Η άνοιξη που έφυγε ήταν από τις πιο ματωμένες. Έταξαν Αραβική Άνοιξη και έφεραν πολλές ματωμένες άνοιξες. Την τελευταία άνοιξη, στη Συρία, στην Υεμένη, στο Ιράκ και στην Παλαιστίνη, όσα λουλούδια έμειναν από τις βόμβες και τις ερπύστριες των αρμάτων, και ήταν λιγοστά, είχαν όλα χρώμα κόκκινο. Όχι πως ήταν από φυσικού τους, αλλά από το αίμα των ανθρώπων, παιδιών, γυναικών, γερόντων αμάχων και μαχίμων που έπεσαν θύματα του ανηλεούς τέρατος που τρώει ανθρώπινες σάρκες για να γεμίζει με χρήμα τα ταμεία των πολυεθνικών.
Οι μακρόθεν της σφαγής και ενόχως «ουδέτεροι» συστήνουν «διαβάθμιση στη χρήση βίας και αυτοσυγκράτηση». Αυτοσυγκράτηση των θυμάτων από τι; Από το να ζητούμε να ζήσουμε; Από το να θέλουμε να πορευόμαστε εν ειρήνη; Όχι δεν υπάρχει αυτοσυγκράτηση. Υπάρχει μάχη ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Πορευόμαστε αύριο Κυριακή στο δρόμο της ειρήνης. Γιατί τα λουλούδια θέλουμε να είναι κόκκινα από τη φύση και όχι από το αίμα των λαών.
Χαραυγή: Προμηθέας