Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η επόμενη ημέρα — Η δύναμή σου

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Ξημέ­ρω­σε — όπως τόχε συνή­θειο — η επό­με­νη μέρα. Κι εμείς στους τόπους δου­λειάς — πιστοί στο ραντε­βού μας — συνε­χί­ζου­με τον αγώ­να στο πλάι του εργα­ζό­με­νου Λαού. Ακό­μα πιο δυνατά.

Ξημέ­ρω­σε η επό­με­νη μέρα μια στά­λα ψηλό­τε­ρη. Θεό­ζε­στη μέρα, μα η θάλασ­σα μοσχο­μυ­ρι­στή ανα­ζη­τά παθια­σμέ­να ένα ευω­δια­στό αγέ­ρι πυο δεν έρχεται.

Οι φού­ντες μόνο του θυμα­ριού ελα­φρο­κοκ­κι­νί­ζουν είτε από συνή­θεια είτε από ντροπή..

Η ντου­ντού­κα της φάμπρι­κας της γει­το­νιάς δε χτύ­πη­σε. Σημά­δι πως για σήμε­ρα δου­λειά δεν υπάρ­χει. Οι υφά­ντρες γυρ­νά­νε στο σπί­τι με χέρια αδεια­νά. Η κρί­ση συνε­χί­ζε­ται. Τα παλι­κά­ρια που δου­λεύ­ου­νε στο ταμπά­κι­κο κι αυτοί με χέρια αδεια­νά, γυρί­ζου­νε, περ­νώ­ντας το υπό­λοι­πο της ημέ­ρας στον καφε­νέ κου­βε­ντιά­ζο­ντας. Ο καφές και το τσί­πυο­ρο θα γρα­φτούν στα βερεσέδια.

Πάει κι αυτή η Κυρια­κή και η χαρά μας πάει. Ας καρ­τε­ρού­νε μια άλλη.

Μισό ένση­μο, μισό μερο­κά­μα­το, μισή ζωή, μισά όνει­ρα.. πολ­λή μιζέρια.

***

Ξημέ­ρω­σε η επό­με­νη ημέ­ρα. Θα ανα­σκου­μπώ­σου­με τα μανί­κια και ξεθα­ρε­μέ­νοι θα βαδί­σου­με προς το φως του τού­νελ, όπου περι­μέ­νου­νε και­νού­ριοι αγώ­νες και περισ­σό­τε­ρες ευθύ­νες και υποχρεώσεις.

Ξημέ­ρω­σε η επό­με­νη μέρα κι ένα έλλειμ­μα πλα­νιέ­ται στην ατμό­σφαι­ρα — η ασφά­λι­ση η εκ περι­τρο­πής εργα­σία, η μη κατα­βο­λή κανο­νι­κών μισθών και οι ελα­στι­κές εργαια­κές σχέ­σεις, προ­μυ­νή­μα­τα νέας επί­θε­σης που θα μας χτυ­πή­σουν την πόρτα.

Ξημέ­ρω­σε η επό­με­νη μέρα. Η αυλαία έπε­σε. Το εκλο­γι­κό πανη­γύ­ρι τελεί­ω­σε. Τα τελευ­ταία πλα­στι­κά σημαιά­κια, οι τελευ­ταιες μπρο­σού­ρες, τα χαρ­το­γρα­φη­μέ­να παρα­πλα­νη­τι­κά προ­γράμ­μα­τα και οι αφί­σες κεί­το­νται στο βούρ­κο και τα λασπό­νε­ρα της άπλη­στης καθημερινότητας.

Μια εκδι­κη­τι­κή περί­ερ­γη θεο­μη­νία προει­δο­ποιεί πως κάτι δεν πήγε καλά.

Δρό­μος μακρύς ξανοί­γε­ται μπρο­στά μας.

Δε θριαμ­βο­λο­γού­με, δεν εφη­συ­χά­ζου­με, συσπει­ρω­νό­μα­στε, συνε­χί­ζου­με και προχωρούμε.

***

Ξημέ­ρω­σε η επό­με­νη μέρα και όλες οι επό­με­νες μέρες που θα ακολουθήσουν,

Ο άνερ­γος παρα­μέ­νει χωρίς δου­λειά, ο απο­λυ­μέ­νος στην ουρά του Ταμεί­ου Ανερ­γί­ας και ο συντα­ξιού­χος μετρά τις πεντά­ρες που του απέ­μει­ναν για ένα κου­λού­ρι. Το καλά­θι της νοι­κο­κυ­ράς άδειο. Ο νεο­λαί­ος με το κορ­νι­ζα­ρι­σμέ­νο πτυ­χίο περ­νά την ώρα του δια­βά­ζο­ντας αγγε­λί­ες, έτοι­μος να ξενι­τευ­θεί. Τα ράν­τζα στη θέση τους και τα φακε­λά­κια στις τσέ­πες των μεγα­λο­για­τρών. Αθω­ρά­κι­στοι μπρο­στά στις πυρ­κα­γιές και τις πλημμύρες.

Ξημέ­ρω­σε η επό­με­νη μέρα, έσβη­σαν τα σούρ­τα φέρ­τα των πολι­τι­κά­ντη­δων στα τηλεπαράθυρα.

Στα μετε­ρί­ζια των αγώ­νων όπως πάντα οι κομ­μου­νι­στές. Έρχο­νται νέοι αγώ­νες. Έρχο­νται τα χει­ρό­τε­ρα ή τα καλύ­τε­ρα; Ποιος ξέρει.

Από εμάς εξαρτάται…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο