Κάποτε στο… Facebook (σχόλιο για τον κινηματογραφικό οπαδισμό της εποχής μας)

Σχο­λιά­ζει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

Δεν μου είχε τύχει ως τώρα να πετύ­χω άνθρω­πο, από κοντά ή έστω δια­δι­κτυα­κά, που δεν του άρε­σε ο Κου­έ­ντιν Ταρα­ντί­νο* (ή/και ο Τζιμ Τζάρ­μους ακό­μα), που δεν είναι παρά­λο­γο να μην σου αρέ­σει κάποιος σκη­νο­θέ­της, ηθο­ποιός, οποιοσ­δή­πο­τε, σωστά; Πάντως, αρκού­σε να μπω στις σωστές σελί­δες (δεν θα τις ανα­φέ­ρω, δεν χρειά­ζε­ται να τους κάνω κι εγώ δια­φή­μι­ση) για να δια­πι­στώ­σω το… χωρίς καμία λογι­κή μίσος και την απέ­χθεια που νοιώ­θουν κάποιοι για τον μάστρο-Κου­έ­ντιν (ή/και τον μάστρο-Τζιμ) και με αφορ­μή τις τελευ­ταί­ες ται­νί­ες τους! Έψα­χνα ο φιλό­τι­μος αρθρο­γρά­φος να βρω ένα σχό­λιο εμπε­ρι­στα­τω­μέ­νης κρι­τι­κής αμφι­σβή­τη­σης και δεν έβρι­σκα παρά μόνο αρνη­τι­κά σχό­λια πλημ­μυ­ρι­σμέ­να με εμπά­θεια. Εντυ­πω­σιά­στη­κα, κυρί­ως, και ενο­χλή­θη­κα – εντά­ξει, για λίγο – με αυτό τον κινη­μα­το­γρα­φι­κό οπαδισμό…

Ναι, δεν έχε­τε άδι­κο όσοι θα σχο­λιά­σε­τε ότι τα παρα­πά­νω φαι­νό­με­να υπήρ­χαν και παλιό­τε­ρα. Όντως υπήρ­χαν, δεν αντι­λέ­γω. Ήταν βέβαια και είναι ακό­μα μειο­ψη­φι­κά φαι­νό­με­να, ευτυ­χώς. Θα συμπλη­ρώ­σω μάλι­στα ότι η, σχε­τι­κή, ελευ­θε­ρία λόγου που παρέ­χουν – έτσι του­λά­χι­στον νομί­ζου­με – τα σύγ­χρο­να μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης είναι που φέρ­νει στον αφρό τέτοιες «από­ψεις» που στο όνο­μα της «ελευ­θε­ρί­ας του λόγου» προ­σπα­θούν να επι­βάλ­λουν ως ορθή μόνο τη δική τους «άπο­ψη».

Συμπε­ρα­σμα­τι­κά, ακό­μα κι αν τα παρα­πά­νω φαι­νό­με­να είναι μειο­ψη­φι­κά, το δικό μου σχό­λιο (και η συμ­βου­λή μου, ναι) συνο­ψί­ζε­ται στο εξής: το επό­με­νο βήμα της απέ­χθειας και τους μίσους που εκφρά­ζει κάποιος/α για ένα καλ­λι­τέ­χνη και το έργο του (μπο­ρεί να) είναι η απρο­κά­λυ­πτη λογο­κρι­σία. Όχι; Κι αυτό απαι­τεί ιδιαί­τε­ρη προ­σο­χή ώστε να μην συμ­βεί. (Και για να μην γίνει κυρί­αρ­χο, για­τί δεν είναι κι ας δεί­χνει αλλιώς κάτω από τον παρα­μορ­φω­τι­κό φακό των μέσων κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης). Απ’ όλους μας, ακό­μα κι από εμέ­να! Βλέ­πε­τε, ούτε εγώ – που κατά κοι­νή ομο­λο­γία, είμαι ένας μικρός θεού­λης (εντά­ξει, αστειεύ­ο­μαι) – δεν μένω (πάντα) απρό­σβλη­τος από το φαι­νό­με­νο του οπα­δι­σμού που προ­σπα­θεί να ριζώ­σει σε κάθε σημείο της καθη­με­ρι­νό­τη­τας μας, προ­ω­θού­με­νο με ιδιαί­τε­ρη σπου­δή από διά­φο­ρους πολι­τι­κούς και κοι­νω­νι­κούς φορείς, και να το αλλοιώ­σει. Προ­σο­χή, λοιπόν…

*σύντο­μα θα ακο­λου­θή­σει και σχε­τι­κό σχό­λιο για την τελευ­ταία ται­νία του Ταρα­ντί­νο με τίτλο «Κάπο­τε στο… Χόλιγουντ»