Ο Μάκης Σεβίλογλου στη Μουσική Σκηνή ΡΥΘΜΟΣ Stage

Επι­μέ­λεια Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Στη Μου­σι­κή Σκη­νή ΡΥΘΜΟΣ Stage (Μαρί­νου Αντύ­πα 38 Ηλιού­πο­λη)…

Σήμε­ρα…

Ο Μάκης Σεβί­λο­γλου παρου­σιά­ζει ένα μου­σι­κό πρό­γραμ­μα, βασι­σμέ­νο σε τρα­γού­δια από τους προ­σω­πι­κούς του δίσκους, «Γλυ­κό μεθύ­σι», «Άγκυ­ρες» και «Παρά­θυ­ρο ανοι­χτό». τρα­γού­δια που γνω­ρί­σα­με από τις συνερ­γα­σί­ες του με τη Χάρις Αλε­ξί­ου (Βύσι­νο και νεράν­τζι), Δημή­τρη Μητρο­πά­νο, Μανώ­λη Λιδά­κη, Πίτσα Παπα­δο­πού­λου κ.ά.καθώς και ανέκ­δο­τα τρα­γού­δια αλλά και γνω­στές, αγα­πη­μέ­νες μελω­δί­ες άλλων δημιουρ­γών που μας σημά­δε­ψαν. Συμ­με­τέ­χει η Ζωή Παπαδοπούλου

Μου­σι­κός με βαθιές ρίζες στην παράδοση 

Ο μου­σι­κός δημιουρ­γός είναι σαν την δρυ η οποία όσο μεγα­λώ­νει τόσο βαθύ­τε­ρα βυθί­ζο­νται οι ρίζες στη γη, έτσι και οι δικές του ρίζες βυθί­ζο­νται στην παρά­δο­ση όσο ωρι­μά­ζει. Ο Μάκης Σεβί­λολ­γου είναι μου­σι­κός με ιδιαί­τε­ρο μου­σι­κό ύφος και ρίζες βαθιά στην παρά­δο­ση μιας και την εφη­βεία του Μάκη δρό­σι­σαν οι πηγές της μακε­δο­νι­κής και ευρύ­τε­ρα βαλ­κα­νι­κής μου­σι­κής παρά­δο­σης. Τις ρίζες του πότι­σε η αγά­πη του για τη μου­σι­κή. Το δημο­τι­κό τρα­γού­δι από τα παι­δι­κά του χρό­νια όργω­σε την ψυχή του. Η μου­σι­κή παρά­δο­ση μπή­κε μέσα του ερή­μην του, «σαν την αρρώ­στια (…)» από τα παι­δι­κά του χρό­νια. Και ενώ, σαν άλλος Θωμάς την απαρ­νιέ­σαι την παρα­δο­σια­κή μου­σι­κή, «αυτή ξέρει καλά πως είσαι δικός της, σε έχει μαγέ­ψει και αργά ή γρή­γο­ρα επι­στρέ­φεις μύστης και κοινωνός!».

Εφη­βος βρί­σκε­ται στο Βελι­γρά­δι για σπου­δές, έχο­ντας μαζί του το μπου­ζού­κι του και την εμπει­ρία του από τη συμ­με­το­χή του σε νεα­νι­κά συγκρο­τή­μα­τα. Ευτυ­χής συγκυ­ρία να υπάρ­χουν και άλλα παι­διά με μου­σι­κά ενδια­φέ­ρο­ντα στην πολυά­ριθ­μη τότε ελλη­νι­κή φοι­τη­τι­κή κοι­νό­τη­τα. Κάποιοι βρή­καν την ευκαι­ρία να τα κονο­μή­σουν και μετέ­φε­ραν το κακέ­κτυ­πο της «ελλη­νι­κής νύχτας». Κάποιοι ρομα­ντι­κοί, πίστευαν ότι η ερα­σι­τε­χνι­κή δημιουρ­γία χτί­ζει προ­σω­πι­κό­τη­τες και η δια­σκέ­δα­ση όσο ανα­γκαία κι αν φαντά­ζει δεν είναι αρκε­τή. Η ψυχα­γω­γία είναι το ζητού­με­νο. Ανέ­πτυ­ξαν πλη­θώ­ρα δρα­στη­ριο­τή­των. Έφτια­ξαν και ένα συγκρό­τη­μα. Τρεις φορές τη βδο­μά­δα, στο χώρο που τους παρα­χώ­ρη­σαν οι τοπι­κές αρχές λει­τουρ­γού­σε ελλη­νι­κή βρα­διά. Μέχρι τις σκά­λες ο κόσμος. Ορθιοι. Μια κιθά­ρα, ένα μπου­ζού­κι, ένα αρμό­νιο, κάποια παι­διά με καλή φωνή για τρα­γού­δι. Ένα από τα παι­διά ο Μάκης που μαζί με το μπου­ζού­κι του είχε μαζί του και τα «κερά­σμα­τα» της παρά­δο­σης από τους ανθρώ­πους και τους ήχους του τόπου του (μόνι­μες οι παρα­δο­σια­κές παρεν­θέ­σεις του που ενθου­σί­α­ζαν τους φοι­τη­τές, αξέ­χα­στος ο «Σια­μα­ντά­κας» και οι αυτο­σχε­δια­σμοί του). Και όταν δεν έπαι­ζε στο στέ­κι, σε κάτι καρα­βά­κια αραγ­μέ­να στο Δού­να­βη και τον Σάβα ποτα­μό άκου­σε και γνώ­ρι­σε από κοντά τον βαλ­κα­νι­κό ήχο, στον οποίο ήταν ήδη μυη­μέ­νος από μικρός, λόγω της δυτι­κο­μα­κε­δο­νι­κής του καταγωγής.
Από τότε πέρα­σαν χρό­νια αρκε­τά. Ο αρχαιο­λό­γος πλέ­ον Μάκης είχε μια «δια­στρο­φή». Συνέ­χι­σε να τρα­γου­δά και να σκα­ρώ­νει τρα­γού­δια. Σήμε­ρα, ώρι­μος μου­σι­κός πια «πλέ­ει» με τους ήχους της παρά­δο­σης στο έντε­χνο τρα­γού­δι. Με τις ίδιες αξί­ες της νιό­της υπη­ρε­τεί με πάθος το λαϊ­κό τρα­γού­δι από το δικό του μετε­ρί­ζι, χωρίς εκπτώ­σεις, με έδρα την Κοζά­νη… Ευτυ­χής συγκυ­ρία η συνά­ντη­ση και συνερ­γα­σία με την Χάρις Αλε­ξί­ου το 2003. Εκτο­τε είχε σημα­ντι­κές συνερ­γα­σί­ες (Δ. Μητρο­πά­νο, Λ Καλη­μέ­ρη, Μ. Λιδά­κη κ.ά.) και ενδια­φέ­ρου­σες προ­σω­πι­κές δου­λειές («Γλυ­κό μεθύ­σι», «Αγκυ­ρες»).

(Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση απσπά­σμα­τος από παλαιό­τε­ρο κεί­με­νο του Ηρα­κλή Κακα­βά­νη στο περιο­δι­κό Music P@per)