Η Τατιάνα της αυταπάτης μας — Μια διαφορετική οπτική

Φιλο­ξε­νού­με­νη η Γεωρ­γία Παυ­λο­πού­λου //

Ο άνθρω­πος εύκο­λα ξεχνά­ει αγα­πη­τέ και ακό­μα πιο εύκο­λα διψά για δημό­σια κατα­κραυ­γή και απε­λευ­θέ­ρω­ση του αισθή­μα­τος της «αδι­κί­ας».

Με αφορ­μή λοι­πόν την πολυ­συ­ζη­τη­μέ­νη αντί­δρα­ση της Τατιά­νας Στε­φα­νί­δου στον γονέα Χρυ­σαυ­γί­τη, θα ήθε­λα να στα­θώ στην αντί­δρα­ση της αντί­δρα­σης. Συγκε­κρι­μέ­να, οι περισ­σό­τε­ρες  αντι­ρα­τσι­στι­κές σελί­δες και πολ­λοί από τους πολί­τες υπο­στη­ρι­κτές και μη της τηλε­ο­πτι­κής περ­σό­νας έσπευ­σαν να εγκω­μιά­σουν και να κατα­χει­ρο­κρο­τή­σουν την απά­ντη­ση της. Φρά­σεις τύπου «Δεν πίστευα ποτέ μου ότι θα συμ­φω­νού­σα μαζί της, αλλά μπρά­βο της» και «Πρώ­τη φορά την εκτί­μη­σα», «Συγ­χα­ρη­τή­ρια, δεν το περί­με­να από αυτήν». Μια σκη­νή λοι­πόν μπο­ρεί να σκε­πά­σει μια μακρο­χρό­νια πορεία μιας θέσε­ως που παρό­τι θα μπο­ρού­σε να είχε υπε­ρα­σπι­σθεί περισ­σό­τε­ρα, μονο­πώ­λη­σε και βολεύ­τη­κε στο επί­πε­δο του ελλη­νι­κού lifestyle. Εικό­νες περ­νούν μέσα από το μυα­λό μου του ρεπορ­τάζ της για την κυρία- συνο­δό μέλους της χρυ­σής αυγής( αντι­φρο­νόν ρεπορ­τάζ σε σχέ­ση με το παρόν ζήτη­μα, «αλλά­ζουν οι άνθρω­ποι» έλε­γε η για­γιά μου).

Πριν από λίγες μέρες, δεν θα μπο­ρού­σα να ξεχά­σω, την σπά­νια συνά­ντη­ση μου με την συγκε­κρι­μέ­νη εκπο­μπή . Είχα μια άτυ­χη στιγ­μή: ήταν στιγ­μή που η τηλε­ό­ρα­ση μου έπε­σε στο κανά­λι και το αυτί μου στα λόγια της. Ήταν η στιγ­μή που προ­α­σπί­σθη­κε τους ‘Έλλη­νες  φτω­χούς ένα­ντι των φτω­χών προ­σφύ­γων. Η τρα­νή της θέση κατά­φε­ρε να κοι­τά­ξει στο επί­πε­δο της φτώ­χειας. Είχα την πεποί­θη­ση ότι άνθρω­ποι της συγκε­κρι­μέ­νης πνευ­μα­τι­κής και οικο­νο­μι­κής εμβέ­λειάς δεν βλέ­πουν πέρα από το μεγά­λο  σύν­νε­φο που επι­βαί­νουν ( Η εκπο­μπή έγι­νε πριν από 2 μέρες, νομί­ζω). Και βεβαί­ως χει­ρο­κρο­τή­θη­κε από το «ρομπο­τι­κό» κοι­νό της.  Πέρα από αυτά τα δύο παρα­δείγ­μα­τα δεν μπο­ρώ να ανα­φέ­ρω τίπο­τε άλλο καθώς η σχέ­ση μου με το κου­τί είναι περί­πλο­κη και πλέ­ον ανύ­παρ­κτη με δεδο­μέ­νη την περιο­ρι­σμέ­νη επάρ­κεια των παρα­δειγ­μά­των μου. Όμως οι υπο­στη­ρι­κτι­κές αντι­δρά­σεις του κοι­νού, μου δημιούρ­γη­σαν σκέ­ψεις αντι­φα­τι­κές, πιο «αντί­φα» και από τις από­ψεις της παρου­σιά­στριας. Δεν θα παρα­λεί­ψω βέβαια τα εξαι­ρε­τι­κής χιου­μο­ρι­στι­κής σημα­σί­ας σχό­λια τύπου: «Τατιά­να ζού­με Εξάρ­χεια να σε δού­με» και « Φασί­στες κου­φά­λες έρχο­νται οι Τατιάνες».

Δια­βά­ζο­ντας  τα προ­α­να­φερ­θέ­ντα παρα­τή­ρη­σα την συνε­χή ανα­φο­ρά του ονό­μα­τος «Τατιά­να», ικα­νή να ξεπε­ρά­σει την σημα­σία του βασι­κού γεγο­νό­τος: την επί­θε­ση- εισβο­λή που δέχτη­κε το δημο­τι­κό σχο­λείο από μέλη της χρυ­σής αυγής. Και φτά­νο­ντας στο τέλος συνει­δη­το­ποιώ ότι κάπου αλλά­ξα­με – μεταλ­λά­ξα­με τον στό­χο, ο οποί­ος απέ­κτη­σε όνο­μα και επώ­νυ­μο κοι­νά με εκεί­να της παρουσιάστριας.

Και εγώ λοι­πόν συλ­λο­γί­ζο­μαι αγα­πη­τέ: Μην ξεχνάς η δημό­σια κατα­κραυ­γή σου να αφο­ρά την αδι­κία  και όχι τα πρό­σω­πα που τρέ­φο­νται από αυτή.