλ­λιο «Κοι­νω­νι­κής Αγωγής».

Έγι­νε κυρί­ως γνω­στός στα χρό­νια της χού­ντας, αρχι­κά ανά­με­σα στους Έλλη­νες του εξω­τε­ρι­κού αλλά αργό­τε­ρα και μέσα στην Ελλά­δα, με το βιβλίο «Στην Κόλα­ση της ΚΥΠ», όπου εξι­στο­ρεί τη δρά­ση της ομά­δας των αξιω­μα­τι­κών του Παπα­δό­που­λου και πώς προ­σπά­θη­σαν να εκβιά­σουν και να στρα­το­λο­γή­σουν τον ίδιο, με σκο­πό τη σπί­λω­ση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Με την πτώ­ση της χού­ντας και την απο­κα­τά­στα­ση της Δημο­κρα­τί­ας ο Κυριά­κος Δια­κο­γιάν­νης εγκα­τα­στά­θη­κε μόνι­μα στην Ελλά­δα, όπου εξέ­δω­σε το βιβλίο «Σκυ­λάν­θρω­ποι». Για 17 χρό­νια, από το 1980 ως το 1997, υπήρ­ξε αρθρο­γρά­φος της εφη­με­ρί­δας «Αυρια­νή».

Η κηδεία του Κυριά­κου Δια­κο­γιάν­νη θα γίνει την Τετάρ­τη 22 Αυγού­στου στις 14.00 μ.μ. από το Πρώ­το Νεκρο­τα­φείο Αθηνών.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο