Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Γιατί τα λουλούδια θέλουμε να είναι κόκκινα από τη φύση και όχι από το αίμα των λαών

Η άνοι­ξη που έφυ­γε ήταν από τις πιο ματω­μέ­νες. Έτα­ξαν Αρα­βι­κή Άνοι­ξη και έφε­ραν πολ­λές ματω­μέ­νες άνοι­ξες. Την τελευ­ταία άνοι­ξη, στη Συρία, στην Υεμέ­νη, στο Ιράκ και στην Παλαι­στί­νη, όσα λου­λού­δια έμει­ναν από τις βόμ­βες και τις ερπύ­στριες των αρμά­των, και ήταν λιγο­στά, είχαν όλα χρώ­μα κόκ­κι­νο. Όχι πως ήταν από φυσι­κού τους, αλλά από το αίμα των ανθρώ­πων, παι­διών, γυναι­κών, γερό­ντων αμά­χων και μαχί­μων που έπε­σαν θύμα­τα του ανη­λε­ούς τέρα­τος που τρώ­ει ανθρώ­πι­νες σάρ­κες για να γεμί­ζει με χρή­μα τα ταμεία των πολυεθνικών.

Οι μακρό­θεν της σφα­γής και ενό­χως «ουδέ­τε­ροι» συστή­νουν «δια­βάθ­μι­ση στη χρή­ση βίας και αυτο­συ­γκρά­τη­ση». Αυτο­συ­γκρά­τη­ση των θυμά­των από τι; Από το να ζητού­με να ζήσου­με; Από το να θέλου­με να πορευό­μα­στε εν ειρή­νη; Όχι δεν υπάρ­χει αυτο­συ­γκρά­τη­ση. Υπάρ­χει μάχη ενά­ντια στον πόλε­μο, ενά­ντια στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις. Πορευό­μα­στε αύριο Κυρια­κή στο δρό­μο της ειρή­νης. Για­τί τα λου­λού­δια θέλου­με να είναι κόκ­κι­να από τη φύση και όχι από το αίμα των λαών.

Χαραυ­γή: Προ­μη­θέ­ας

Παγκύ­πρια Πορεία Ειρή­νης: Τερ­μα­τι­σμό των ιμπε­ρια­λι­στι­κών επι­χει­ρή­σε­ων και της αιμα­το­χυ­σί­ας σε βάρος των λαών (ΒΙΝΤΕΟ)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο