Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΕΛΗΣ: Ο αγωνιστής που δολοφονήθηκε από τη χούντα

Εκλει­σαν 30 χρό­νια (σ.σ. 51) από τη μέρα που ο Θρα­κιώ­της Πανα­γιώ­της Ελής, ήρω­ας της Εθνι­κής Αντί­στα­σης και μάρ­τυ­ρας της Μακρο­νή­σου, δολο­φο­νή­θη­κε εν ψυχρώ από τη χού­ντα στον Ιππό­δρο­μο, πρώ­το στρα­τό­πε­δο και αρχή της εφτά­χρο­νης ελλη­νι­κής τραγωδίας.

Νέος άνθρω­πος, γεν­ναί­ος αγω­νι­στής και πατριώ­της, φλε­γό­ταν από τα ιδε­ώ­δη της ελευ­θε­ρί­ας, της δικαιο­σύ­νης και του ανθρωπισμού.

Γεν­νή­θη­κε το Μάη του 1922 στην Κομο­τη­νή. Με την κάθο­δο των Βουλ­γά­ρων, οργα­νώ­νε­ται στην Αντί­στα­ση. Συλ­λαμ­βά­νε­ται το 1942 και στέλ­νε­ται όμη­ρος στη Βουλ­γα­ρία. Στις αρχές του 1943, μετα­φέ­ρε­ται μ’ άλλους ομή­ρους στο Κου­μά­νο­βο της Σερ­βί­ας σε κατα­να­γκα­στι­κά έργα. Λευ­τε­ρώ­νε­ται με τη λήξη του πολέ­μου. Στο τέλος του 1946, σαν στρα­τιώ­της, μετα­τί­θε­ται στο Μεσο­λόγ­γι και από κει με άλλους συνα­δέλ­φους του, λόγω πολι­τι­κών φρο­νη­μά­των, στο Μακρο­νή­σι το καλο­καί­ρι του 1947.

Εκεί, στη Μακρό­νη­σο, στο κάτερ­γο της φρί­κης και της οδύ­νης, θα υπο­στεί τα πάν­δει­να, ανά­με­σα σε μυριά­δες άλλους αγω­νι­στές της Εθνι­κής Αντί­στα­σης, που, με τη στο­λή του στρα­τιώ­τη, βασα­νί­στη­καν απο­τρό­παια από τους δήμιους των ξένων αφε­ντι­κών. Σ’ αυτό το νησί, που έπρε­πε να απο­τε­λεί για όλους τους Ελλη­νες, εκτός των δοσι­λό­γων, εθνι­κό μνη­μείο και ιερό τόπο λαϊ­κού προσκυνήματος.

Ο Ελής οδη­γή­θη­κε στο ΒΕΤΟ (Δεύ­τε­ρο Ειδι­κό Τάγ­μα Οπλι­τών), τάγ­μα με 38.000 περί­που έγκλει­στους στρα­τιώ­τες, που ως χτες πολε­μού­σαν τους ξένους εισβο­λείς στο βου­νό και στην πόλη και αντι­με­τώ­πι­σε πλάι τους με καρ­τε­ρία, τους βασα­νι­στές που φορού­σαν τη στο­λή του Ελλη­να στρα­τιώ­τη. Αυτοί οι “Ελλη­νες” συνα­γω­νί­στη­καν σε θηριω­δία τα γερ­μα­νι­κά SS, μόλις δυο χρό­νια μετά τη φυγή των μεραρ­χιών τους, από το ελλη­νι­κό έδαφος.

“Υπό­γρα­ψε Βούλ­γα­ρε!”, ωρύ­ο­νταν οι ροπα­λο­φό­ροι πάνω στα αιμό­φυρ­τα, ποδο­πα­τη­μέ­να και ετοι­μο­θά­να­τα κορ­μιά, τα κορ­μιά αυτά, που αντι­στά­θη­καν στους Γερ­μα­νούς και Ιταλούς.

Και ύστε­ρα στο περι­βό­η­το “Σύρ­μα”, στην “Απο­μό­νω­ση”, πλάι στη χαρά­δρα, πίσω από τον πανύ­ψη­λο τοί­χο, στο κάτερ­γο των κατέρ­γων, στην κόλα­ση της κολά­σε­ως, στο μαρ­τύ­ριο των μαρ­τυ­ρί­ων, όπου μετα­φέ­ρο­νταν όσοι δεν υπέ­κυ­πταν στον ανή­κου­στο παι­δε­μό και δεν υπέ­γρα­φαν “Δήλω­ση μετα­νοί­ας”. Εκεί βασα­νί­ζε­ται ο Πανα­γιώ­της Ελής , μαζί με τους λίγους συνα­γω­νι­στές του, νύχτα — μέρα, από πολυά­ριθ­μους απο­κτη­νω­μέ­νους αλφα­μί­τες υπό την επι­στα­σία ανά­ξιων και εγκλη­μα­τι­κών αξιω­μα­τι­κών — μερι­κοί απ’ αυτούς θα πρω­το­στα­τή­σουν στο πρα­ξι­κό­πη­μα της 21ης Απριλίου.

Ο Ελής θα επι­βιώ­σει από το νέο κύκλο βασα­νι­στη­ρί­ων, σε 24ωρη βάση μήνες και χρό­νια, χάρη στο ψυχι­κό σθέ­νος του και τη σωμα­τι­κή του αντο­χή. Μερι­κοί από τους συνα­γω­νι­στές του στο “Σύρ­μα”, θα επι­βιώ­σουν, με το μέτω­πο ψηλά κι αυτοί, αλλά σακα­τε­μέ­νοι διά βίου.

Και ήρθε το και­νού­ριο πρα­ξι­κό­πη­μα της προ­δο­τι­κής και ξενό­δου­λης κλί­κας, στρα­τιω­τι­κής και πολι­τι­κής, του 1967. Ο Ελής συλ­λαμ­βά­νε­ται και εκτε­λεί­ται από ανθυ­πί­λαρ­χο! Είναι από τα πρώ­τα θύμα­τα της δικτατορίας.

Επε­σε μαχό­με­νος ο αλύ­γι­στος χιλιο­βα­σα­νι­σμέ­νος αγω­νι­στής της ελευ­θε­ρί­ας. Ποιος, όμως, τίμη­σε τη θυσία του, καθώς και των άλλων Ελλή­νων συνα­γω­νι­στών του; Χαρά­χτη­κε τ’ όνο­μά του σε καμιά μαρ­μά­ρι­νη στή­λη, μαζί με τα ονό­μα­τα των αγω­νι­στών που δολο­φό­νη­σε η χού­ντα; Σκέ­φτη­κε κανείς να στη­θεί προ­το­μή του Ελη στη γενέ­τει­ρά του, το Κόσμιο Κομο­τη­νής; Αφε­λέ­στα­τες ερω­τή­σεις και απο­ρί­ες. Η νεο­ελ­λη­νι­κή πολι­τεία τιμά συχνά με οδούς, πλα­τεί­ες και ανδριά­ντες, αχρεί­ους πολι­τι­κούς και δοσί­λο­γους για εθνι­κές συμ­φο­ρές και ξένους μισέλ­λη­νες. Δεκά­δες βου­λευ­τές αξί­ω­σαν την απο­φυ­λά­κι­ση των πρα­ξι­κο­πη­μα­τιών, που αιμα­το­κύ­λη­σαν και εξευ­τέ­λι­σαν τον τόπο, και την επι­στρο­φή του Γλύξ­μπουργκ στο θρό­νο (!), για τον Πανα­γιώ­τη Ελη και τους άλλους νεκρούς αγω­νι­στές θα μιλά­με τώρα;

Οι παλιοί συνά­δελ­φοί του στο “Σύρ­μα”

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο