Σοβαρά προβλήματα σημειώθηκαν από την κακοκαιρία στην Αττική, με επίκεντρο τον Πειραιά.
Oι δρόμοι της πόλης έγιναν ποτάμια, με το ύψος των νερών να φτάνει περίπου μέχρι το γόνατο. Με μεγάλη δυσκολία γινόταν η κυκλοφορία των αυτοκινήτων.
«Στο ίδιο έργο θεατές» έγιναν για άλλη μια φορά την Κυριακή οι κάτοικοι της παλιάς Κοκκινιάς, στην περιοχή των Αγίων Αναργύρων, που τρέμει το φυλλοκάρδι τους σε κάθε νεροποντή.
Μέσα σε λίγα λεπτά, η οδός Χαλκίδος και οι γύρω δρόμοι μετατράπηκαν ξανά σε ορμητικούς χειμάρρους, παρασέρνοντας φερτά υλικά και κάνοντας απροσπέλαστη την περιοχή. Οι κάτοικοι έβλεπαν αγανακτισμένοι τα νερά να φτάνουν ως την πόρτα τους και βρίσκονταν σε ετοιμότητα με τις σκούπες και τους κουβάδες στο χέρι. Άλλοι, με κίνδυνο να τραυματιστούν, προσπάθησαν μάταια να απομακρύνουν με ό,τι μέσο διαθέτουν τα φερτά υλικά από τα φρεάτια για να εκτονωθεί το νερό. Αυτοκίνητα που βρίσκονταν παρκαρισμένα στην Χαλκίδος «πνίγηκαν» στο νερό.
Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται σε κάθε νεροποντή, ξυπνώντας μνήμες από τις μεγάλες καταστροφές που έγιναν τα περασμένα χρόνια. Οι παλιότεροι θυμούνται την Χαλκίδος να γίνεται ποτάμι από το 1977. Οι πιο νέοι έχουν ζήσει τις καταστροφές του 2014, όταν το νερό παρέσυρε δεκάδες αυτοκίνητα σε απόσταση πολλών μέτρων και «έπνιξε» γκαράζ, σπίτια και μαγαζιά, ενώ σε μεγάλο κίνδυνο είχαν βρεθεί οι μαθητές του 41ου Δημοτικού Σχολείου, αλλά κυρίως του νηπιαγωγείου, που στεγάζονται στην περιοχή. Τότε μάλιστα, ο πεζόδρομος μεταξύ των δύο σχολείων, που οδηγεί σε …τοίχο (!) είχε μετατραπεί σε λίμνη με αποτέλεσμα εκπαιδευτικοί και γονείς να κουβαλούν στις πλάτες τους τα παιδιά του νηπιαγωγείου, που είναι ισόγειο και είχε πλημμυρίσει.
Έκτοτε, έχουν γίνει αλλεπάλληλες παρεμβάσεις σε δήμο και περιφέρεια από γονείς και εκπαιδευτικούς για να παρθούν μέτρα, αλλά εδώ και οκτώ χρόνια τίποτα ουσιαστικό δεν έχει γίνει, πέρα από το ανοιχτούν κάποια επιπλέον φρεάτια χωρίς — όπως αποδείχθηκε — να «σώζεται» η κατάσταση. Ακόμα και ο τοίχος, που μετατρέπει τον πεζόδρομο σε «τυφλό» δρόμο, εγκλωβίζοντας τα νερά, δεν έχει γκρεμιστεί, για να δώσει μια διέξοδο κινδύνου σε μαθητές και εκπαιδευτικούς σε περίπτωση μεγάλης νεροποντής. Έτσι, κανείς δεν θέλει να σκεφτεί τι θα γίνονταν αν η καταιγίδα της Κυριακής διαρκούσε λίγο περισσότερο, ή αν συνέβαινε μέρα και ώρα που λειτουργούν τα σχολεία.
Κάτω από τις διαμαρτυρίες όλα αυτά τα χρόνια, μόλις πριν από μερικούς μήνες ξεκίνησαν κάποιες αντιπλημμυρικές παρεμβάσεις στην περιοχή από εργολαβικά συνεργεία της Περιφέρειας, με τοπικό χαρακτήρα. Το πρόβλημα όμως είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες και εκατοντάδες άνθρωποι έχουν δει τις περιουσίες τους να κινδυνεύουν ή και να καταστρέφονται ολοσχερώς. Η πραγματική προστασία της ζωής και της περιουσίας τους, κάνει επιτακτική την ανάγκη να διεκδικήσουν κάτοικοι και φορείς τη χρηματοδότηση και την υλοποίηση από την κυβέρνηση, τον δήμο και την περιφέρεια ενός ολοκληρωμένου σχεδίου για την αντιπλημμυρική θωράκιση της περιοχής, με όλα τα αναγκαία έργα.
