Μια Σουηδική απεργιακή ιστορία θρίλερ και τρόμου

Γρά­φει ο Πάνος Αλε­πλιώ­της //

ΤΙ ΘΑ ΦΑΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;

Πάνω που σκε­φτό­μουν τόσα αρνη­τι­κά για τον κοι­μι­σμέ­νο συν­δι­κα­λι­σμό της Σου­η­δί­ας ξαφ­νι­κά σαν κεραυ­νός μας έρχε­ται αναγ­γε­λία προει­δο­ποί­η­σης Απερ­γί­ας. Οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για την αύξη­ση του μισθού των δημο­τι­κών υπάλ­λη­λων δεν πήγαι­ναν καλά. Αιτία οι νοση­λεύ­τριες των γηρο­κο­μεί­ων και της «βοή­θειας στο σπίτι».

Ήταν η σει­ρά τους να μπουν στην προ­τε­ραιό­τη­τα της Ομο­σπον­δί­ας τους που μαζί με τους εργά­τες καθα­ριό­τη­τας, ύδρευ­σης, απο­χέ­τευ­σης και κτι­ρί­ων τους κάνει να ναι το μεγα­λύ­τε­ρο γκρουπ εργα­ζο­μέ­νων στους δήμους.

Οι δια­φο­ρές στην δια­πραγ­μά­τευ­ση ήταν μεγά­λες μας λένε. Από την μια μεριά οι εργο­δό­τες δηλα­δή η Κεντρι­κή Ένω­ση Δήμων και Νομαρ­χιών Σου­η­δί­ας και από την άλλη η Ομο­σπον­δία δημο­τι­κών υπάλληλων.

Σαυ­τό το πλαί­σιο λοι­πόν εξαγ­γέλ­λε­ται η απερ­γία όπως ορί­ζει ο νόμος δηλα­δή 7 εργά­σι­μες, μέρες πριν και για κακή μας τύχη από τους 20.000 που θα κατέ­βουν στην προει­δο­ποι­η­τι­κή απερ­γία , κατε­βά­ζει η Ομο­σπον­δία και το προ­σω­πι­κό σε δυο εργα­σια­κούς χώρους του Δήμου μας. Τους δυο φύλα­κες του δημαρ­χεί­ου και 2 με 3 άτο­μα, το προ­σω­πι­κό της κου­ζί­νας του Γυμνασίου/ Λυκεί­ου. Επι­λε­κτι­κή η απερ­γία σαν μια πρώ­τη κίνη­ση στην σκα­κιέ­ρα των διαπραγματεύσεων.

Πρώ­τη έκτα­κτη σύσκε­ψη την ίδια μέρα το μεση­μέ­ρι. Η  διευ­θυ­ντι­κή ομά­δα, η δήμαρ­χος και ο ανα­πλη­ρω­τής δήμαρχος.

Πρώ­το θέμα. Τα καθή­κο­ντα των δυο φυλά­κων, οι οποί­οι έπρε­πε να παρα­μεί­νουν σε όλη την διάρ­κεια της απερ­γί­ας έξω από την είσο­δο του δημαρ­χεί­ου για να περι­φρου­ρή­σουν την απερ­γία, που πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στούν είναι τα παρακάτω:

1ον. Να φέρουν το ταχυ­δρο­μείο. 2ον να το ξεχω­ρί­σουν ώστε οι γραμ­μα­τείς των διευ­θύν­σε­ων να πάρουν το πάκο τους και να το φέρουν στο πρωτόκολλο.

3. Να ανοί­ξουν την πόρ­τα το πρωί και το βρά­δυ να κλει­δώ­σουν και να σβή­σουν τα φώτα. 
4. Να μετα­φέ­ρουν έπι­πλα, τα σκου­πί­δια της καφε­τε­ρί­ας, να αλλά­ξουν καμιά λάμπα 5. να τυπώ­σουν προ­σκλή­σεις για το δημο­τι­κό συμ­βού­λιο, την δημαρ­χι­κή και τις αντι­δη­μαρ­χί­ες. Όλα λύνο­νται εκτός από το ταχυδρομείο. 

«Δεν δικαιού­νται όμως να πάρουν καρέ­κλα από το γρα­φείο τους και να καθί­σουν έξω. Αυτό να το λύσει το σωμα­τείο. Α όλα κιόλα». 

Το ταχυ­δρο­μείο μπο­ρεί νάρ­θει εκεί­νη την ημέ­ρα μέχρι το δημαρ­χείο αλλά κανείς υπάλ­λη­λος δεν επι­τρέ­πε­ται να το παρα­λά­βει. Κι αν δεν πάρου­με το ταχυ­δρο­μείο μια μέρα; Δεν γίνεται. 

Πρώ­τον για­τί πρέ­πει κάθε έγγρα­φο που έρχε­ται να πρω­το­κολ­λεί­ται αμέσως.

Δεύ­τε­ρον μπο­ρεί να περιέ­χει ας πού­με ένα ερώ­τη­μα ανα­νέ­ω­σης μιας μίσθω­σης που αν είχες σκο­πό να την αρνη­θείς και αν δεν το κανείς μπο­ρεί να ανα­νε­ω­θεί αυτό­μα­τα και να δεσμεύ­σεις τον δήμο για ας πού­με αλλά πέντε χρόνια.

Μπο­ρεί να έχει πλη­ρο­φο­ρί­ες για έναν ξυλο­δαρ­μό παι­διού και αν δεν το μάθει η υπη­ρε­σία να έχει δυσά­ρε­στες συνέ­πειες ακό­μη και για την  ζωή του. Φτά­νει ήθε­λα να φωνά­ξω αλλά τα παρα­δείγ­μα­τα ήταν συγκλο­νι­στι­κά και τρομακτικά.

Μαυ­τά και μαυ­τά κλεί­σα­με για την άλλη μέρα στις 9 μια που είχε περά­σει η ώρα.

Στις 8 το άλλο πρωί θα συνα­ντιό­ταν ο υπεύ­θυ­νος προ­σω­πι­κού και υπεύ­θυ­νος για τα πρα­κτι­κά της κατά­στα­ση που μας προέκυψε.

Στις 9 το πρωί ξανα­συ­νε­δριά­ζου­με. Εννο­εί­ται ότι έχου­με ακυ­ρώ­σει όλες τις προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νες συνα­ντή­σεις. Ανέν­δο­το το σωμα­τείο, βέβαια θα ρωτή­σει και παρα­πά­νω, αλλά δεν αφή­νει το κανο­νι­κό ταχυ­δρο­μείο να φέρει τα γράμματα. 

Σε κάθε περί­πτω­ση δεν θάρ­θει το εσω­τε­ρι­κό ταχυ­δρο­μείο από τις άλλες περιοχές. 

«Τέτοια αχα­ρι­στία δείχνουν(!)»

«Άσε που αν πετύ­χουν τον στό­χο τους για εξτρά αύξη­ση μισθού πρέ­πει να μειώ­σου­με την αύξη­ση των άλλων για να έχου­με ισο­σκε­λι­σμέ­νο πρου­πο­λο­γι­σμό» μας λέει η Δήμαρ­χος και τα εξαπτέρυγα.

Δεύ­τε­ρο μεγα­λύ­τε­ρο ζήτη­μα. Τι φαγη­τό θα φάνε τα παι­διά; Δεν μπο­ρούν να μεί­νουν χωρίς φαγη­τό. Να κάνου­με συμ­φω­νία με το φαστφου­ντά­δι­κο στην πλα­τεία να φάνε μεση­με­ρια­νό και να φέρουν ένα μήλο για απο­γευ­μα­τι­νό από τα σπί­τια τους. Ναι αλλά.. Αν δεν θέλουν όλα τα παι­διά να φάνε φάστ φούντ; Αν δεν αφή­νουν οι γονείς;

Θα συμπε­ρι­λαμ­βά­νε­ται και αναψυκτικό;

Ποιός θα τα επι­βλέ­πει; Δεν μπο­ρού­με να υπο­χρε­ώ­σου­με τους δασκά­λους να πάνε να επι­βλέ­ψουν σε ξένο χώρο. Και για­τί μόνο στο φαστφου­ντά­δι­κο; Πρέ­πει να γίνει δια­γω­νι­σμός ώστε όλα τα φαγά­δι­κα, 4 τον αριθ­μό να συμμετέχουν.

Δεν είναι υπο­χρε­ω­μέ­να όλα τα σπί­τια να έχουν φρού­το. Για­τί να ετοι­μά­σουν σάντουιτς από το σπί­τι; Δεν έχουν όλοι οι γονείς. Δεν μπο­ρού­με να τους υπο­χρε­ώ­σου­με. Είναι υπο­χρέ­ω­ση του Δήμου. Πρέ­πει να πάνε σε βάρ­διες για φαγη­τό για­τί κανέ­νας χώρος δεν χωρά­ει όλους τους 200– 250 μαθη­τές ταυ­τό­χρο­να. Άρα θα έχει επί­πτω­ση στο μάθημα.

Πήγε 12.  Μεση­με­ρια­νό. Λού­νςςς. Δια­κό­πτου­με για τις 2 για να συνα­ντη­θεί ο Λάρς με το σωματείο.Θα σπά­σει το κεφά­λι μου! Πως οι συνέ­πειες μιας απερ­γί­ας θα ελα­χι­στο­ποι­η­θούν είναι το ζήτη­μα τους. Σαν να μην γίνει καθό­λου δηλα­δή. Άρα δεν θάχει απο­τέ­λε­σμα αφού δεν θα πιε­στεί κανέ­νας. Είμαι στην μέση μιάς παρα­νοϊ­κής κατά­στα­σης. Αντι­με­τω­πί­ζε­ται σαν μια κατα­στρο­φή, σαν πόλεμος.

Δυό η ώρα. Αφή­νει η Oμο­σπον­δία το εξω­τε­ρι­κό ταχυ­δρο­μείο να έρθει κανο­νι­κά και να στοι­βα­χτεί στο γρα­φείο του φύλακα.

Ποιός θα το φέρει στο πρω­τό­κολ­λο; Υπάλ­λη­λος δεν μπο­ρεί. Θα γίνει απεργοσπάστης!

Βρί­σκε­ται η λύση. Θα το φέρει η Δήμαρ­χος μέχρι το πρω­τό­κολ­λο όπως και μια άλλη φορά όπως είχε ακού­σει πριν 20–25 χρό­νια. Βεβαί­ως θα της γίνει κρι­τι­κή και από τα σωμα­τεία που θα το βγά­λουν στην τοπι­κή εφη­με­ρί­δα και από τους άλλους εργα­ζο­μέ­νους όπως και τότε, της είπε ο τότε δήμαρ­χος που ευτυ­χώς ζει ακόμη..

Ξανά πίσω στο φαγη­τό των παι­διών. Έφτα­σε η ώρα όμως για τον καφέ στις 3 που είναι μια ιερή στιγ­μή. Συνε­χί­ζου­με μετά ακάθεκτοι.

Οι καθη­με­ρι­νές, εθνι­κές εφη­με­ρί­δες ταυ­τό­χρο­να, το ράδιο και η τηλε­ό­ρα­ση μιλά­ει μέρα νύχτα για τις κατα­στρο­φι­κές συνέ­πειες της επι­κεί­με­νης απεργίας.

Τα ίδια που χρό­νια ακού­με. Καλή η απερ­γία και οι κινη­το­ποι­ή­σεις αλλά να μην την πλη­ρώ­νουν οι τρίτοι…

Είχε πάλι επα­φή με τα σωμα­τεία ο υπεύθυνος.

Όχι δεν δέχο­νται να μαγει­ρέ­ψουν από την προη­γού­με­νη μέρα.
Κατα­λα­βαί­νουν το πρό­βλη­μα αλλά είναι δεσμευ­μέ­νοι από τις απο­φά­σεις της Ομοσπονδίας.

«Νομί­ζε­τε ότι εμείς θέλα­με να απερ­γή­σου­με;», του λένε.

Όχι δεν δέχο­νται οι δάσκα­λοι να επι­βλέ­ψουν το φαγη­τό των μαθη­τών. Αν το θεω­ρή­σου­με εκπαι­δευ­τι­κό γεύ­μα τότε πρέ­πει να πλη­ρώ­σει ο Δήμος και το δικό τους γεύ­μα. Όμως δεν γίνε­ται. Είναι συγκε­κρι­μέ­νες οι ώρες που δικαιο­λο­γού­νται στα εκπαι­δευ­τι­κά γεύ­μα­τα. Δεν υπάρ­χει προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός γι αυτά. Άρα βρι­σκό­μα­στε σε αδιέ­ξο­δο. Να επι­κοι­νω­νή­σου­με με την Κεντρι­κή Ένω­ση Δήμων και Νομαρ­χιών Σου­η­δί­ας, με τους άλλους Δήμους και να ξανα­μι­λή­σου­με αύριο στις 9 η ώρα.
Ξανά συνά­ντη­ση. Δεν έχου­με κάνει τίπο­τα στις δου­λειές μας. Με το ζόρι απα­ντά­με στα μειλ για­τί το ζήτη­μα της απερ­γί­ας μας έχει εξου­θε­νώ­σει και αγχώσει.

Η Κεντρι­κή Ένω­ση Δήμων και Νομαρ­χιών Σου­η­δί­ας έχει ζητή­σει από την δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή ομά­δα να εξαι­ρέ­σει τις κου­ζί­νες από την απερ­γία αλλά δεν έχου­με πάρει απά­ντη­ση ακό­μη. Η αγω­νία κορυφώνεται.

«Εσύ Πάνο δεν μιλάς. Δεν γίνο­νται απερ­γί­ες στην Ελλάδα;»

Να γελά­σω η να κλάψω;

«Γίνο­νται λέω μετά από σκέ­ψη αλλά όχι όσες χρειά­ζο­νται.» Με κοι­τά­νε καλά καλά…

«Δηλα­δή τι θα έκα­νες εσύ;»

Πρώ­τη φορά μου τυχαί­νει να με απερ­γούν. Συνή­θως εγώ απεργούσα.

«Τι να κάνου­με;» επιμένουν.

«Δώστε ελεύ­θε­ρο στα παι­διά να μην πάνε στο σχο­λείο μια μέρα η αφή­στε την απερ­γία να εξε­λι­χτεί. Όλα είναι πάνω από 13 χρο­νών. Τι θα πάθουν; Καλό θα τα κάνει να μάθουν και για την απεργία»

Τι ήθε­λα και το είπα;  «Άλλη κουλ­τού­ρα μου είπαν, άλλη κοι­νω­νία. Άγρια!»

Έτσι και γω σκε­φτό­μουν πως είμαι σε «εξη­με­ρω­μέ­νη» κοι­νω­νία και είναι αδύ­να­το να επικοινωνήσουμε.

Το βρά­δυ ήρθε η λύση. Τα βρή­καν οι δια­πραγ­μα­τευ­τές και ησυ­χά­σα­νε όλοι εκτός από τις υπο­νο­σο­κό­μες. Θα πάρουν αύξη­ση μόνο 2,3% και όλοι οι άλλοι 2% για­τί ο πλη­θω­ρι­σμός είναι χαμη­λός. Θα ισχύ­σει για μια χρο­νιά αλλά το ποσό που προ­κύ­πτει θα μοι­ρα­στεί ατο­μι­κά και δια­φο­ρο­ποι­η­μέ­να σύμ­φω­να με την προ­σφο­ρά του καθε­νός όλο τον προη­γού­με­νο χρό­νο. Οι διπλές βάρ­διες δεν μπή­καν στο πακέτο ….

Nα και η τριε­τής Συμ­φω­νία για τους υπό­λοι­πους, που προ­βλέ­πει αύξη­ση 2+2+2= 0 . Δυο (2%) αύξη­ση κάθε χρό­νο και πανη­γύ­ρι­ζαν κατά­κο­ποι ένθεν και ένθεν! 2% αύξη­ση με 1,6% πλη­θω­ρι­σμό το 17. 1,7% πλη­θω­ρι­σμό το 2018 και 2,4% το 2019.

Άμα τα βάλεις κάτω δεν βγαί­νει κέρ­δος για τους εργα­ζό­με­νους σε μια οικο­νο­μία που τρέ­χει με 3,5% ανά­πτυ­ξη τον χρό­νο. Η συμ­φω­νία δεν βάζει φρέ­νο στα ευέ­λι­κτα ωρά­ρια που χτυ­πούν τον κατα­σκευα­στι­κό κλά­δο και τους οικο­δό­μους που τους στέλ­νουν σπί­τι όταν δεν έχει δου­λειά και τους βάζουν υπε­ρω­ρί­ες όταν έχει.

________________________________________________________________________________________________

Πάνος Αλεπλιώτης Δημοτικός σύμβουλος Πυλαίας Θεσσαλονίκης 87/90 και 99/2002. Αντιδήμαρχος Πυλαίας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000. Δούλεψα σαν γεωλόγος, περιβαλλοντολόγος και χωροτάκτης. Από το 2011 μένω στην Σουηδία στην πόλη Σβεγκ και δουλεύω στον δήμο της Χεργιεντάλεν σαν διευθυντής τεχνικών και κοινωνικής υποδομής.