Ο Λαυρέντης… «τους έκανε καλύτερους ανθρώπους»

Ένα από τα γερά­κια της “ιθύ­νου­σας τάξης” των ΗΠΑ, ο γερου­σια­στής Τζον Μακέιν πέθα­νε πριν λίγες ημέ­ρες. Στις δηλώ­σεις του όλοι δημο­κρα­τι­κοί και ρεπου­μπλι­κά­νοι (Ομπά­μα, Κλί­ντον, Μπους κ.ά.) εξαί­ρουν το θάρ­ρος, την ειλι­κρί­νεια και τον πατριω­τι­σμό του απο­θα­νό­ντα. Όλοι τους βαθιά συγκι­νη­μέ­νοι δήλω­σαν πως ο απο­δη­μή­σας “τους έκα­νε καλύ­τε­ρους ανθρώ­πους”. Δεν έχω κανέ­να λόγο να θεω­ρή­σω ότι δεν το πιστεύ­ουν. Εξάλ­λου και αυτοί “καλοί άνθρω­ποι” φαί­νο­νται, και το απέ­δει­ξαν, “απε­λευ­θε­ρώ­νο­ντας” τη Γιου­γκο­σλα­βία, τη Λιβύη, το Ιράκ κ.ά. Ανα­ρω­τιέ­μαι όμως πως θα ασκή­σει την ηγε­μο­νία, ας πού­με η «αυτο­κρα­το­ρία», όπως λένε τελευ­ταία τον ιμπε­ρια­λι­σμό, όταν η Αμε­ρι­κα­νι­κή πολι­τι­κή ελιτ αγνο­εί επι­δει­κτι­κά, την εμπει­ρία των λαών του Βιετ­νάμ, του Ιράκ, της Λιβύ­ης, της Ουκρα­νί­ας, της Βενε­ζου­έ­λας, της Συρί­ας κ.ο.κ. που εκτέ­θη­καν στη “καλο­σύ­νη” των ΗΠΑ και του γερου­σια­στή Τζον Μακέιν (στη φωτο­γρα­φία ο Μακέιν τα λέει “χαλα­ρά” πίνο­ντας φρα­πέ με ηγέ­τες του ISIS); Θα πει κανείς και εσέ­να τι σε κόβει; Θα έχει δίκιο.

Παρ, όλα αυτά σκέ­φτη­κα πως σε αυτές τις περι­πτώ­σεις, αν προ­σκα­λού­μα­σταν στη κηδεία του γερου­σια­στή (υπο­θε­τι­κά πάντα), θα έπρε­πε με βάση το έθι­μο, να έχου­με κάτι να πού­με (έστω και από μέσα μας). Δια­βά­ζο­ντας μάλι­στα τις δηλώ­σεις των τριών προ­έ­δρων των ΗΠΑ για τον απο­θα­νό­ντα, βρή­κα να ται­ριά­ζει, λιγό­τε­ρο ή περισ­σό­τε­ρο, για τη περί­πτω­ση ο Λαυ­ρέ­ντης, από το ποί­η­μα Επι­τύμ­βιον, του Μανώ­λη Αναγνωστάκη:

“Πέθα­νες — κι έγι­νες και συ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρω­πος, ο οικο­γε­νειάρ­χης, ο πατριώτης.
Τριά­ντα έξι στέ­φα­να σε συνο­δέ­ψα­νε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφί­σμα­τα για τις υπέ­ρο­χες υπη­ρε­σί­ες που προσέφερες.
Α, ρε Λαυ­ρέ­ντη, εγώ που μόνο το ‘ξερα τι κάθαρ­μα ήσουν,
τι κάλ­πι­κος παράς, μια ολό­κλη­ρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοι­μού εν ειρή­νη δε θα ‘ρθω την ησυ­χία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολό­κλη­ρη ζωή μες στη σιω­πή θα την εξαγοράσω
πολύ ακρι­βά κι όχι με τίμη­μα το θλι­βε­ρό σου το σαρκίο).
Κοι­μού εν ειρή­νη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρω­πος, ο οικο­γε­νειάρ­χης, ο πατριώτης.
Δε θα ‘σαι ο πρώ­τος ούτε δα κι ο τελευταίος”

(Αλί­ευ­μα από τη σελί­δα του Θανά­ση Αλε­ξί­ου στο facabook)